گئی غمی تے شادی آئی لگے چرن چفیرے
اک دن چردے پِھردے آئے باغ سمی دے نیڑے
دیکھ پسند بغیچے آیا کردے آن اُتارا
کھاون باغ جوئی دل چاہے اجڑ گیا اوہ سارا
مالی جا سمی تے کہیا نال بلند اوازے
باغ ویران کیتا کل سارا توڑ سٹے پھل تازے
ورج رہیا بے خوف چریندا کیتا باغ ویرانا
خبر نہیں کیہ من آہا ملیا دیس بگانہ
ہو بے ترس اجاڑن شاخاں نہ کچھ خوف کریندے
کھاون پیون کرن بہاراں اچن چیت پھریندے
غضب دِلے سمی دے آیا بہندی ہو مردانہ
کون کوئی اوہ باغ اُجاڑے ہو کے مرگ بگانہ
بدھی کمر تیاری کیتی آئی باغ نواہی
پکڑ لئے اوہ مرگ مسافر ہو کے شیر سپاہی
پا زنجیراں بے درداں پھڑیا بنے بنے دوالی
بھج نس دی جا نہ کوئی نہ وارث نہ والی
روون تے کرلاون دوویں مرگ نمانی
پھڑیا کون چھڈاوے دردی رو رو کرن کہانی
وطن بگانہ آکڑ کیہی آن دُکھاں لڑ پھڑیا
اک بے وطن دوجے تقصیری دن گردس دا چڑھیا
اگے وطنوں ڈھول نکالے تاں ایتھے نٹھ آئے
ایتھے ایہہ قضیہ پے گیا وطن بدیس پرائے
سمی کیہا ڈھول اجیہا توں کیوں نام پکاریں
وطنوں ڈھول نکالے کیونکر توں کیوں نام چتاریں
کیہا ڈھول شہزادہ آہا گڑھ بغداد دا والی
فوجاں گھوڑے انت نہ کوئی بخشے مولا والی
شوق شکار اندر دن راتیں کردا ڈھونڈ پکاراں
باجھ شکاروں نہ کچھ بھاوے اندر جنگل باراں
مار کھڑے سبھ ہرن چپائے ہور ہزار بگھیلے
چھوڑ نٹھے گھر بار پیارے سنجے جنگل بیلے
دیکھ اجیہی جان پیاری تاں ایتھے چل آئے
آن ہوئے در تیرے قیدی ملک بدیس پرائے
نہ کوئی مان وطن دا سانوں نہ کوئی دولت پائی
نہ کوئی یار پیارا سنگا آن پھسے وچ پھاہی
تکیہ مان خدا تے ڈوری ہور نہیں کوئی حیلہ
نہ کچھ نیڑے وطن اساڈی نہ کوئی یار وسیلہ
چھڈ دے نام خدا دے سانوں کھا کر ترس ربانا
چلے جاواں گے شہر تیرے تھیں کرئیے ہور ٹکانہ
