ساڈے پِچھے نا کوئی اگے
جیویں وگدے کُسدے ڈھگے
دیساں دی خوشبو نئیں بُھلی
کالے جھاٹے ہو گئے بگے
سب نوں سِر دی فکر پئی اے
تینوں کیہڑا سانبھے، پگے
ماہتر نیں تے مجرم سمجھو
بھاویں پِچھوں پاٹے جھگے
ساڈے گھر وچ پاڑاں پئیاں
آنڈ گوانڈی بن گئے جگے
گوہر بُھکھ نے راہواں ملیاں
لگدا یار گواچن لگے
