جدوں بدیع جمال پری نے، سُنی حقیقت ساری
شیشہ لے لگی منہ ویکھن، سنگ مورت کر داری
اپنا آپ تکے وچ شیشے، نالے مورت ویکھے
تل بھر فرق نہ کدھرے، آوے ہر جائی ہر لیکھے
شاہ پری نے معلم کیتا ہے، ایہ مورت میری
پر شاہزادے دی تک مورت، لگی چِھک گھنیری
نال محبت مڑ مڑ ویکھے، تکدی مول نہ رجے
چڑھیا لشکر عشق نقارے، آن اندر وچ وجے
گُجھیاں آہیں توپاں دھریاں، صبروں واڑ اُڈائے
مارے کوٹ تحمل والے، فوج پرہیز نسائے
سُکھاں دے لُٹ لئے ذخیرے، دُکھ دی کوٹھی پائی
عشقے دے سلطان محمد، پھیری شہر دُہائی
درداں زرد کیتے رخسارے، دیہی ہویا رنگ پیلا
باہروں چَت مرتّا کُوڑا، بُرا اندر دا حیلہ
وچو وچ کلیجہ کٹے، ڈائن درد پرم دی
لاوے سیخ پکاوے بیرے، بال انگیٹھی غم دی
تروڑے طاقت تران وجودوں، دہشت تیغ الم دی
صُمٌ بکمٌ ہوئی محمد، صورت ویکھ صنم دی
گُجھّی سانگ اندر وچ رڑکے، تاہنگ سچی دلبردی
بھل گئے سبھ باغ ارم دے، لگی چھِک مصر دی
ماپیو بھیناں بھایاں نالوں، حرص چڑھی آ ور دی
ترٹے زور محمد بخشا، نہ جیوے نہ مردی
منہ بولے تاں ٹُرن وچاراں، شرم نہ رہندا رتی
عالم سارا کھاون بھاوے، کِت ول جاوے تتی
سڑدی رہندی گل نہ کہندی، وانگ دیوے دی بتی
درداں ماری چنڈ محمد، اُگھڑی نیندر متّی
بال ایانی درد رنجانی، پگڑی قہر نزولاں
دل نوں طلب سجن دی ساڑے، جیونکر اگ بنبولاں
پھُرنے گھُٹ تے ہول دلے سی، پائے سوُل ڈنڈولاں
کھُلے وال بیحال محمد، دِسے وانگ رنجولاں
موہوں ہس ہس گلاں کردی، اندر گریہ زاری
باہروں نابر نال سیاں دے، دلوں لگائے یاری
اکھ سجن دی رکھ کلیجے، ماری چھُری کٹاری
کُٹھی مُٹھی فوج اُپُٹھی، جیوں کر مِرگ شکاری
مٹھی کس اندر ہڈ بھنے، تن من اچویں پالا
کھاون پیون نیندر تائیں، ملیا دیس نکالا
بھیت نہ دسدی تے جند جھسدی، کر دی اجے سنبھالا
ظالم عشق محمدبخشا، پڑدے پاڑن والا
آلی بھولی نوں از غیبوں، چِنگ پئی وچ جھولی
گُڈییں کھیڈدڑی سُکھ سوندی، آدکھاںہُن رولی
کیکر نال سجن دے ملساں، کر کر چنتا ڈولے
درد ابال نہ مٹے محمد،ایہ ماری جے بولے
آپے پھیر تحمل کر دی، دل نوں دے دلیری
کدی تے رب ملاسی سانوں، رکھ اوسے دی ڈھیری
صورت ویکھ شزادے والی، کردی صفت ودھیری
ویکھو بھیناں کیسی صورت، روشن کرے ہنیری
اوّل جس دم باغے اند،ر شہزادہ سی ڈٹھا
وکیا جیؤ کیتا دل سودا، کھول دتا غم چِٹھا
مغز اندر سوداء عشق دا، وڑیا سی اس ویلے
مورت ویکھ دوبارے پائیوس، بلدی اوپر تیلے
باز عشق دے پنجے مارے، عاجز کیتی پھڑ کے
پکڑن سات نہ طاقت چھڈی، بولے یا مُڑ پھڑکے
شاہزادے دے تل دانے تے، مرغ دلے دا آیا
کنڈلاں والی جھنڈ شتابی، پھاہیاں لا پھہایا
سُنبل وال پریشاں آہے، سیف ملوک جوانے
ویکھ پری چت ہویا پریشاں، جیوں قیدی بند خانے
درداں مار نمانی کیتی، بھج گئے سبھ چارے
چارے طرفاں کھاون ڈُھکیاں، اگ لگی جگ سارے
اندرو اندر جردی آہی، گھُٹ لہودے بھردی
دردی سیاں بیدن پچھن، بھیت نہ دسے ڈردی
وچو وچ افسوس کریندی، ہئے ہئے میں کے کیتا
محبوبے دا حسن ڈٹھا سی، جیؤ عشقے کھس لیتا
اوہو اس دا رام پیارا، لگّن جس دی آہی
رام ڈِٹھا آرام گوایا، وُڑھی کلام الٰہی
آخر تیک نہ چھٹن جو گا، جو پھا تھا اس پھاہی
دھاڑو عشق محمد بخشا، لْٹے پاہندی راہی
واہ واہ بھاگ نصیب تنہاں دے، یار جیہناں تے وِکیا
سچے عشق عاشق دے دل نوں، پا مہاراں چھِکیا
عاشق اُتے عاشق ہووے، جو محبوب ہتیارا
اوڑک بدلہ لئے محمد، پر جے کرے سہارا
عاشق کہندے عشق محبت، شیشہ ہے روحانی
حال عاشق دیوں دلبر تائیں، دسدا کھول نشانی
عاشق نوں از غیبوں دسدا، سندر روپ گمانی
کون مجاز محمد بخشا، ہر اک سرحقانی
جاں جاں توڑی دھرتی انبر، کُرسی عرش مُنارے
لوح قلم تے جنت دوزخ، حور فرشتے سارے
تاں تاں تیک نکاح عشق دے، نہیں ترٹن ہارے
عاشق تے معشوق محمد، دائم نویں پیارے
بدرہ خاتوں ملکہ خاتوں، کے ویکھن مُڑ سیاّں
کیسر ورگا رنگ پری دا، زلفاں گل وچ پیاّں
منہ کُملانا حال پریشاں، شوخیاں بھج گیاں
محرم بید محمد مرضاں، ویکھدیاں لبھ لیاں
شایت عشق شزادے والا، چڑھیا گھٹاں بناکے
لُٹ لیوس دل شاہ پری دا، بدھوس سنگل پاکے
ہولیں ہولیں ملکہ خاتوں، پچھن لگی جا کے
بھینے روگ طبیباں کولوں، رکھیے نہیں چھپاکے
جے مرضوں چھٹکارا چاہیں، دے بیداں ہتھ باہاں
بیدن دس اندر دی ساری، دردوں منگ پناہاں
دارو تلخ سیانا دیوے، نہ کر وات پچھاہاں
شالہ پھُری علاج محمد، خیر تیری میں چاہاں
پیر طبیب اسیں سبھ روگی، غفلت مرض لِٹائے
اوسے دے ہتھ دیئیے باہاں، ویکھ نبض دُکھ پائے
نشتر مار محبت والی، ہفت اندام چھُڈائے
کڈھے لہو غلیظ بدن تھیں، شربت صاف پلائے
کام کرو دھوں لوبھ ہنکاروں، مِٹھیوں رکھ کرائے
پُھلکا دال غذا الونی، اوہ بھی گھٹ کھلائے
نامرادی دی پَھک پھکی، کرنا جو فرمائے
ملیاں کامل بید محمد، خیر ہوئے دُکھ جائے
ملکہ خاتوں ایس طرح دے، جتن کئیںکر تھکی
شاہ پری نے بھیت نہ دسیا، مار چھڈی جپھ پکی
عذر بہانے بھیکھ زنانے، کرکے گل بھُلائی
اتنے وچ نماشاں ہویاں، رات پَون تے آئی
ہر کوئی آپو اپنی جائی، جا ارامی ہویا
صاعد چن کھلوتا پاہرو، شاہ سورج گُف سویا
کر کٹیاں دے ترنجن نکلے، جیوں رل گاون کُڑیاں
کھِڑ کھِڑ ہسّن تے دل کھسن، چلن جُڑیاں جُڑیاں
ڈولی تُری چنے دی بن کے، گاوندیاں سنگ چلیاں
تر نگڑ بنھ قطار کھلوتے، دف بجاون ٹلیاں
قطب مہراج کھلوتا قائم، دام درم ورتاون
دو قطبین دوارے اتے، گِن گِن خیر دواون
تُرٹے تارا دے چمکارا، خوب کرے پشکارا
شابش دیون ہور محمد،واہ واہ چُست سوارا
داج کھلار دتا اسمانے، پیڑھا پلہنگ کُنھادا
ایہو جیہے دان اینہاں دے، کردا گھاٹا وادھا
آب حیات خضر دا چشمہ، چڑھیا چن نورانی
گرد بگردے سبزہ سوہنا، نیلا رنگ اسمانی
تُر تُر تکدے ہسدے روندے، اسماناں دے تارے
شبنم دے لا موتی جیونکر، ساوے کھیت سنوارے
نرم ہوا معطر جھُلدی، ہر اک کان سُکھائی
چوکیداراں شب بیداراں، نیندر مٹھی آئی
با آرام سُتا ہر کوئی، آپو اپنے ڈیرے
مست پیالا لے ہر مجلس، نیندر پھری چوپھیرے
لگن بِناں کد جاگے کوئی، مستی چڑھی دماغاں
آئی موت پتنگاں والی، کڈھی لاٹ چراغاں
گھُگیاں تے کلچٹیاں بولن، سنواں لگا وچ باغاں
رُکھ دی چھاویں شیشے لائے، چاننیاں دے داغاں
لٹ لٹ کر دی لاٹ شمع دی، نور بھری کافوری
ڈولھے عطر گلاب کھلارے، خوش نافے کستوری
شاہ پری دے ہیٹھ وچھائی، نازک سیج پھلاں دی
سیاّں دایاں بستر لائے، مل پواند سراندی
سِر دائی دی جھولی دھرکے، شاہپری ہُنگلائی
سُتی ویکھ تمامی ستیاں، نالے سُتی دائی
سیاّں سنگ تمامی سُتا، مرگ جنگل دے سُتے
آہلنیاں وچ پنکھی سُتے، گلیاں اندر کتے
جوڑے نال سُتاّ رل جوڑا، انسانی ،حیوانی
ہر اک سنگ سہاگ سُکھایا، مانی عیش جوانی
بے آرامی تے غمناکی، ہوئی دُور جہانوں
جمل جہان ہویا خوش وقتی، بِن عاشق دی جانوں
رات برات خوشی دی آہی، بہتر سی شب قدروں
رونق تے رُشنائی وافر، چوہدیں دے چن بدروں
نیندر مست پئی ہر زندے، خوشبودار ہواؤں
جیوںچھجلپ ہووے مستانہ، نرم پُرے دی واؤں
سنگ سہیلی کوئی نہ جاگی، بے سُدھ ہویاں خوابوں
شاہپری دی اکھ نہ لگدی، برہوں بُرے عذابوں
گُجھا سول کلیجے وڑیا، ڈنگی ناگ ایانے
لوں لوں بِس پرم دی رچی، کون اندر دی جانے
خارو خار ہویاں دَبھّ سولاں، ریشم سیج پھُلاں دی
کدے سراندی کدے پواندی، بے سُدھ ہو جھٹلاندی
نیند حرام ارام نہ رتی، شام پئی بِن شاموں
من کا منکا ہویا شکستہ، کد جُڑے بِن شاموں
عشق زوراور تے منہ تانا، گھوڑا باجھ لگاموں
راہ کُراہ نہ ویکھ محمد، بھجدا جا مقاموں
شاہ پری دل چاہ سجن دی، کیتا گھاء بھلیرا
پرتے پاس اوساس مریندی، چت اُداس ودھیرا
چِھک پیا دی سون نہ دیندی، پئی کلیجے کُنڈی
شاہزادے ول جایا لوڑے ،لاہ دلے دی گھُنڈی
جیونکر سسیّ کیچ نگر ول، سِکدی تھل وچ دھائی
یار ملے بن صبر نہ آوے، مشکل سہن جدائی
نرم سراندوسیج پھلاں دی، روڑاں وانگر پُڑدی
سول نزول اندر وچ چِھکاں، ہر گز اکھ نہ جڑُدی
پلنگھ پلنگ تے سیروں شیروں، دسّن کھاون والے
پاوے راکش کھلے چوگٹھے، باہیاں ناگ ڈنگالے
دانوں تھیں غم دھاون، بہتے اُٹھے ہو اکٹھے
کر دے کم اٹھوہیاں والا، دُکھ آئے سُکھ نٹھے
سینے اُتے زلف پریشاں، ناگنیان جیؤں ڈنگدی
ہار سنگار نہ بھاوے کوئی، خوشی نہ رہیوس انگ دی
ظالم چِھک اندر وچ لگی، پلک ارام نہ دیندی
شرم حیا بتیرا ٹھاکے، پر حُب زور کریندی
کاری سانگ سجن نے ماری، گُجھی رڑک مریندی
ڈل ڈل کر دے نین محمد، سرد اوساس بھریندی
اوڑک سیجوں چِھک اُٹھائی، عشقے پکڑ بُلاقوں
لے مہار چمن ول ٹریا، نکل گیا جیؤ باکوں
ظالم عشق بے ترس قصائی، رحم نہیں اس آوے
نازک بدناں مار رُلاندا، سم نہیں اس آوے
نازک پیر رکابوں دُکھدے، بادشہاں دے بیٹے
جنگل باریں پھرن اواہنے، مارے عشق لپیٹے
یوسف نال کیہی اس کیتی، جانے سبھ لوکائی
پھیر زلیخا نام شہزادی، تختوں سٹ رلائی
بارھاں کوہ گھراں تھیں باہر، یوسف دا بند خانہ
پیر پیادی راتو راتیں، کھڑدا عشق دیوانہ
کیچ نگر دا راج بھلایا، لے کے دیس نکالے
کپڑ پنڈ پُنوں سر چاندا، دھوندے پَیندے چھالے
سسیّ نازک بدن شزادی، تھل مارو وچ وڑدی
اس ظالم نوں ترس نہ آیا، ویکھ پیاسی سڑدی
کام کنور نوں تخت چھڈایوس، ہویا جنگل دا واسی
سر پیراں تک حال شکستہ، اجے بھی چِت اُداسی
بے نظیر وطن تھیں کھڑیا، قید دیواں دی پایا
نجم نساء بناکے جوگی، جنگل قاف کُہایا
نونہال حسن دے باغوں، خوب جوان پٹوئی
منگدا خیر سجّن دے نگروں، لاہ شرم دی لوئی
پورن بھگت مُلک دا راجہ، بھوہرے اندر پلیا
لِنگ کپائے کن پڑائے، بِھیکھ منگیندا چلیا
گوپی چند گیا چھڈ دولت، مایا مال خزانے
پکڑ رومال گدا کریندا، ہر بوہے ہر خانے
خوب شکل فرہاد شہزادہ، والی چین شہر دا
تیشہ پکڑ پہاڑ کپیندا، دھن اوئے عشقا مردا
عزّت بیگ سوداگرلاکھی، دانشمند وزیروں
مال چُگاندا بالن چاندا، کرے کباب سریروں
اک اکلّی نار بچاری، سوہنی تری چنہاواں
رُڑھدی ویکھ اس رحم نہ آیا، پھڑکے بنےّ لاواں
رانجھا تخت ہزارے والا، مائی باپ لڈکاّ
بھائیاں دا سردار پیارا، چودھریاں دا ٹِکاّ
جا سیالیں چاک سدایا، چالیا دُکھ کھارا
دُھپاّں پالے کپرّ جالے، کر دا سخت سہارا
ہِیر سیالیں لاڈیں پالی، چوچک باپ امیرے
راتیں کالی ماہی بھالے، بن جنگل جھل چیرے
ریشم پیر سلّن دبھّ سوُلاں، جیوں سوُئی پٹ لیرے
رانجھے پاڑے کن محمد، ناگ لڑایا ہیرے
اوراں دی کے گنتر کرنی، سیف ملوکے ہوندے
کے کُجھ عشق سہایا اس نوں،پتھر بھی سُن روندے
اوہو عشق پری ول آیا، لے ہتھیار تمامی
کیکر سیج اُتے انگ لائے، چائی بے ارامی
چوری اٹھ ٹری ول باغے، کیڑ نہ کیتی کسے
عشقے صبرچلایا کہندی، کیویں دلبر دِسّے
پیر پیادی چُپ چپاتی، باغے اندر آئی
چُھپ نظارہ کرے حسن دا، چوری دی اشنائی
کے تکدی شاہزادہ اگے، بیٹھا اک اکلاّ
بلدی شمع پتنگ جلیندے، عشق کھڑی کر ہلاّ
پیندا بیٹھ شراب شہزادہ، پھڑیاہتھ پیالا
لوہو دل دے وانگر سوُہا، صاف شراب اُجالا
کاسہ مست تلی پر رکھے، کر بھر پور شرابوں
گاوے گاون درد فراقوں، تار ہلا ربابوں
لمیّ رات وچھوڑے والی، پل جھل سکھیاں بھانے
جے کوئی قید عشق دے اندر، قدر اوہو کجھ جانے
کدے کدے ایہہ دوہڑے آکھے، درد و چھوڑے چایا
شاہزادے دے مونہوں ہو کے، چاہیے سخن سنایا
میں پردیسی نوں اج آئے، شالہ رات کرم دی
یار سجن دے کوچے اندر، جال ہوئے ہر دم دی
دل وچ چاہ نگاہ کر ویکھاں، صورت اصل صنم دی
دلبر نوں جا کہے محمد، کون خبر اس غم دی
زلفاں منہ اوہدے دی حرصوں، ایہ جیوڑا بے چارہ
کفروں فارغ تے اسلاموں، بیٹھا پکڑ کنارا
دل آرام ارام دلے دا، کھڑیائے لُٹ سارا
شالہ کدے ارام دیوے گا، مِل کے یار پیارا
باغ بہاراں تے گلزاراں، بن یاراں کس کاری
یار ملے دُکھ جان ہزاراں، شُکر کہاں لکھ واری
اُچی جائی نیونہہ لگایا، بنی مصیبت بھاری
یاراں باجھ محمد بخشا کون کرے غمخواری
غم بہتے غمخوار نہ کوئی، گِن گِن دسّاں کیں نوں
جس دے پچھے جرم گُمایا، مکھ نہ دسیوس میں نوں
جے کجھ باب میرے دُکھ کر دے، ہے کے خبر کُسے نوں
سوئیو جانے قدر محمد، تن من لگدی جے نوں
ڈٹھے باجھ پریت لگائی، ہو گیا جس ہونا
ہسن کھیڈن یاد نہ مینوں، پیا عمردا رونا
دلبر مکھ وکھاندا ناہیں، داغ میرا کس دھونا
ساجن دا در چھوڑ محمد، کیں در جا کھلونا
اپنے آپ لگائی یاری، یار کہاں دلبر نوں
بے پرواہ تراما گِندے، ایس اساڈے زر نوں
سورج دی اشنائیوں کے کُجھ، لدھا نیلو فر نوں
اُڈ اُڈ موئے چکور محمد، سار نہ یار قمر نوں
شاہ پری دی چاہ میرے دل، راہ تکاں ہر ویلے
مت رب سچا مہریں آوے، یار میرے سنگ میلے
پاشطرنج محبت والا، سِر سِر بازی کھیلے
ویکھ دیدار محمد، سردھڑ واردئیے اُس ویلے
ایسے طرح شہزادہ کردا، درد منداں دے جھیڑے
کاسہ لے شرابوں بھریا، جاں کھڑدا منہ نیڑے
کہندا شاہ پری اج ہوندی، ایہ کاسہ اوہ پیندی
میرے نال کریندی گلاں، جاں مستانی تھیندی
ایہ پیالا دارو والا، پی دُکھیارا تھیساں
کر کر یاد بدیع جمالے، پیساں جاں جاں جیساں
ایسے طرح پیالے پیتے، مغز چڑھی آ گرمی
تپ تندور ہویا اندرونہ، جاگی آتش جرمی
سوئیو نیونہہ لگاندا اس دا، شامت آئی جسدی
ہر بھرتے دا بھُرتا کیتوس، بنی محمد کس دی
ہو ہو گئے تخت دے سائیں، تاج سراں پر دھرکے
مہراجے سلطان کہائے، شان اُچیرا کر کے
ننگیں پیریں گئے بے دیسیں، خاک رلے سبھ مر کے
کہو کے مان محمدبخشا، رہو نمانے ڈر کے
ماتم سوگ سنسار تمامی، جاء خوشی دی ناہیں، سمجھ کداہیں
اک اک قدم شہاں دے سر تے، خلق ٹرے جو راہیں، ویہڑے پاہیں
پھیر نہیں مڑ آون لگے، نیر گئے وگ واہیں، بوکے لاہیں
جو کرئیے سو اج محمد، بھلک نہ ہوگ اتھائیں، بھرسیں آہیں
پینگھاں بہت ہلارے چڑھیاں، ترٹ زمیں پر جھڑیاں
کُڑیاں پھیر نہ مُڑیاں پیکے، ساہوریاں چِھک کھڑیاں
موتیں کدے ملے مڑ سپاّں، ونج پئے وچ لڑیاں
ڈگیاں پھلیاں خاکو رلیاں، پھیر رکھیں کد چڑھیاں
جت ول ویکھو فکر جدائی، کتے ملاپ نہ سُکھ دا
لنب انگار نہ کٹھے رہسن، ات غم دھؤاں دُھکھدا
سُن مُرلی دی لکڑ کولوں، درد وچھوڑا رُکھ دا
سبھناں دا ایہہ حال محمد، کہو کے حال منکھ دا
مٹی گھٹے رُلدا جاندا، جو کوئی سندر مُکھ سی
گھاٹ ملے دل رلیا نہیں، تاں کُس کُسے دی بھُکھ سی
دُکھ دِکھا گئے ٹُر اگے، جہناں اساڈا دُکھ سی
مطلب دے افسوس محمد، کون اسانوں جُھکھ سی
کتھے گل گئیوں اُٹھ کِتھے، کر کجھ سُرت فقیرا
قصہّ چھوڑ وڑیں وچ حالاں، بھج بھج تُرت فقیرا
ہو رضا قضاء مَنیّ سی، جے کجھ رب ارادہ
ماتم فاتحہ خیر درودوں، فارغ ہویا شزادہ
ٹھپ کتاب غماں دی رکھی، شادی دفتر پھولے
جیؤں کے تیؤں اقبال حکومت، پین نہ دِتے رولے
نویں لئے سروپا وزیراں، صدر چڑھے مُڑ صدرے
فوج رعیت اندر ورتے، خلعت قدر بقدرے
کردا عدل انصاف شزادہ، خلق مراداں تکے
سخت سزا تنبیہاں لیندے، ظالم چور اُچکےّ
میلی نظرے ویکھ نہ سکے، باز کبوتر تائیں
پتن تے رل پانی پیندے، شیر ببر تے گائیں
پھڑ قانون الاپن لگا، خوب سرود عراقی
عجمی تازی اتے حجازی، ہندی رہے نہ باقی
غزلاں دوہڑے ریختیاں دی، لذت خوب بنائی
راگاں راگنیاں دے بچے، گاوے نال صفائی
سُن آواز ملائک نوری، لہہ آون اسمانوں
حوراں چِت اوداسی ہوون، شاہزادے دی تانوں
نیک انیک سُراں کر گاوے، پَیندا حال اماماں
سرد دلاں نوں گرمی آوے، جاں وچ پئے گراماں
تیز روی چھڈ نیر ندی دا، سن کے اٹک کھلوندا
جگر کباب مچھاں دا سن کے، دریاواں وچ ہوندا
ہو حیران پشیماں بیٹھے، سبھ پنکھی چُپ کر کے
راگ و راگ ہجر دے سُن کے، روندے آہیں بھر کے
ہر پتر ہر ڈال چمن دی، حالت مستاں والی
سر منہ پرنے ہو ہو ڈھہندی، گلبن چنبے ڈالی
بدھیں ہتھیں سرو کھلوتے، غیروں پکڑ ازادی
سر تے ہتھ کھجوراں شُوکن، رب اگے فریادی
سبزہ زارو زاری روندا، شبنم ہنجوں بھرکے
بیدے نوں تھرکنبا لگا، خوف خدا دیوں ڈر کے
حرص ہوا چنار ڈولائے، پٹن جاں گُل جاتی
منہ پٹاں پر مارن پنجے، کدے لگاون چھاتی
کیلے دوہرے ہو ہو جھولن، حال پوے جیوں چشتی
دنیا تھیںدل کھٹا ہویا، ننبو گلگل کِشتی
نرگس مست دیوانہ ہویا، نین گئے وچ خواباں
پاڑ سٹے پیراہن گل دے، جاگے شوق گلاباں
ست برگے مُکھ زردی آئی، داغ لگا گل لالے
کے کُجھ آکھاں داکھاں شاخاں، سر دھرتی پر ڈالے
سیف ملوک شرابی ہویا، آیا وچ خیالاں
دوہڑے غزلاں بیت محمد، آ کجھ لِکھ دسالاں
