پنجابی بُجھارتاں

ایہ منہ کالے
جُھریاں والے

شیشاں دا محل باہر کنڈیاں دی واڑ
اندر اوہدے لہر بہر باہر اُجاڑ دی اُجاڑ

کالا سی کلڑ سی
کالے پیو دا پُتر سی
آڈوں پانی پیندا سی
تے گوڑھی چھاویں بہندا سی

پاروں آئے پائے
اوہناں نے سر اپنے کٹائے

جوان مویا کوئی روندا نہیں
چمبا کھڑیا کوئی چندا نہیں
سیج وچھی کوئی سوندا نہیں

ڈبی دے وِچ چیز ادھ پاؤ
بھانویں پیو بھانویں کھاؤ
سواد ایہدا اِکو جیہا
بات میری نوں بُجھدے جاؤ

مٹی دی کھوئی لوہے دی لج
بات میری بُجھ کے جاویں نہ کوئی پاویں پج

گھر و گھری آندراں دے ڈھیر
ولیواں پا کے لیندے گھیر

سارے اس نوں کہندے تار
ہتھ لاوے تے دیندی مار

جمی ساں دو سنگی ساں
جد میں ہوئی جوان
سِنگاں دا نہ رہیا نشان
گئی جوانی آئے بڑھاپے
پھر سنگ ہوئے چھپ چھپاتے