کوئی دن دا کر خرچ ٹلّے تے، رکھ لئے کُجھ میوے
ویکھ محمد رازق کتِھے، رزق بندے نوں دیوے
ہوئے سوار ٹلّے تے، دوئے ملکہ تے شاہزادہ
لمے وہن پئے پھر عاشق، سچا رکھ ارادہ
راتیں دیہاں ٹردے جاندے، گھڑی آرام نہ پاندے
نہ سُدھ بُدھ سَنسَار جگت دی، نہ کوئی دندا واندے
پانی اوپر جاندا ٹّلا، بیڑی وانگن ترکے
سیف ملوک چلائیں جاندا، آس ربے دی کرکے
پنج مہینے ہور کپیندا، پندھ گھنیرا آبی
واء مراد رہی نت جُھلدی، ٹُریا گیا شتابی
آپ شہزادہ چپا مارے، آپے ونجھ لگاندا
راتیں دیہاں خوف ندی دا، پلک ہِک اکّھ نہ لاندا
باجھ مَلاحاں ترن نہ بیڑے، مرداں باجھ نہ جھیڑے
ہویا ملاح اوہ شاہ مصر دا،کئیں رُڑھاکے بیڑے
یوسف بردہ ہو وکانا، خُوک ہکے صنعانے
پَٹ پہاڑ سُٹے شاہزادے، فرہادے ہِک جانے
پنوں دھوبا نام دھرایا، کیچم دے سلطانے
چاک کلالاں دا سدوایا، عزت بیگ جوانے
کام کمر چَھڈ گھر دَر ٹُریا، مرمر کے جِند بچِی
پورن گھر گھر بھیکھ منگیندا، پال محبت سچی
بے نظیر درگ وگایا، قید اندر تن گالے
نجم نساء بی بی بَن جوگی، بَن بیلے کوہ بھالے
قیس عرب دا راجہ آہا، بنیا مجنوں جھلا
شیراں تے بگھیاڑاں اندر، وچ پہاڑا کلا
مجنوں نے ہک عورت ڈٹھی، ہک دن نال قضائے
مردے دے گل رسا پایا چلی نگر ول جائے
مردے دا منہ کالا کیتا، وال پئِے وچ گَل دے
رَچھ قلندر وانگر دوئے، اگے پچھے چلدِے
جاں مجنوں دے کولوں لنگھے، پُچھدا مرد یگانہ
کس کارن ایہ کارن کیتو، کے ایہ مَکر بہانہ
بُڈھی کہیا سمجھ جوانا، ایہ کم پیٹ کرا ندا
میں عورت اس مردے تائیں، در در پھرے نچاندا
اس نوں میں نچاندی پھرساں، ہر بوہے کر پھیرا
خلقت ویکھ تعجب ہوسی، پئیسی خیر ودھیرا
جے کُجھ حاصل ہوسی سانوں، ونڈ دوئے ول کھا ساں
ادھا مرد کھڑے گا گھر نوں، ادھ میں بی لے جا ساں
مجنوں کہندا اس کم لائق، میرے جِیہا نہ کوئی
پا میرے گل رسا مائی، کَھٹ زیادہ ہوئی
گھر گھر ناچ کراں گا عمدے، غزلاں بول سُناساں
لیلاں دے گھر توڑی چلساں، کھٹی تُدھ کراساں
جے کُجھ حاصل ہوسی تیِنوں، کُجھ نہ دیویں مینوں
جے کُجھ لبھسی توہئیں کھائیں، ہوگ بھنجال نہ تینوں
مجنوں نے گل رسا پایا، منہ لیا کر کالا
اس عورت دے پچھے ٹُریا، واہ عشق دا چالا
شہر شریکاں دے گھر ڈھویا، مجنوں عشق قلندر
رسا چِِھک نچاوے بُڈھی، ہر ہر ویہڑے اندر
غزلاں جوڑے تاڑی مارے، ناچ کرے سَنگ تالاں
ویکھ شریک مزاخاں کردے، بُہتے کڈھن گالاں
لیلاں دے گھر جا بے چارہ، خوب سرود ُسناندا
منہ کالا تے گل وچ رسا، خوب دھمالاں پاندا
ایہو کم عِشق دے دائم، کرے اجیِہے کارے
کِے ہویا جِے چپِے مارے، سیف ملوک بے چارے
جے مجنوں دی گل تمامی، ہور اگیرے کھڑیئے
اِس قِصِے دا رہے نہ چِیتاَ، اُوسے اگے سَڑیئے
ایہو گل محمدبخشا، ہے فرمائش بھاری
سیف ملوکے دی پھر پچُھوں، دس کہانی ساری
مولیٰ پاک کرے میں یاری، توڑ چڑھے ایہ قصہ
اگوں پھیر نبیڑ دئے گا، جِت ول ہوسی حصہ
بے ارامی وچ شاہزادے، مُدت بہت گزاری
بے حد تَھکا مَاندہ ہویا، نیندر چڑھی خُماری
سیف ملوک ٹّلے تے سُتا، نیندر گُھل مِل آئی
عجب جمال پری دی محرم، ملکہ رب ملائی
سُتے نوں کجھ ہوش نہ رہیا، بُہتا سی نندرَایا
ملکہ خاتوں بیٹھی جاگے، اَگے وِیر سَوایا
پھیر اچھل سٹاں دی جایوں، خبر رکِھیندی ساری
سیف ملوکے وانگ ٹلّے نوں، ٹورے نال ہُشیاری
ہوروں ہور عاشق نوں آفت، نت خداوند دسے
صدق صفائی اس دی تَکدا، مت کِدھروں مُڑنسِے
