مونہوں آکھدی تتیئے سوہنیئے نی
اسیں تتیاں نوں دِتو تاء دھیا
ایسے واسطے پالیؤں پوسیؤں توں
عزت باپ دی دئیں گوا دھیا
نی توں لجّ اساڈڑی لاہ سٹی
چنگا کیتو ای حق ادا دھیا
ہن وقت نہ آوندا ہتھ میرے
دیندی جمدیاں زہر پلا دھیا
کدھر سوہنیئے ! گیا ہیاؤ تیرا
واری اکھیاں نوں سمجھا دھیا
پھریں وتدی کتدی مول ناہیں
کھڑی رہیں محلّ تے جا دھیا
سمجھ جاہ جے زندگی لوڑنی ایں
جلے دلاں نوں نہ جلا دھیا
شالہ موت آوی، کی کجھ سمجھ کیتو
عشقَ کامیاں نال روا دھیا
شالہ مریں توں ڈاریئے کواریئے نی
ہو جاہ دور، نہ پئی کھپا دھیا
فضل ماں آکھے تیتھوں بہت ہوئی
اسیں رجّ رہے جان جا دھیا
