چا پلا شاہزادِے ڈٹھا،صورت نظرِی آئی
دریتیم اَن بدھا موتی،لعلوں جوت سوائی
مَست بیہوش سُتّی ہک لڑکی،صُورت دِی شہزادی
حُسن کمال جمال اوہدے دِی،حدوں گل زیادی
سورج وانگ نورانی متھا، نظر نہ کِیتی جاوِے
جِے پتھر دل والا تکےِ، اکھیں پانی آوِے
قوُس قزح بھر وٹے دوئے، جیّوں عیدِے چن چڑھدا
صبر صوفی دا روزے داراں تک، روزہ بَھن کھڑدا
یا دو طاق بہشتی آہے، کستورِی رنگ پھبدے
یاخمدار کمان ابنوسی، یا دو نُون عرب دے
ہر ہر پمن وال اجیہا، سوہنا سِرّ حقانی
وِیکھن سات کلیجہ سلّے، جیوں ترکش دِی کانی
زُلفاں ناگ چنن سنگ لٹکے، ول ول کُنڈل مارے
یا زبخیر دلاں دِے آہے، یا کمند ہتیارے
اکّھیں تیز کٹار فولادی ،آہیاں وچ میاناں
سُرخ میان بناتی ملیا، سیون وچ نشانہ
نَک انگشت نبی اللہ دِی، تیز چُھری تلواروں
اسماناں ول کرے اشارت، معجزیاں دے پاروں
چن دوکھن دو نویں رخسارے، بِندی نال سنگارے
بِندی بندی پھبدی آہی، وانگ زحل ستارے
سُوہے اوٹھ یا قوت کھرے، تھیں کاریگر سنوارے
دندلباں وِچ کجِے آہے، وِچ شفق جیوں تارے
ٹھوڈی سیو باغ بہشتوں ،سوہا رنگ عنابوں
گاٹا وانگ صراحی کچ دی، جیونکر بھری شرابوں
سینہ تختی صاف چنن دی، خوب کریگر جڑ کے
اوس اُتے پستان لگائے ،چاندی دے پُھل گھڑکے
میٹے وات ایویں سی جِیویں ،سرخ اناراں کلیاں
گھڑتل ڈبل روپئے والی، صاف ہتھاں دیاں تلیاں
تلی چٹی سی لوح رُپے دی ،اُنگلیاں سَن قلماں
شنگرف منہ بھرے نونہہ، سُوہے لِکھ عشق دا کلمہ
پتلا لَک مُٹھی وچ آوے، الاّ مکھن دِیہی
گندے پانی تھیں رب سرجی ،صُورت پاک اجیہی
روپ انوپ کُڑی دا آہا، وانگ بہار چمن دی
نویں جوانی حسن ارزانی ،نازک شاخ سمن دی
قد سفیدا، سرو رنگیلا یا شمشاد گلستاں
وقت بہار شگوفے وانگن ،منہ کڈھے سن پستاں
سنبل وال زنجیرِی بدھے، چہرہ پُھل گلابی
نرگس مست انبے دی پھاڑی ،اکّھیں مِرگ شرابی
لالی ویکھ پیشانی والی، داغ لگے گُل لالے
دند چٹے سن چنبے کلیاں ،موتیں کھرے اجالے
ٹھوڈی وانگ خُبانی سوہے، بِہی رس بھری سی
پتلا اُچا قد رنگیلا ،نازک شاخ ہری سی
جادوگر دونین کُڑی دِے ،وچ کجلے دی دھاری
صوفی دیکھ ہوون مستانے، چھڈن شب بیداری
جیوں چاندی دی مچھلی ہوندی، تیویں نَک اُچیرا
چہرِے سورج چشمے اندر، ہر دم رکھے ڈیرا
کالی رات ہووے رُشنائی، جے اوہ جلوہ ڈالے
اکّھ کالی ظلمات خِضر دی، آب حیات پیالے
زلفاں دے خوشبوئی ہُلے ،تازے کرن دماغاں
آدم ویکھ مرن جیوں مردے، ویکھ پتنگ چراغاں
حُسن اوہدے دی پُھلاں کھاری، باغ ارم وِچ وکدی
حور پری جو صُورت سوہنی، ہر کوئی اِسنوں سِکدی
باہاں سُچی چاندی لوہڑے اُستاکار بنایاں
باہولیاں دو باسنیاں سن ،دولت نال بھرایاں
گل داودی مُہندے وانگر، کوچاں نویں انگوری
یا اوہ آب حباب حِسابی ،آہے عین کافوری
جے باغاں وچ واؤ فجر دی ،لوڑ کرے سے برساں
ایسا سُندر پھل نہ لبھے، میں کے صِفتاں کرساں
نیسانی کافور دنداں ول، ویکھ بہوں شرماوے
غبغب صاف سیودی پھاڑی، ٹھوڈی ہیٹھ سُہاوے
چاندی وانگر رنگ جثے دا، اوٹھ مٹھے کھنڈ مصری
مصری سوہنی اِس ول تک کے، حُسن مصر دا وِسری
پریوں سوہنی تے من موہنی، جوبن دے رنگ رتی
شکل نہایت عقل بغایت ،جادوگر اکّھ متی
دل آمیزی ،عشق انگیزی ،آن ادا بھری سی
نازک اَنگ تے رَنگ گلابی ،سینہ سَنگ پری سی
شیریں شکر، شکل شمائل، لیلیٰ ہیر ملاحت
عذرا بدر منیر زلیخا، ویکّھ ہووے دل راحت
تازہ روپ آوازہ مِٹھا، نجم نساء رسیلی
سیف ملوک بدِیع جمالے ،میلے بَن وسیلی
تیز زبان یونانی شاعر، صفت اوہدی دے وارے
گُنگے ہوندے بول نہ سکدِے، خوبی بے شمارے
چُست طبیعت ہندوستانی فردوسی دی ثانی
ناز کرشمہ ساز جوانی، لِکھن نہ آسانی
مانی تے ارژنگ سیانے، کسباں دی تدبیروں
اس صُورت دے نقش نگاروں، عاری سن تصویروں
ایسی سُندر صُورت لڑکی ،حور بہشتی نالوں
تخت اُتے بے ہوش ستی سی، خالی سرت سنبھالوں
سیف ملوکے نیڑے جاکے، نال کنے منہ لاکے
بہت بلندآوازہ کیتا ،کسے طرح ایہہ جاگے
گنبد وچ آواز اوہدے دا، پیا گُنگھارا رولے
اس لڑکی نوں خبر نہ ہوئی، نہ کجھ ہلے بولے
ایسے ڈولے سیف ملوکے، مارے ستر آلے
نہ اکھ پٹی نہ اوہ ہلی، نہ کجھ سرت سنبھالے
