ਪੰਜਾਬੀ ਬੁਝਾਰਤਾਂ

ਉਪਰ ਲੋਹਾ ਹੇਠਾਂ ਲੋਹਾ, ਦੋ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਆਵੇ
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਟੁਰਦੀ ਜਾਵੇ, ਲੀੜੇ ਵੱਢ ਵੱਢ ਖਾਵੇ

ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਕੱਪੜੇ ਕੋਈ ਨਾ ਉਹਦੀ ਜ਼ਾਤ
ਮਰਨ ਜੋਗਾ ਕਰ ਗਿਆ ਤੇ ਮੁੜ ਨਾ ਪੁੱਛੀ ਬਾਤ

ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ
ਦੰਦ ਹਨ ਉਹਦੇ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰੀ
ਮਨੂੰ ਮੰਨੀ ਉਹ ਕੋਇਲਾ ਖਾਵੇ
ਚੱਲ ਪਵੇ ਤੇ ਟੁਰਦੀ ਜਾਵੇ

ਦੋ ਕਬੂਤਰ ਡੁੱਬ ਖਿੜ ਬੇ
ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖਡ਼ੇ
ਉੱਡ ਹਵਾ ਅਸਮਾਨੋਂ ਆਉਣ
ਘਰ ਤੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਜਾਵਣ

ਥਾਲੀ ਭਰੀ ਪਿਤਾ ਸ਼ੈਆਂ, ਗੁਣ ਨਾ ਕੋਈ ਸਕੇ
ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਕੋਈ ਵੇਖਦਾ, ਵੇਖ ਵੇਖ ਨਾ ਥੱਕੇ

ਹੱਸਣਾ ਨਾ ਸਹੇਲੀਓ, ਚੱਲਣਾ ਚਿੱਤ ਸੰਸਾਰ
ਜੋ ਹੱਸਿਆ ਸੋ ਲੁੱਟਿਆ ਓਸਨੇ ਘਰ ਬਾਰ

ਬਾਬਨੀ ਉਸ ਦੀ ਜਲ਼ ਭਰੀ ਅਤੇ ਬਲਦੀ ਅੱਗ
ਜਦੋਂ ਵਜਾਈ ਬਾਂਸੁਰੀ ਨਿਕਲਿਆ ਕਲਾ ਰੰਗ

ਸੱੀਵ ਨੀ ਮੈਂ ਡਿਠੇ ਮੋਤੀ
ਵਹਿੰਦੀਆਂ ਵਹਿੰਦੀਆਂ ਖੁਰ ਗਏ
ਤੇ ਮੈਂ ਰਹੀ ਖਲੋਤੀ

ਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦਾ ਮਹਿਲ ਬਾਹਰ ਕੰਡਿਆਂ ਦੀ ਵਾੜ
ਅੰਦਰ ਉਹਦੇ ਲਹਿਰ ਬਹਿਰ ਬਾਹਰ ਉਜਾੜ ਦੀ ਉਜਾੜ

ਸੱਤ ਪਿਤਾ ਸ਼ੈ ਰੰਗੋ ਰੰਗ
ਮਹਿਲ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਇਕੋ ਰੰਗ