ملکہ کہیا باغ ارم دی، جے دَس پاواں تِینوں
نالے خبر پری دی دیواں، کہو کے دِیسیں مِینوں
پتہ بدیع جمال پری دا، یَک بِیک سُناواں
کے انعام ملے گا مِینوں، دِسیں وانگ بھراواں
ملکہ خاتوں دی گل سن کے، سیف ملوک رنگیلا
آہیں ڈھائیں بھر بھر رُنّا، ہوگیا رنگ پیلا
اَچن چیت ترا ہے وانگن، کھل گئے دل دیدے
جیونکر روزے داراں دِسدا، چَن مُبارک عیدِے
یاجیوں سُنیا شاہ علی نے، کلمہ بانگ نبی دا
جیونکر مچھلی نوں ہتھ لگا، چشمہ خضر ولی دا
یاجیوں روز قیامت والے، سُخن شفاعت والا
اوگنہاراں دے کن پوسی، ہوسی روح سُکھالا
جیوں یعقوب نبی نوں آئی، مِصر وَلوں خوشبوئی
جیوں یوسفدے مُل وِکن دی، خبر زلیخا ہوئی
نعرے مار رُنّا شاہزادہ، کرکے ہائے ہائے
ہوش سنبھال چلے ہو راہی، نین وِنجن جھٹلائے
عین شراب بیہوشی والا، لگا پِین پیالا
پھیر طبیعت جائی رکھیوس، کرکے بہت سنبھالا
ملکہ خاتوں نے جَد ڈٹھا ،شاہزادے دا رُولا
مار اوساس لگیِ فرماون، سن بھائی مقبولا
قسم کراں میں رب سُچے دی، جس بِن رب نہ دوجا
اوسے دِی سبھ زُہد عبادت، اوسے دِی سبھ پوجا
جے میں گھر پیو دے ہوندی، سر اندیپ شہر وچ
نال بدیع جمال پری دے، تُدھ مِلاندی گھر وچ
پر ہن کجھ نہ چارہ چلدا، کے وس لاواں بندی
تیری بید ہوواں جے چُھٹاں، قید میرے تن مندی
دُکھ قضیے تیرے سُن کے، برم لگا دل میرے
مرنے تِیک نہ جَاسن مینوں، ایہ افسوس گھنیرے
قید اپنی دا غم نہ رہیا، برم لگا ایہہ بھارا
جے توں گھر وچ مِلدوں مینوں، دَسدِی یار پیارا
میں ہن قید ہوئی وچ ٹاپو، محکم کوٹ چوپھیرے
ڈاہڈی بند خلاص نہ ہوندی، جے چَلاں سَنگ تیرے
ملکہ دی گل سن شاہزادہ، ہوکے مِثل یتیماں
اٹھ کھلوتا تختے اتوں، کرن لگا تعظیماں
ملکہ اتوں ہتھ گُھمائے، صَدقےِ ہو ہو جائے
چُم زمین سَلاماں کردا، مڑ مڑ سیس نوائے
جس رستے توں آئی ملکہ، میں صَدقےِ اُس راہوں
جس موہوں ایہ گل الائی، جِندواری اُس ساہوں
جیہناں اکّھیں دلبر ڈٹھا، اوہ اکّھیں تَک لیاں
توں مِلیئیں تاں ساجن مِلیا، ہُن آساں لگ پیاں
ملکہ ول ہتھ بنھ کھلوندا، روندا نِیواں ہوندا
اکّھیں پانی ڈل ڈل کردا، ہَنجوں ہار پروندا
صبر قرار آرام نہ رہیا، بہت ہویا دل تتا
ملکہ اگے منت کردا، دس بھینو کوئی پتا
ملکہ خاتوں کہندی ویرا، بیٹھ تحمل کرکے
خوب طرح متوجہ ہوویں، کَن میرِے ول دَھرکے
یار بدیع جمال پری دی، دَساں کُھول کہانی
پکا پتہ نشانی دیواں، اگوں رب مِلانی
سیف ملوک نچلا بیٹھا، کَن دلے دِے دَھرکے
سر دھڑ جُثہ جامہ رکھیا، ملکہ ول کَن کرکے
ملکہ خاتوں گل پری دی، آن شروع پھر کیتی
خوش آواز فصِیح زبانوں، نالے دُکھاں سِیتی
ہک آواز زنانہ آہا، دوجا جِبھ رسیلی
ترِیجا دانشمند اکابر، کردی گل رنگیلی
خوش آواز ہووے جے دکھیا، سُروں ادا سہاوے
پتھر دل نوں موم کریندا، جاں کوئی قصہ گاوے
اوہ آوازہ جیبھ رسیلی، اوہ دلبردَا قِصہ
اوہ عاشق سی سننے والا، ہُن سُن لیندا حصہ
شوق جدھے تھیں شاہی چھڈی، گھردر دیس بُھلائے
براں بِحراں کوہ قافاں وچ، مَرمَر عُمر لنگھائے
جاں اس کوئی محرم لبھے، دُکھیے دُکھ ونڈائے
دسےِ سبھ کہانی اس دی ،دس پکیری پائے
نال اداء آواز بھلیری، بات صحیح سناوے
کرو قیاس محمدبخشا، کیسی گل سُکھاوے
ملکہ کہندی سُن وےِ ویرَا، رکِھیں یاد سنائیاں
اسیں تریوےِ بھیناں آہیاں، ہکسے پیٹوں جائیاں
بھین میری ہک بدرہ خاتوں، جاں اوہ کچھڑہیسی
مماں پی پنگھوڑے کھیڈے، صُورت موتیں جیسی
ہک دن ماں میری اُس ویلےِ، حوضے اُتے آئی
جِس حوضے توں پکڑ لیاندا، مینوں دیو قصائی
دائیاں خدمتگاراں کھلیاں، ہر اک دا مُکھ لالہ
ماؤ کول پنگھوڑا ٹکیا، بدرہ خاتوں والا
نرم کباب بُھجن تر تازے، دھم گھتی خوشبوئی
چاول قلیئے رنگ برنگی، نعمت چیز نروئی
اُس حوضے دے دندِے آہا، ماں میری دا ڈیرا
سِرتے سایہ دار کھلوتا، چکڑی رُکھ وڈیرا
مائی میری سی کے تکدِی، قُدرت نال خدائی
رکھ اتوں اِک بڈھی مائی، دھرتی اتر آئی
ماں میری دے کول پلنگ تے، بیٹھی آن شتابی
ماں میری نوں اس تھیں آئی، دہشت بے حسابی
بڈھی عورت ماں میری نوں، کہندی رکھ دلاسا
میں گواہنڈن تیری بی بی، نہ ڈر میتھوں مَاسَا
کوہ قافاں وچ گھر اساڈے ،راج حکومت ساڈی
میں بھی بادشاہے دی بیگم، بھاری ہے پت ساڈی
شارستان سنہری جیہڑا، نبی سلیماںؑ والا
اوہ ہے وطن سہاوا میرا، سُندر دیس نرالا
اوس مُلک وچ باغ ارم دا، اوتھے ہاں میں رہندی
اوتھے محل چبارے ساڈے، جاڈٹھیاں بُھکھ لہندی
اوس ولایت ساری اُتے، جس دی ہے سلطانی
شاہ شاہپال اوہدا ہے ناواں، اُس دی میں زنانی
بیگم خاص مہییں گھر اِس دے، اوس وڈی سرداری
دیواں پریاں سبھناں اتے، حکم اوہدا نت جاری
شاہ شاہپال میرا جو خاوند، اوہ بیٹا شاہ رخ دا
شاہ رخ دا پیو نبی سلیماں، بِن داؤد فرخ دا
دائم اسیں تسیں ہمسائے، آدی دے شاہزادے
پریاں اسیں رہیے وچ پردے، ظاہر آدم زادے
مینوں اک مہینہ ہویا، اُس باغے وچ آیاں
نوکر چاکر خدمت والے، نال بہوں دھن مایاں
ہن میں پرت گھراں نوں چلی، رہو تسیںسُکھ واسی
ایہ سِرتے ایہ باغ تساڈے، ہوئے اسیں اداسی
کھانے تیرے دی خوشبوئی، مغز میرے وچ پہتی
تاں میں کول تیرے آبیٹھی، رغبت اٹھی بہتی
بھرکے تھال جواہر موتیں، ماں میری نوں دیندی
کہندی ہن توں بھین دھرم دی، میں سہیلی تینڈی
ایہ تحفہ میں دتا تینوں، کیتا بھائی چارا
ورتن کراں محبت والی، بنیا راہ ہمارا
ماں میری نے ات ول ڈٹھا، سخن اوہدا دل دھریا
کے تکدی ہتھ تھال پری دے، دھاڑی وانگن بھریا
مروارید زمرد سچے، یاقوتاں رنگ لایا
مانک موتیں ہیرے پنے، لعلاں تھال سہایا
ست گوہر شب تاب ٹکائے، سبھناں اُتے کرکے
رات ہنیری روشن ہوندی، جے رکھیے ہتھ دھرکے
بنگلے باغ تلاب چوپھیرے، ہوگئی رُشنائی
ایہ تحفہ اُس بڈھی دِتا ،لیا اساڈی مائی
ماں میری دی گودوں اُس نے، بھین میری پھر چائی
بہت پیار محبت کرکے، ممے اپنے پائی
نال خوشی دے دُدھّ پلایا، بدرہ خاتوں پیتا
پھیر پری دی ہوئی تیاری، اُڈن تے دل کیتا
ماں میری نے کہیا اُس نوں، سُن توں میریئے بھینے
دھی میری تدھ ممے پائی، میں بھی بدلے دینے
دھی اپنی توں دسئیں مینوں ،میں بھی اُس نوں چاواں
ممّے پاواں، دودھ پِلاواں، صدقے صدقے جاواں
جلدی حکم پری نے دتا، خدمت گاراں تائیں
آندا چاء پنگھوڑا اوہناں، رکھیا آن اتھائیں
ماں میری نے پَلا چایا ،دھی پری دی ڈٹھی
سوہنی ہیر زلیخا سسیوں، شیریں شکروں مٹھی
شمع نورانی خاور والی، ویکھ اُس نوں شرماوے
جنت دی کوئی حُور حُسن دی، تاب نہ مُول لیاوے
جیوں انار پکے دا دانہ، ہوئے جلال آبادی
موتیں وَانگ صفائی جثے، لعلوں تاب زیادی
صُورت ویکھ ہوون دل بِریاں، پریاں ہور تمامی
نیناں اگے مرگ شکاری، ہوندے وِیکھ سلامی
ایسا حُسن اُس لڑکی اُتے، جے اوہ ہوندی ظاہر
ہر ذرہ ہو سورج چمکے، روپ حسابوں باہر
ہر ہر وال اوہدے وچ آہا، سوسو پیچ گمانی
صُورت دا کُجھ انت نہ آوے، کاریگری ربانی
جھنڈ اوہدی دیاں والاں وچوں، مغز چڑھے خوشبوئی
ویکھن سات اساڈی مائی، بے خود بے سُدھ ہوئی
ذرہ سرت سنبہال نہ رہیوس، غش اِجیہی آئی
کردتی بیتاب شتابی، تاب شکل دی مائی
اُس لڑکی دی مائی ڈٹھا، ماں میری دا رُولا
کُول اوہدے کوئی باغ ارم دا، پھل آہا خوش پھولا
اوہ پھُل ماں میری دے سِرتے، اوس پری نے لایا
ساعت پچھوں ہوش سنبھالی، جگرا جائی آیا
ماں میری پھر آکھن لگی، حمد خداوند تائیں
واہ واہ قادر پاک کریگر، اس حِکمت دا سائیں
قطرے آب منی دے وچوں، ایسی شکل بناندا
پتھر تھیں کر نظر کرم دی، چَن سورج چَمکاندا
خسخس جیڈا بیج نچیزا، خاکو اندر رُلدا
اُس تھیں رُکھ بلند بنائے، رنگ برنگی پھل دا
پانی بوند اسمانی آوے، سِپاں دے منہ پیندی
اُس تھیں دریتیم سُہائے، قیمت پوِے نہ جِیں دی
کالے پتھر دُھپے سڑدے، اندر کان بدخشاں
ایہناں وچوں لعل بنائ،ے بے بہاء درخشاں
خلقت اُس دی رنگ برنگی، دھن اوہ سِرجن والا
آپو اپنی صورت دِتیوس، ہِک تھیں ہِک اُجالا
لکھ کروڑاں ہوہو گُزرے، اِس دھرتی وچ مٹی
سُندر صُورت ظاہر کر کے، پھیر رلاوے مِٹی
ماں میری نے اُس لڑکی نوں، کُچھڑ اپنے چایا
مانواں وانگر ممے پائی، مِٹھا دُودھ پَلایا
اُس لڑکی دی ماں پری نے، کِیتا قول زبانی
جب لگ دھی میری دی ہوسی، دُنیا تے زندگانی
تیرا حق بھُلاسی ناہیں، چھوڑ وفاء نہ بہسی
ہر مہینے وچ ہک ہفتہ، پاس تیرے آ رہسی
دھی میری تے تیری بھیناں، اسِیں دوئے بھی بھیناں
فرض اس تے ہر چنے اندر، درسن تیرا لینا
جیسی اس دی مائی میں ہاں، توں بھی ایسی مائی
کیتی شرط میری نہ بھنسی، جے ایہ میری جائی
بدرہ خاتوں ایس سہیلی، اُس دی ایہ سہیلی
خیری خیری میلے ایہناں، پاک خداوند بیلی
بدرہ خاتوں اُڈنہ سکدی، نال اوہنوں جے کھڑیئے
نالے خوف مَتے اوہ کھاوے، جاں دیواں وچ وڑیئے
نہیں تاں نال سہیلی اوہ بھی، باغ ارم دا تکدِی
ایہو ایتھے آیا کرسی، اوہ نہیں جاسکدِی
شرط اِقرار پکےِ رنگ کرکے، اُڈگیاں اوہ پریاں
بول اُتے ہُن پہرہ دیون، اس دن تِیک نہ ہریاں
اوہ بدیع جمال پری سی، لڑکی وچ پنگھوڑے
چودھاں برساں دی ہن ہوئی، چڑھی ہوویگی چوڑے
جب لگ میں رہی اُس جائی،تکدِی رہی تماشا
اوس بدیع جمال پری دا، دائم ہے ایہ خواشہ
ہفتہ ہک مہینے وچوں، باغ اساڈے کٹدی
صُورت حسن اوہدے دی تابوں جوت شمع دی گھٹدی
روئے زمیں تے ثانی اُس دا، صُورتمند نہ کائی
نہ پریاں نہ آدم وچوں، ساری وچ لُوکائی
سیف ملوک کہیا ہے ملکہ، بھین دھرم دی لگیں
سچ کہیں کہ کوڑ خوشامد، کرکے مینوں ٹھگیں
ملکہ کہندی ُسن وے ویرا، بخشے رب پناہاں
اللہ بھاوے کوڑ نہ آکھاں، جیکوئی ڈھوئے پھاہاں
کُوڑے بندے رب نہ بھاون ،یمن زبان نہ رہندا
گل اوہدی کوئی منداناہیں، سبھ جَگ جُھوٹھا کہندا
بے اعتبار خوار جَگت تے، کوڑ الاون والا
کے لاچار کراں میں تیری، جھوٹھ خوشامد لالا
قسم کراں میں رب سچے دی، جو عالم دا والی
جس نے خلقت پیدا کیتی، روزی دے سنبھالی
کِیڑے ہاتھی چڑیاں بازاں، سبھناں دا رکھوالا
ہر ہک تائیں رزق پُچائے، کرکے خوب سنبھالا
دنیا تے جس پیدا کیتا، آدم جن حیواناں
بھلے بھلیرے روپ بنائے، صُورتمند جواناں
سوہنی صورت تے جس پایا، حُسنے دا چمکارا
عاشق دے دل اگ لگائی، سڑدانت بے چارہ
محبوباں نوں آن سکھائیوس، ناز مخول مروڑاں
خودِی تکبر بے پروائی ،تلخ جواب تروڑاں
بے وفائی تے بے رحمی، قہر ستم بے ترسی
جِند عاشق دا کرن نہ صرفہ، کے ہویا جے مرسی
عاشق دے دل اندر پائیوس، عجز نیاز ہزاراں
خوف امید سمند غماں دے، موجاں بے کناراں
ترک سکھاں دی جال دکھاں دی، سختی جِند بدن دی
دوہاں جَہاناں وچ محمد ،حِرص ہوا سجن دی
جُویاراں نوں یار ملاوے، سیوِے پھٹ جُدائی
رب غریب نواز ہمیشہ، جس دی دُھن خدائی
سچو سچ سنائی ویرام جو گل اکّھیں ڈٹھی
کُوڑوں سچ نکھیڑ دسالاں ،جے تدھ ہووے چُٹھی
ہائے افسوس جے پُہچاں اوتھے، تاں ایہ سچ دسالاں
نال بدیع جمال پری دے، تینوں چل بہالاں
ملکہ دی گل سن شہزادہ، وانگ گلاباں پُھلا
کردا شکر ہزار ہزاراں، رحمت دَا دَر کُھلا
سُکا باغ دلےِ دا ہویا، تازہ ابر بہاروں
جان حیران لگی پھر آسا، دلبردے اخباروں
نااُمیدِی والی آتش، دوزخ وانگن بلدی
آس لقائیوں دس ارم تھیں، سرد ہوئی کُجھ جلدی
اوہ کہانی ملکہ والی، شاہزادے دل بھانی
کربلا دے تسے تائیں، جیوں کر ٹھنڈا پانی
جیوں پردیسی راہوں بُھلے، رات ہنیری اندر
اچن چیتی چانن لایا، چڑھ چودھیں دے چندر
جیوں کر کئیں مُدت دے روگی، مِلیا بید سُناسی
آس لگی مَت ساس بدن وچ، مولیٰ پاک دساسی
جیوں روڑے وچ بدل وُٹھا، لگی آس فصل دی
بھُکھے مال لدھی ہریائی، کرپا ہوئی فضل دی
ملکہ اُتوں صدقے جاوے، سیف ملوک شہزادہ
کہندا توں احسان میرے تے، حدوں کِیّا زیادہ
مینوں دس سجن دی پایو، خوب طرح دی پَکیِ
تُدھ پچھے سر دیون لائق، توں ہُن میری سکیِ
کوئی تدبیر ہووے تدھ معلم، سمجھی سُنی سُنائی
کسےِ طرح اِس قیدوں چھُٹیں، کریئے زور ازمائی
ملکہ کہندی کیکر چھُٹاں، کجھ نہ چلدا چارہ
ایہ خیبر ایہ کوٹ چوپھیرے، مُلک بدیس ہتیارا
جس دی قیدے اندر میں ہاں، دیو بہادر بھارا
سٹھ گز اچا قد مریلا، زور اُس بے شمارا
راکس غول وڈیرے اُس تھیں ،خوف ہمیشہ کھاون
چہل دناں دے پینڈے اُتوں، نہیں اُریرے آون
باجھ اُس تھیں اُس جائی ناہیں، پنکھی پر مریندا
جانی والی چیز اُس ٹاپو، کوئی پھرن نہ دیندا
سن گلاں شاہزادے تائیں، فِکر پِیا دل بھارا
کِیویِں ملکہ خاتوں چُھٹے، رب چھڈاون ہارا
فکر تمیزاں کرکر تھکا، راس نہ آوے کائی
مَکر فریب ہنر دا حیلہ، ٹردا نہ اس جائی
کوٹ وڈیرا چوٹ دیوے دی، خوف کلیجہ کھائے
راہ نہ لبھے داء نہ لگے، ہِک پناہ خُدائےِ
