جدوں باپ نے گلّ منظور کیتی
دسے کھول کے کل بیان میاں
تسلیمات کرکے ہتھ جوڑ کھڑا
پھیر کرے دعا پچھان میاں
توبہ وانگ تیرے سائے ہیٹھ پائے
کل خلق جہان ایمان میاں
دل چاہندا اے دلی دیکھنے نوں
دے حکم بابا مہربان میاں
دوجا جیؤ تے شوق سوداگری دا
جت کتّ ایہو نت دھیان میاں
کراں جا خرید فروخت دلی
نال دوستاں عقل دے تان میاں
باپ سندیاں سار بے ہوش ہویا
گویا نکل گئی اوہدی جان میاں
جدوں ہوش آئی زارو زار رنُا
عزت بیگ ہو رہا حیران میاں
اوڑک قول قرار نہ ہاریو سو
کرے ٹورنے دا سامان میاں
ترت بھیج غلام سداء لئے
اوٹھاں سنے سارے ساربان میاں
دتا حکم تیار شتاب ہووو
ساربان پلان چا پان میاں
لونگ لاچیاں پستے ساؤگی دے
بھرے بوریاں چکّ لدان میاں
امبر مشک کافور بادام زافل
مشک تبتی اوٹھ اٹھان میاں
ہور سیؤ کھروٹ کھجور لدی
میوے قابلی تے خراسان میاں
کیمخاب سنجاب سمور مخمل
لٹھا کمرکھ تے ہور کتان میاں
سبز سرخ سیاح ہریر لدی
زری بادلا ٹول حلوان میاں
ہور مال نہ کجھ خیال میرے
کی کراں بیان عیاں میاں
سارا مال اسباب روان کرکے
بیٹا باپ دوویں گھریں جان میاں
جو کجھ بات آہی الفوں یہ تیکر
اس دی مائی نوں بیٹھ سنان میاں
خوشی عیش انسان دے باغ وچوں
گھلی آئکے بعد خزاں میاں
مائی لا کلیجڑے نال رُنی
تیرا ربّ رحیم رحمٰن میاں
تدھ باجھ کس نوں سکھ چین ہوسی
سننجا دیکھ ساں کلّ جہان میاں
بچہ کنڈ نہ دیئ نمانیاں نوں
تیرے باجھ جہان ویران میاں
کراں چا قربان پردیس تائیں
میری جان تونہیں مان تان میاں
بچہ سفر نوں سکر مثال کہندے
دلی جاونا نہیں اسان میاں
گویا کھول کتاب نصیحتاں دی
رہی ماں اس نوں لکھ ران میاں
آخر ہو لاچار قبول کیتا
جاہ ربّ تیرا نگہبان میاں
رو رو باپ تے ہور امیر سارے
باہر جا کے وداع کران میاں
ماں باپ نوں درد فراقَ والا
لگا وچ کلیجڑے بان میاں
کہندا آب تے عشقَ نے کھچّ کیتی
لمے راہ ہو ٹرے روان میاں
فضل عاشقاں مڑن محال ہویا
جنہاں عشقَ کیتا پریشان میاں
