ماتم سوگ سنسار تمامی، جاء خوشی دی ناہیں سمجھ کداہیں
اک اک قدم شہاں دے سر تے، خلق ٹرے جو راہیں ویہڑے پاہیں
پھیر نہیں مڑ آون لگے، نیر گئے وگ واہیں بوکے لاہیں
جو کرئیے سو اج محمد ،بھلک نہ ہوگ اتھائیں بھرسیں آہیں
پینگھاں بہت ہلارے چڑھیاں، ترٹ زمیں پر جھڑیاں
کُڑیاں پھیر نہ مُڑیاں پیکے، ساہوریاں چِھک کھڑیاں
موتیں کدے ملے مڑ سپاّں، ونج پئے وچ لڑیاں
ڈگیاں پھلیاں خاکو رلیاں، پھیر رکھیں کد چڑھیاں
جت ول ویکھو فکر جدائی، کتے ملاپ نہ سُکھ دا
لنب انگار نہ کٹھے رہسن، ات غم دھؤاں دُھکھدا
سُن مُرلی دی لکڑ کولوں، درد وچھوڑا رُکھ دا
سبھناں دا ایہہ حال محمد ،کہو کے حال منکھ دا
مٹی گھٹے رُلدا جاندا ،جو کوئی سندر مُکھ سی
گھاٹ ملے دل رلیا نہیں، تاں کُس کُسے دی بھُکھ سی
دُکھ دِکھا گئے ٹُر اگے، جہناں اساڈا دُکھ سی
مطلب دے افسوس محمد، کون اسانوں جُھکھ سی
کتھے گل گئیوں اُٹھ کِتھے، کر کجھ سُرت فقیرا
قصہّ چھوڑ وڑیں وچ حالاں، بھج بھج تُرت فقیرا
ہو رضا قضاء مَنیّ سی، جے کجھ رب ارادہ
ماتم فاتحہ خیر درودوں، فارغ ہویا شزادہ
ٹھپ کتاب غماں دی رکھی، شادی دفتر پھولے
جیؤں کے تیؤں اقبال حکومت، پین نہ دِتے رولے
نویں لئے سروپا وزیراں، صدر چڑھے مُڑ صدرے
فوج رعیت اندر ورتے، خلعت قدر بقدرے
کردا عدل انصاف شزادہ، خلق مراداں تکے
سخت سزا تنبیہاں لیندے، ظالم چور اُچکےّ
میلی نظرے ویکھ نہ سکے، باز کبوتر تائیں
پتن تے رل پانی پیندے، شیر ببر تے گائیں
بھیڈاں تے بگھیاڑ اکٹھے، پھردے وچ اجاڑاں
کوئی کسے نوں چھیڑ نہ سکے، عدل چِھکایاں واڑاں
پیو دادے دے کسب ہنر تھیں، ہر کوئی کرے کمایاں
دھاڑو مارُو کرن مزوری، چور کریندے لایاں
جس جس کم دے لائق کوئی، تس تس کم تے لایا
دانشمنداں لائق داراں، پایہ عالی پایا
ملکاں اندر خوشیاں خوشیاں، دیندا جگ دعائیں
ظِلّ اللہ اساڈے سر تے، رہے قیامت تائیں
ظلم ستم دا پٹ گُمایا، جس نے تخم زمینوں
عالم اُتے دیوا بلیا ،صدق اسلاموں دینوں
لنگر درس لوائے شہریں، راہاں وچ سبیلاں
آس منداں دی آس پُچاوے بُجھے شاہ دلیلاں
نال بدیع جمال پری دے، رج رج خوشیاں کردا
اوّل کوڑا زہر محمد، مٹھا پھل صبر دا
عاشق تے معشوق دوہاں دے، چانن چین اُجالا
شاہ پری دے پیٹوں ہویا، بیٹا صورت والا
دم دم شکر الٰہی پڑھدے، پُنیاں سبھ مراداں
بہتی عمر گزاری دوہاں، عیشاں نال صواداں
