طوطا آہ ظلم دی مارے روندا زارو جاری
دساں حال حقیقت اصلی بیلی آخر واری
جد بغدادوں نکل آیا توں سنیاں عام جہاناں
سجن بھی سبھ دشمن ہوئے واہ نصیب کلاماں
نمک حلال کسے نہ کیتا لشکر اہل وزیراں
اوکھے ویلے ہوئے دشمن ہائے میریاں تقصیراں
دوست دشمن یار پیارے دشمن ہو کھلوتے
دیکھ دیاں دل غیرت آئی روح وچ گیا غوطے
پل وچ ہور زمانہ پھڑیا دیکھ جویں رب چاہے
توں چھوڑ ملک آیا نٹھ ایتھے بینا دیس پرائے
مگروں احمد چاچے تیرے نہ کچھ ہوش سنبھالی
باراں ملک حکومت کرساں دیکھ اجیہا خالی
خالی ملک نہ وارث کوئی سُنا نظری آوے
نہ کوئی نزدیک شرارت نہ کوئی جنگ مچاوے
ہے خوش قسمت جاگی میری کیتی رب غفاری
بادشاہی دی دنیا اتے آئی میری واری
مل بیٹھا سبھ ملک تیرے جو نال صلاح وزیراں
لٹے مال خزانے تیرے بدّھا پکڑ امیراں
ڈھاہ سٹے سبھ محل منارے سبھ کچہری خانے
توڑ سٹے سبھ ستر حیا دے ڈھاہے محل زنانے
طبل خانے سبھ پکڑ گرائے پٹے فرش بازاراں
باغ بہار ویرانی کیتے کمری سنے ہزاراں
خاص الخاص محل تیرے دے وٹاء چا کرائے
تنگ آئی سبھ ریت تیری اجڑ گرد نواہے
کندو تے سبھرائی دوویں شہروں باہر بہایا
مونہہ سر کالا ہتھیں ٹھوٹھے باجھ گناہ ستایا
میں پرند اُڈاری آہا پکڑ پایا وچ گھیرا
مار دِتے سبھ ہاتھی گھوڑے عذر نہیں کچھ میرا
اس اگلا فرش حکومت والا کیتا سبھ ورانا
آن اندھیر مچایا اس نے اندر ملک جہاناں
