اک روز رضائے تھیں امبر بنیا
لتھا مینہہ پہاڑ دے وار جانی
بہت روز تھیں زور جھناؤں چڑھی
مچھی حلّ گئی اس وار جانی
کوئی میر شکار بھی نہ پہنچا
بھائے اشکاں بنی لاچار جانی
ویلا نت دا آئے نزیک پہتا
پئی رات کالی دھندھوکار جانی
مہینوال کنڈھے اتے آئے کھلا
کُوکے ربّ تے کرے پکار جانی
آکھے چار مصیبتاں پیش آئیاں
ہوئیوں صاحبہ آپ کہار جانی
اک نہیں مچھی، دوجا نیں چڑھی
تیجا مینہہ، چوتھا انتظار جانی
جیکر یار تائیں اج نانہہ ملساں
کیہا اس دا میں یار غار جانی
خاطر یار دی چیر جھناؤں جاواں
خالی جاونا نہیں درکار جانی
اوڑک پھیر جھگی اندر جاء وڑیا
چیرے پٹّ نوں کھلّ اتار جانی
عاشق ماس زندہ وڈھّ لیا پٹوں
ماوا روز دا سمجھ وچار جانی
خاصے لا مسالڑے چاڑھ سیکھیں
ہتھیں بُھندا خوب سوار جانی
بنھ پٹّ تے پٹیاں بُھنّ گوشت
گیا لنگھ جھناؤں تھیں پار جانی
پہلوں یار نوں ملے، شکار پچھوں
دیوے یار دی نظر گزار جانی
سوہنی پکڑ کباب نوں مکھ پاوے
سٹے ہوئے کے ترنت بے زار جانی
سچ دسّ بلا کی آندیو ای
اج بُھنّ کے یار غمخار جانی
مہینوال کیہا مچھی آندی آ میں
تیرے کارنے یار دلدار جانی
کھاؤ نال یقین وشواس ناہیں
لیا بُھنّ میں آپ شکار جانی
مچھی اج والی سچ سخت آہی
کرو کجھ نہ ہور وچار جانی
سوہنی پھیر مزاق دے نال کہیا
مچھی نہیں ایہہ یار سردار جانی
ایہدا ہور دا ہور سواد آوے
میتھے آکھ توں سچ نتار جانی
مہینوال نے حالَ وکھال دتا
جدوں پچھ کیتی وار وار جانی
پٹوں پٹیاں کھولھ کے یار اگے
مہینوال رُنا زارو زار جانی
اجے نہیں سواد جے تدھ تائیں
حاضر جان میری مینوں مار جانی
سوہنی ویکھ رُنی پھٹّ پٹّ سندا
پٹّ سٹدی وال ہزار جانی
پٹّ چیر سائیاں مینوں پٹیو ای
پٹّ پٹّ تے سٹیو یار جانی
چھیتی پٹّ تے پٹیاں بنھ یارا
تیتھوں گھول گھتی سٹی وار جانی
بسّ سجنا او تیتھوں حد ہوئی
جاہ بیٹھ ہن نال قرار جانی
جت کت ملساں نت پار تینوں
تساں آونا نہیں ارار جانی
مہینوال بیمار سدھار گیا
پار وار، ایہہ منّ گفتار جانی
اس تھیں بعد سوہنی مہینوال تائیں
جا کے پار ملے نال یار جانی
نت گھڑا لے کے ٹھلھ پار جاوے
کرے یار دا جا دیدار جانی
مڑدی وار لُکا کے رکھ آوے
گھڑا بُوٹیاں دے وچکار جانی
فضل شاہ پر مدتاں گزر گئیاں
رہی سوہنی دی ایہو کار جانی
