ਪੰਜਾਬੀ ਬੁਝਾਰਤਾਂ

ਸੁਣਾ ਏ ਪਰ ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ
ਰੂਪਾ ਏ ਪਰ ਰੁਪਈਆ ਨਹੀਂ

ਰੰਗ ਵਨਗੀਲੀ ਹੈ ਇਕ ਨਾਰੀ, ਸ਼ੇਸ਼ ਮਹਿਲ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੀ ਏ
ਇਹਨੂੰ ਕੋਈ ਮੂੰਹ ਨਾ ਲਾਵੇ, ਪਰਦੇ ਵਿਚ ਇਹ ਕਹਿੰਦੀ ਏ
ਜੋ ਕੋਈ ਪਾਏ ਇੱਜ਼ਤ ਜਾਏ, ਕਾਗਾ ਪਾਣੀ ਇਸ ਵਿਖਾਏ
ਆਪਣੀ ਜਾਵੇ ਉਸ ਦੀ ਰਵੇ, ਉਲਟੀ ਗੰਗਾ ਬਹਿੰਦੀ ਏ

ਦੋ ਨਾਰਾਂ ਦੇ ਇਕੋ ਰੰਗ
ਗੁੱਤੋਂ ਪਕੜ ਕਰ ਼ ਜੰਗ
ਐਸੀਆਂ ਵੈਸੀਆਂ ਵੇਖਣ ਆਉਣ
ਇਕੋ ਅਪਣਾ ਨਾਮ ਧੁਰਾਉਣ

ਰੰਗ ਬਦਾਮੀ ਅੰਡੇ ਡਿਠੇ
ਅੰਮਾਂ ਲੈ ਪਾ ਵਿਚ ਭਾਂਡੇ
ਪਤਲੇ ਪਤਲੇ ਛਿੱਲੜ ਲਾਹ ਕੇ
ਪਾ ਮੱਸਾ ਲੁਹਾ ਖ਼ੂਬ ਬਣਾਂਦੇ
ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ ਸਾਰੇ ਖਾਂਦੇ
ਜੋਗੀ ਭੋਗੀ ਪੰਡਤ ਪਾਂਧੇ

ਇਹ ਮੂੰਹ ਕਾਲੇ
ਝਰੀਆਂ ਵਾਲੇ

ਸਾਵਣ ਭਾਦੋਂ ਆਵੇ ਉਬਾਲ
ਸੁੱਕ ਪੱਕ ਜਾਵੇ ਉਹ ਸਿਆਲ਼
ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ ਨੂੰ ਬੁਝੇ
ਚੱਲ ਪਵਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ਼

ਦਮੜੀ ਦਿਆਂ ਮੈਂ ਇਟਾਂ ਮੰਗਾਈਆਂ
ਪਾਈ ਦਾ ਮੈਂ ਗਾਰਾ
ਨਾਲੇ ਬਣਿਆ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇ, ਨਾਲੇ ਠਾਕੁਰ ਦੁਆਰਾ
ਬਾਕੀ ਦੀਆਂ ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਬਣੇਗਾ ਸ਼ਹਿਰ ਸਾਰਾ

ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਖੋਈ ਲੋਹੇ ਦੀ ਲੱਜ
ਬਾਤ ਮੇਰੀ ਬੁਝ ਕੇ ਜਾਵੇਂ ਨਾ ਕੋਈ ਪਾਵੇਂ ਪੁੱਜ

ਇਕ ਰੁੱਖ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਫੁੱਲ ਲੱਗੇ ਕੈਰੀਆਂ ਕਪਾਹ ਖੱਟਾ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਉਹ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇ ਨਾ ਕੋਈ ਦੇਵੇ ਛਿੱਟਾ

ਪਾਰੋਂ ਆਈਆਂ ਦੋ ਮੁਟਿਆਰਾਂ, ਘਟਾ ਘੱਤਣ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ
ਜਿਥੇ ਜਾਵਣ ਰਲ਼ ਮਿਲ ਬੈਠਣ , ਖ਼ਿਦਮਤ ਕਰਨ ਉਹ ਹਾਰੀ ਸਾਰੀ