کے کجھ گل سجن دِل بیٹھی، چِت میرے تھیں چایا
کے گستاخی نظری آئی، تختوں سٹ رُلایا
حدوں بہت جدائی گذری، یار نہ مکھ وکھایا
ربّا میرا یار ملن دا، وقت نہیں کیوں آیا
اگے اس دے مرن شہادت، جے دِسے اک واریں
نہیں تاں گلیاں وچ مراں گا، چاء ایہو دل چایا
کے ہوندا جے دلبر میرا، ہس کے مُکھ وکھاندا
دردی بن کے پُچھدا اک دن، کے کُجھ حال دہایا
راہ تَکیندیاں اکھیں پکیاں، کن پیغام سُنیندے
توں فارغ تے میں افسوسیں، ہر دن رین لنگھایا
رات دہاں تدھ پچھیا ناہیں، درد منداں دا حیلہ
کیکر رات دہاڑ گزارن، عشق جیہناں دُکھ لایا
جے کوئی سوہنی ہور زمیں تے، ناہیں حُب کسے دی
قبلہ جان میری دا توہیں، تدھ ول سیس نوایا
نہ میں لائق وصل تیرے دے، نہیں فراق جھلیندا
نہ اس راہوں مڑاں پچھاہاں، نہ تدھ پاس بلایا
دکھ قضئیے میرے سُن کے، ہر اک دا دل سڑدا
تدھ نہ لگا سَیک محمد، میں تن عشق جلایا
