مخفی سِر خُداوند والے ،آپ نہ پڑدہ چاندا
بنّے لا شاہزادے تائیں، اوہ ہے رُڑھدا جاندا
پانی اندر تردی رُڑھدی، لکّڑ ہِک ہتھ آئی
ہو اسوار لکّڑ پر بیٹھا ،نئیں وِچ رُڑھدا جائی
دس دِن تے دس راتیں رُڑھیا، پھیر لگّاجادندے
دندے تے کوہ قاف وڈیرا، وانگ اسمان بُلندے
نہ کوئی پتن نہ کوئی پیہڑا، کِدھرے پیر نہ لگدا
اُپّر دندا سِر تلوایا ،ہیٹھ سُمندر وگدا
میوے دار درخت دندے تے، نال پھلّاں دے گُندے
شاخاں پیچ زُلف دے وانگر، پُھل محبُوباں بُندے
ڈالی باہاں پنجے وانگر، پت ندی پر ڈالے
ہتّھی دے شاہزادے تائیں، اُپّر کھِچّن والے
شاہزادے نے ہمّت کرکے، ڈالاں نُوں چاپھڑیا
لکّڑ اوتھے خُوب پھسائی، آپ رُکھّے تے چڑھیا
دو دِن تے دو راتیں اوتھے ،بُھکھّاتے ترہایا
رُکھّے اُتّے چُھپیا رہیا، کرپتّاں دا سایا
ترِیجے روز دُوپہراں ،ویلے اژدہا ہِک آیا
کوہ قافے توں لہہ کے اُس نے، آن ندی مُنہ لایا
شاہزادہ اُس ڈِٹّھا ناہیں، ندیوں پانی پیتا
پھیر پہاڑی ول مُنہ کرکے، ٹُریا پرت چُپیتا
اژدہا کنڈِتا جاندا ،اُس ولّوں مُنہ پھیری
شاہ توکّل ربّ دے کرکے، کیتی چاء دلیری
پُوچھل اُس دِی نُوں ہتھ پایا، محُکم کرکے پھڑیا
اوس سبب پہاڑے اُتّے، صحیح سلامت چڑھیا
جدوں پہاڑ اُتّے چڑھ رہیا، دُنب اُس دا چھڈدِتّا
چُھپ گیا شاہ رُکھّاں اندر، گیا سپ کنڈِتا
میوے پکّے سن اُس جائی، خُوب انجیر کھجُوراں
کھادے جے کُجھ خواہش آہی ،بیٹھا وانگ صبُوراں
پانی بھِنّی جو پؤشاکی، اوتھے بیٹھ سُکائی
گھڑی آرام کِیتا اُس جائی، اکھ ذرا ہِک لائی
جاگ پیاتاں یادپیو سُو، ماپے صاعد بھائی
نالے ہور اشناء پیارے ،سجن یار وفائی
اِس سوون دِے بدلے اکّھیں، ہنجُوں بھر بھر رویا
کرے تیاری مار کٹاری، مریئے بہتر موئیا
پِھیر کہے ایہہ مرنا مندا ،آپوں کپن گاٹا
مؤت حرام شریعت اندر، اگلے جگ دا گھاٹا
پِھیر صبر کر ٹُریا اوتھوں، دم دم ربّ چتارے
اوس جنگل وچ ٹردے ٹردے، اٹّھے پہر گُزارے
دُوجے روز ہویا دِن رؤشن ،ساری جُوہ سُہائی
رُکھ پہاڑ سُنہری ڈِٹّھے، دھرتی جِھلمل لائی
میوے دار درخت عجائب ،ہر ہر پاسے پکّے
ہِک تِھیں ہِک رسیلا دِسدا، جِس جِس طرفے تکّے
شاخاں توڑ بناوے خُرجی، کُجھ بدّھے وِچ لِیڑے
کے تکدا ہِک پاسوں آئے ،وڈّے وڈّے کِیڑے
کُجھ کُجھ وڈّے کُتّے جیڈے ،کُجھ مِثل بِگھیاڑے
شاہزادے نُوں کھاون دھائے، چڑھیانس پہاڑے
اوسے وقت ہِک پنکھی آیا، وڈّا قد شُماروں
کیڑے چُن کھادے اُس سارے ،خالی پیٹ انباروں
جاں اوہ اڈّن تے ہویا، شاہزادِے کرہمّت
پکڑے پَیر اوہدے بہوں تکڑے، اُڈیا اوہ لاقوّت
شاہزادے دا بھار اُس پنکھی، ککھّے جِیڈ نہ جاتا
اُڈ ہوائے اندر جاندا، چھڈ زمین دا حاطہ
کئی پہاڑاں اُتّوں لنگھیا ،کئی ٹاپُو دریاواں
ہِک جنگل وِچ آیا اگّوں، وڈّا درخت اُچاواں
ہیٹھ اوہدے جابیٹھا پنکھی، پیر شہزادے چھّڈے
چھّڈن سات گیا چُھپ اوتھے، جھنگڑ آہے وڈّے
اُس پنکھی دا نام کِتابیں ،کوہ پیکر کرکہندے
اوتھے سن دوبچّے اُس دے، رُکھّے اُتّے بہندے
جاں پنکھی چڑھ رُکھ تے بیٹھا، شاہزادہ کے تکدا
باشک نانگ کوہ قافوں ،ڈھلیا آیا واؤ پھکدا
کوہ پیکر نے بچّے اپنے، جنگل وِچ چُھپائے
آپ لڑائی اُس دِی کارن ،آہتھ پیر ہلائے
کوہ پیکر دے رُکھّے اُتّے ،باشک نانگ آچڑھیا
پنکھی کوہ پیکر بھی اگّوں، تکڑا ہوکے لڑیا
کیتا جنگ نسنگ دوہاں نے، مارے چنگ پکھیُروں
سپ کُل مار انگیار مُوہیں تِھیں، مارے ہو چؤپھیروں
پنکھی چھڑیاں مارے چھڑیاں، اُس بھی جُوہیں چھڑیاں
چُنجھ چلائے مِنج چوائے، پنج پنج جائی پُڑیاں
نانگ نہ جاوے بھاگ زور اور، لاگ زہرے دے ولّوں
مارے ڈنگ فرنگ کمائے ،تنگ کرے اِس گلّوں
لگّی لڑائی نانگ ارڑائے، ہووے چڑھائی دم دم
جھلّن پھٹّاں کردے چھٹّاں، مارن سٹّاں جم جم
کڑ کڑ کرکے پر پِڑ بھندے ،کوہ پیکر جدوجدا
بھڑ بھڑ بھڑکے اگ مُوہیں تھیں، ناگ جدوں پِھر وجدا
اوڑک ڈنگ چلایا نانگے، مارلیا کوہ پیکر
دُشمن دا دم پی پِھر لوڑے ،بچّے جُوہے پیکر
جھنگی جھلّاں جاڑاں پِھردا، نانگ غُصّے نے چایا
آکھے تُخم گواواں اُس دا، جِس ایہہ جنگ مچایا
