چھیڑ بکی چلیئے داناں بادنوں ، کیوں پیا وِچ میدان
میرے مِرزے دے ہتھوں پئیاں بھاجڑاں ، امبر کوئی نہ پینڈا ٹھل
راتیں ماھنی تنجنیں ، لڑ پئی مِرزے دی گل
میں بیٹھا وچ کچہریاں ، راجے ہُندے میرے ول
ماراں راہ لاہور دا ، شہریں گھتاں ہلچل
چارے کوٹاں لُٹ لئیِاں ، سانگا نال اُتھل
مرناں تے جگ چھڈناں ، میری جگ وِچ رہ جاوے گل
چدھڑ سیال چڑھ پئے ، راہیں گھت بھیِر
فوجاں گھیرا گھتیا ، کرکے بڑی تدبیر
کڑاکڑ چلن گولیاں ، مِرزے نوں بہتے پیندے تِیر
اوہ سُتا نہیؤں جاگدا ، قائم نہیؤں ہندا سریر
ویکھ جنڈڑی دی چھتری ، سر پر بولے کاں
تاھنگوں بھجے ملک الموت دے ، کِتے نہیؤں دیندے جان
چدھڑ سیال مارن گے ، بڑے سُورمے جوان
اُٹھ مِرزیا سُتیا ، کیوں پیا بڑے گُمان
گھوڑی آوندی ویِر شمیِر دی ، آوندی سی بڑے تان
سُتا ہی تُو اُٹھ کھڑ ، جے رب رکھے صِدق اِیمان
مِرزے آوندا ویکھیا ، صاحباں د ا ویِر شمیِر
تے مرزے نیں گوشے وِچوں کڈھیا ، کراڑی نگھی دا تِیر
کر بسم اللہ ماریا ، بھوندا وانگ بھنبھیر
گھوڑی اُتوں لاہ لیا ، صاحباں دا ویِر شمیِر
اگوں صاحباں بولدی ، من مِرزیا میری صلاح
چھیڑ بکی نوں تُوں راہ کھرلاں دی ، لے چل داناں باد
سیالاں دیاں گھوڑیاں آدم کھانیاں ، نِت روک لیندیاں راہ
جے تُوں مرزا سُورماں ، میری صاحباں اوڑ نِبھاہ
