اپنی مج دا دُدھ سو کوہ تے وی جا پیوی دا اے
ہس دنداں دی پریت ہوندی اے
گل لگنوں جایئے پر منہ لگنوں ناں جایئے
سجن تے اکھاں وچ وی سما جاندے نیں ویری ویہڑے وچ وی نئیں
ویلے دی نماز تے کویلے دیاں ٹکراں
ذات دی کوڑ کرلی تے شتیراں نوں جپھے
ترڈیاں نوں وی ممے لگ گۓ نیں
مارو گٹے، جیہڑا کھڑا پٹے
تاولا سو باولا
پکھی واساں دی کی دیس
پروٹھا کین نال ٹڈ نیئں پردا
بن سیوا نئیں میوا
