چڑھدے چیت شہزادہ آیا پھیریا ہور زمانہ
سکی شاخ شگوفا دِتّا وسیا دیس ویرانی
خوشی ہوئی سبھ لشکر اندر سُن کے راضی ہوئے
احمد سنے وزیر حرامی سُن موہرا کھا موئے
سُن خوشخبری رعیت آئی لگیاں ہون تعظیماں
دشمن ہوئے موقوف جہانوں واہ غفور رحیماں
عمل آبادی ملکاں اندر پھیر نویں سر ہوئی
سکی شاخ شگوفا دِتّا جو سبھ اجے موئی
رعیت تے خوشخبری ہوئی ملک بہار وسیندا
ظالم چور اُچکے والا نہ کوئی خوف کریندا
عرض کراں کچھ عاجز تھیواں عاصی بہت ودھیرا
سُن کے سخت عذاب قبر دا ڈردا ہے دل میرا
بخشیں رب عذاب قبر دی دوزخ پیش نہ آویں
دُنیاں اتوں نجا دے قلماں ساتھ کراویں
دنیا اُتے عزت دیویں شرم حیا کریماں
دیویں رزق بہاراں کرئیے دئیے کجھ مسکیناں
حاکم حکم کرے دن راتیں ایہہ سبھ تیرے تیارے
نون نباب نباب بنائے کرسیں پار اُتارے
اصلی پتہ سکونت والا ویکھو ہجر رسالے
عمر میری تاں پہنچی ہوئی پندراں دوناں سالے
اندر روز قیامت لرزے خلقت اعلیٰ ادنیٰ
بخشیں حاجت عدل نہ حاجت امن دا سرکنا
