تھوڑھے دن اندر اتنا عشقَ ودھیا
رہی حد حدود نہ کا میاں
مائی باپ سندی لجّ لاہ سٹی
سوہنی شرم حیا ونجا میاں
جتھے عشقَ آیا اتھے شرم کیہی
عشقَ چھڈدا نہیں حیا میاں
مہینوال دے نال خیال پایا
دتا دل توں خوف اٹھا میاں
سوہنی یار پچھے کملی ہوئے رہی
وانگ وحشیاں ہوش بھلا میاں
دوویں عشقَ دے وچ گداز ہوئے
سچا عشقَ جے نور خدا میاں
باجھ ڈٹھیاں نہ آرام آوے
دوہاں بیلیاں نوں چین چا میاں
ظاہر دو دسن باطن جان اکو
ایسا پیار پایا نہں لا میاں
اک جان دے دکھ ہزار یارو
جویں ربّ دی خاص رضا میاں
کجھ وسّ نہ چلدا سوہنی دا
مہیں چارنوں دے ہٹا میاں
جدوں باہر جاوے سوہنی دیکھدی سی
مہیں چارنے نوں جہڑے دا میاں
نال خیر آوے، مہینوال میرا
مونہوں منگدی رہے دعا میاں
مہینوال دے نام دا ورد رکھے
دن رات نہ کرے خطا میاں
سننجے لوک جو شہر گجرات والے
ستی کلا نوں دین جگا میاں
چغل خور غماز جو عاشقاں دے
نظرباز آئے کر دھا میاں
بیلی چاء وچھوڑدے بیلیاں توں
ملے دلاں نوں کرن جدا میاں
ٹری وچ گجرات وچار یارو
دتی دوتیاں گلّ ہلا میاں
ایہہ تاں سچ آہا کجھ جھوٹھ ناہیں
سچ جھوٹھ تھیں دین بنا میاں
خواری شہرت جگّ جہان والی
لکھی عاشقاں دے دھروں بھا میاں
گلیاں وچ بازار تے ہور سارے
دتی دوتیاں گلّ پچا میاں
اوتھے جاہ نہ رہی سمیٹنے دی
کیتا گلّ نے بہت کھنڈا میاں
فضل شاہ ایہہ چن تے عشقَ امبر
کہڑا کجّ کے دے چھپا میاں
