وفات عاصم شاہ

روزوں رات انھیری آوے، راتوں روز نورانی
مکر فریب دغا کر ٹھگے، کم ایہو اسمانی

اکی نوں چاگگن چڑھاندا، وانگن سورج پاکے
اک پچھاویں وانگ محمد، خوش رہے وچ خاکے

اوہو دانا وچ جہاناں، جو ہر کم دی واری
بُتے باز اسمانے تائیں، جانے نہ اعتباری

عزت تے اقبال اوہدے تے، کرے نہیں مغروری
نہ وچ شامت تے بد بختی، چھوڑے تروڑ صبوری

دنیا دا غم کھاوے ناہیں ،جو آوے سر چاوے
آخر دا کر خرچ محمد، راضی ہو گھر جاوے

عاصم شاہ عبادت کردا، جانوں دلوں زبانوں
درد فراق مجازی اندر، کھولے سِرّ حقانوں

بھُلی عشرت عیش جہانی، لگی چھک حقانی
باقی ول محبت اٹھی ،ایہ جگ سُجھیوس فانی

فانی دی اشنائی کولوں، دل بیزار ہویاسی
باقی ول محمدبخشا، اُٹھ سوار ہویا سی

ذکر شہادت کلمے پڑھدا، خوشیاں نال مراداں
عاصم شاہ پکے گھر ٹریا، چھڈ کچیاں بنیاداں

پنجر وچ اداسی ہوئی، بلبل مست چمن دی
پھاہی گر نے لائی کُڑِکی، قید مُکی جل اَن دی

عاصم شاہ بُلایا بیٹا، سینے چھِک لگایا
پند وصیّت دتی ،نالے الوداع بُلایا

سُکھ وسو تم سیف ملوکا، ٹریا باپ سفر نوں
ماتم سوگ نہ کرو سفر دا، چلے اصلی گھر نوں

جاں تدھ سفر تیاری کیتی، لگی اساں جدائی
مڑ مڑ موڑ رہے ساں تینوں، خبر نہ آہی کائی

جیہناں چھک سجن دی لگی، پھیر نہیں مُڑ بہندے
اج سانوں کوئی موڑ نہ سکدا، نہ موڑے ہن رہندے

الوداع تساں تھیں ،مینوں کیتا یاد سہیلی
اللہ بیلی جان اکیلی، چلی چھوڑ حویلی

لے کے نال گیا جو آیا، قاصد تیز سجن دا
عاصم شاہ پیالا پیتا، ہویا آہر دفن دا

حرماں اندر گریہ زاری، حدوں ہوئی زیادہ
آہیں ڈھاہیں کھلئیں باہیں، روندا کھلا شہزادہ

میر وزیر رعیت روندی، لشکر دے سرکردے
کیوں شاہا منہ کَج اساں تھیں، ہو چلیوں پس پردے

تدھ نہیں پرواہ اساڈی، حوراں خدمت گاراں
کون اسانوں یاد کریسی، یار ملے جد یاراں

سانوں لکھ محتاجی آہی، درسن دے سدھرائے
اک اک دم دی صحبت تیری، سو سو عیب گُمائے

اک اک سخن مبارک تیرا، آہا لعل رُماّنی
ہر ہر پند تساڈے اندر، ہر دل دی زندگانی

لطف احسان مروت شفقت، کرسی کون اجیہی
شالہ چھِک محبت تیری، کدے نہ ہووے بیہی

مغفِرَت کرے رب تینوں، دیندے اسیں دعائیں
راضی رہیں اساں پر دائم، مَتھے وٹ نہ پائیں

کفن صندوق تیار کیتو نیں، غسل دتا علماواں
ظاہر باطن چَھتر نورانی، سر پر کردے چھاواں

نال ادب دے کفن پہنایا، بند سوہنے بنکائے
کیسر عنبر عطر گلابوں، بھر شیشے چھنکائے

شہر خموشاں دے ول چڑھیا، عاصم شاہ مصر دا
فوجاں دا کجھ انت نہ رہیا، صدقے گنج گہردا

اوس نگر وچ اگے آہے، اس تھیں وڈے وڈیرے
شاہی چھوڑ رہیا ہو بردہ، دھرت اُتّے کر ڈیرے

جاں تابوت پیو دا ٹریا، سیف ملوک شزادے
صدقے خیر خیرایت دتی ،حدوں بہت زیادے

رُپے مُہراں لعل جواہر، مانک موتیں ہیرے
اس تابوت اتوں سن سٹے، چُن چُن رجے کِیرے

جیونکر سیف ملوکے اُتے، بابل سی زر لائی
تیویں سیف ملوک پیو دی، کھٹی گھول گھمائی

قدر موافق صدقے دتے، کر اسقاط جنازہ
شاہ محل وچ داخل ہویا، بند کیتا دروازہ

فاتحہ آکھ گھراں نوں آئے، روندے تلیاں ملدے
ہئے ہئے دنیا تے کس رہنا، بھلے بھلیرے چلدے

ایہ پُل پُور لنگھاون ہارا، جو آیا اُس ٹرُنا
کون مقامی ہر دے سر تے، کُوچ نقارہ گھُرنا

دنیا باغ پرانا بھائی، نویں نویں پھل بندے
پھُلّن سات چُنیندے بعضے، اک کوئی روز وسندے

ہر اک شاخ عمر دی نالوں، توڑ کھڑے جد مالی
پتّاں پھُلاں پوے وچھوڑا، رو رو کہندی ڈالی

پیٹوں پاڑ شگوفے کڈھے، پھُل ہوئے رنگ والے
مالی تروڑ بازاریں سٹے، بُرے وچھوڑے ڈالے

اساں اُوہناں کد ملنا مُڑ، کے پئی ہمیش جدائی
روون پھُل محمدبخشا، رج نہ شاخ ہنڈائی

کئی بہاراں ہو ہو گیاں، ڈھٹھے پت بچارے
کئی ہزاراں بھور گلاں دے، کر کر گئے نظارے

جاندے کئی نہ نظریں آئے، گُل پھُل بھور ہزاراں
دستاراں سر مٹی ہوئی، سیکڑیاں سرداراں

لاکھاں سرو ازاد اُچیرے، ہو ڈھہٹھے سر پرنے
لکھ لالے رنگ لالاں والے، گالے داغ ہجرنے

کہاں گئے جمشید فریدوں، بہمن ناگ ڈنگالا
کی خسرو تے رستم دستاں، سام نہ ہویا سمبھالا

کی کاؤس سیاوش کتھے، کہاں سکندار دارا
افلاطون ارسطو کتھے، کر دے عقل پسارا

دنیا نال نہ گئی کسے دے، ٹُر ٹُر گئے اکلےّ
اوہو بھلے جیہناں چَھنڈ رکھے، اس دُھوڑوں ہتھ پلےّ

جمدڑیاں وچ خاکوں سُتے، چکڑ پیر نہ بھریا
اس جوئے جس بازی لائی، کس نہیں دھن ہریا

دانشمنداں دا کم ناہیں، دنیا تے دل لانا
اس بُہٹی لکھ خاوند کیتے، جو کیتا سو کھانا

جس چھڈی ایہہ بچے کھانی، سویو سُگھڑ سیانا
ایسی ڈائن نال محمد، کاہنوں عقد نبھانا

نت نویں ایہ بن بن بہندی، بُڈھی مول نہ دِسدی
ہر اک سنگ کریندی گوشے ،نہیں اِکیّ پر وسدی

سوئیو نیونہہ لگاندا اس دا، شامت آئی جسدی
ہر بھرتے دا بھُرتا کیتوس، بنی محمد کس دی

ہو ہو گئے تخت دے سائیں، تاج سراں پر دھرکے
مہراجے سلطان کہائے، شان اُچیرا کر کے

ننگیں پیریں گئے بے دیسیں، خاک رلے سبھ مر کے
کہو کے مان محمدبخشا، رہو نمانے ڈر کے