سیف الملوک دی وفات

ہائے افسوس اوہناں دا جیہڑے، سکدے مِلن پیارے
سینے لاون اِک ہو جاون، غم بھلاون سارے

دھوتے جان غبار دلاں دے، چنتا رہے نہ کائی
عیشاں خوشیاں وچ گزارن، کوئی دن نال صفائی

اچن چیت ہنیری جُھلیّ، شمع خوشی دی بُجھی
باغ دِلاں دے پٹ اڈاے، خزاں ہجر دی سُجھیّ

دھندوکار غباری پاوے، مارومار کریندی
باغ وصل دے اندر آوے، زیب خوار کریندی

لمیّ ہری امیداں والی، ڈالی تروڑ گواوے
خوشیاں دے بھن ڈال تمامی، ڈال زمیں پر جاوے

سیف ملوک ہویا رنگ رتا، نال بدیع جمالے
سدا ملاپ آرام دوہاں نوں ،غم نہ خواب خیالے

اندر باہر خوشی پری نوں، نہ دکھ درد نشانی
نہ کوئی خبر وچھوڑے والی، نہ کوئی فکر جہانی

سال پنجاہ پیؤ دے پچھوں، سیف ملوک لنگھائے
بھر بھر پیتے وصل پیالے، تروٹک دے دن آئے

سبھ مراداں حاصل ہویاں، سُکھ سُہاگ ہنڈاون
پر دشمن اسمان محمد ،خوش انسان نہ بھاون

جاں اس دا ہتھ پُہچے بھائی، پاوے انت جدائی
سیف ملوک اُداسی ہویا ،دنیا دلوں ہٹائی

ایہ پروانہ موت لیاندا، فانی جگوں تغیرئی
دارالبقاء اندر چل شاہا، کرکے ویس فقیری

واگاں موڑ امیداں ولوں، کھچ لے پَیر رکابی
جگ جیون دے گھوڑے اُتوں، اُتّر ہیٹھ شتابی

سیف ملوک سنیہا سُن کے، بہت دلوں خوش ہویا
اس پاسوں منہ کَج لیو نیں، اس پاسے ول ڈھویا

بیٹے نوں سد تخت بہائیوس، پند وصیت دے کے
آپ جہانوں رخصت ہویا ،خرچ عشق دا لے کے

جاں اوہ گھڑی نزع دی آئی، کہیوس پری نہ آئی
نال اوہدے مل رخصت ہوئیے، ہوئے نہ بے وفائی

کیتی عرض وزیراں شاہا، اوہ محبوب پیاری
حالت ویکھ فراق تیرے تھیں، کرسی گریہ زاری

بیدل ہوسی دلبر تیری، تک کے سفر تیاری
دلبر نوں دلگیر تکن تھیں، لگسی درد قہاری

اکھیں اگے ویکھ نہ تُردا، اس دے وین سیاپے
جے کجھ رب اوہدے سر لکھی، پئی کٹے گی آپے

عزرائیل فرشتہ آیا، لے کے حکم جنابی
پڑھیا شاہ عشق دا کلمہ، دتی جان شتابی

اُڈیا بھور اسمانے چڑھیا، آئیوس بوء بہشتی
گیا ملاح محمدبخشا، چھوڑ شکستی کِشتی

ہُد ہُد چھُٹ گیا اس قیدوں، چِھک لگی سرکاری
شہر سباء نوں ہویا روانہ، کرکے تیز اُڈاری

باس بسنت بہاروں آئیوس، چھڈ جنگل دی واسی
پنجر سٹ چمن ول اُڈی، بلبل جند اُداسی

منزل گور شہانی کر کے، کیتا دفن شزادہ
ماتم ڈھاہو واہ کچہری ،ہویا شور زیادہ

نکل گیا تراہ پری دا، ترٹا تران بدن تھیں
غیبوں سانگ کلیجے لگی، گئی دو سلّو من تھیں

پچھئیوس کیسا شور ککارا، جس میری جِند مُٹھی
ہئے ہئے لوکا نظر نہ آئی، کس چھُری میں کُٹھی

کس آفت نے پھُرنا پھڑیا، باز تتر جیؤں پھڑدا
ناگ نہ ڈٹھا میں کِن ڈنگی، زہر کلیجے وڑدا

لوکاں سچ سنایا بی بی، کوچ کیتا اج شاہاں
تخت اتوں لہہ تختے بیٹھے، دنیا چھوڑ پچھاہاں

ایس دُکانوں اُٹھ کھلوتے، ہوئے وداع جہانوں
وطن مقام پسند کیتو نیں، لا مکان مکانوں

کن آواز پری نوں جس دم، پایا پاون ہارے
ہو بے ہوش زمیں پرڈھہٹھی، جان پران وسارے

کتنے روز بے ہوش رکھی سی، دہشت ایس سخن دی
عاشق کیونکر جرن محمد، سُن بد خبر سجن دی

جاں کوئی ساعت ہوش سنبھالی، ملدا ایہ آوازہ
مڑ ہوندی بے ہوش نمانی، درد ایہو کر تازہ

بہتے روز گزارے اینویں، اوڑک اکھ اُگھاڑی
سیف ملوک نہ نظری آیا، ہوئیوس حشر دہاڑی

نہ اوہ شاہ تخت پر ڈٹھوس، نہ تابوت روانہ
اکو خبر سنائی لوکاں، اوہ تک کیتا خانہ

چھاتی تے ہتھ مارے، اول جھگّا پاڑ گُمایا
مت ایہ دُھؤاں باہر نکلے، سینے منگھ بنایا

ہتھوں ہور پئی اس منگھوں، بجلی درد قہر دی
سٹردی بلدی اُٹھدی جھڑدی، نہ جیوے نہ مردی

چُوہنڈاں مارے ماس اتارے، چِھل سُٹیوس رخسارے
رت بچھول ہویا سبھ چہرہ، سرخ ہوئے ہتھ سارے

وٹ مٹھیں وٹ مارے چھاتی، وٹ پئے جد سینے
وٹ لئے دُکھ عشق بپاروں، دے کے سُکھ نگینے

پِٹ پِٹ پَٹ کیتے پَٹ رتے، پٹ پٹے گھت گھٹے
سٹ سر سٹ سڑی دی لیندی، بھن زیور سٹ سٹے

پٹک پٹک زمیں پر پٹکے، پٹکے کھاپھٹک دے
کٹ کٹ ہتھ پیوے رت گٹ گٹ، مارے درد کٹک دے

اندر لاٹ لٹکدی لٹکے، لوٹی لٹک لٹاکے
درد وچھوڑے پھاٹک پایا، منہ منہ مار پٹاکے

کدے طمانچے منہ پر مارے، کدے گھتے ہتھ والاں
توڑے چھِک کنوں چھِک والی، تروڑسٹی دھن مالاں

زلف پٹی کر مینڈھی مینڈھی، گلّھیںناگ کھلارے
اوسے نوں سبھ ناگنیاں نے، مڑمڑ کے ڈنگ مارے

جاں بے تاب ہوئی رہ مُکی، پٹ کُٹّیوں بھن ونگاں
کر کر وین لگی پھر روون، کوکے وانگ کُلنگاں

کتھے شاہ سنگار تخت دا، بھاگ سُہاگ تتی دا
کرسی کون غریب نوازی، چاہ وراگ تتی دا

کیوں اوہ سفر اجل دے ٹُریا، ایڈ شتابی کر کے
میں پھڑ پیر رکاب نہ چُمےّ، سر قدماں پر دھرکے

جاں اس کوچ جہانوں کیتا، تتی کول نہ آہی
کیکرچھوڑ اسانوں ٹرُیا ،کس راہ ہویا راہی

نہ رنجور منجی پر ڈٹھا، بدن ترانوں ہریا
ہُسڑ پلے نال نہ پُو ہنجے، نہ سر جھولی دھریا

تتی نے اس وقت نہ لائی، کنڈ اوہدی سنگ چھاتی
بھار میرے پر سٹ نہ بیٹھا، آخر دم حیاتی

جاں تختوں لہہ تختے چڑھیا، نوشہ کنت تتی دا
ہنجوں پانی نال نہاندی، تکدا انت تتی دا

جس دم کفن لوایا اس نوں، درزی سِیڑ شتابی
رتو نیر اُچھل جگر دا، کیتا نہیں گلابی

جس دم چاء ٹرے سن اس نوں، آہیں ڈھائیں بھرکے
روندی پِٹدی نال نہ گیوس، بانہہ سرے پر دھرکے

جاں سامی دے ڈبے وڑیا، دُر یتیم بدن دا
ہتھیں آپ نہ کیتا تتی، بستر صاف سجن دا

ہائے افسوس افسوس جہانا!، ایس زیان بُرے دا
لگا داغ کلیجے اُتے، اس نقصان بُرے دا

ایہ دُکھ ورم نہ جاسی مُولے، توڑے میں مرگیؤس
جاندی واری نال نہ کھڑیوس، وہن ہجر دے پیؤس

ہائے ہائے سیف ملوک پیارے، حال نہ ویکھیں میرا
کے کجھ ظلم تیرے بِن تُرٹے، دسدا جگ ہنیرا

چلدی واری یاد نہ کیتوئی، ٹریوں پا وچھوڑا
نہ منہ ڈِٹھا نہ سنگ گیوس، بھرم فسوس نہ تھوڑا

سجنا! ایہہ سجنوٹ نہ آہی، یاراں نال نہ یاری
یاد کیتے بن گیوں اکلا، مینوں دے سر بھاری

ترٹی لِت کلیجے ایسی، کدے نہ باہر نکل سی
جب لگ ہڈی ماس تتی دا ،مٹی وچ نہ گل سی

ایسی جا گیؤں تُر شاہا، جتھوں کوئی نہ مڑدا
گُجھےّ روگ کنوں دل میرا، کچرک رہسی چُڑھدا

درد قصائی اندر وڑیا، لے کے تیز کٹاری
کپ کلیجہ پُرزے کیتوس، سیخ بھُنی وچ ناری

پئی کڑاہ ندی دی مچھی، تیلیں پاء تلیندی
خاروخار ہویا سبھ گوشت، کچرک اگ جھلیندی

اک اُڈیا اک پھاہی پھاتھا، حکمت کاریگر دی
چکوے چکوی پیا وچھوڑا، طاقت نہیں صبر دی

اندر باہر بھانبڑ بلیا ،کِتے نہ دِسےّ سردی
ساعت گھڑی محمدبخشا، ثانی روز حشر دی

جت ول ویکھاں درد النبے، دُھؤاں دھار غباری
کتے آرام نہ نظری آوے، سڑدی دنیا ساری

کتھے راج سہاگ تتی دا، لوہُٹھی جس کواری
سُنجی سیج محمدبخشا، ہر دم کھاون ہاری

کتھے یار کتھے رَل خوشیاں، کون تتی دا بیلی
خونی لہر ایہ شہر وسیندا، دوزخ گرم حویلی

تن کولھو دل بکھر میرا، درد تساڈا تیلی
تتی تاواں لاء محمد، پیڑی جان اکیلی

کے کجھ حال اساڈا سیّو، لد گیا چھڈ بناّ
لوُں لوُں گھاء فراق اوہدے دا، کتنے سِیڑاں بنھّاں

پکڑی جان عذاباں جیوں، کر بیلنیاں منہ گنا
آکھن رہو نہ رہاں محمد ،صبر پیا بن بھنّا

ایہو بھلی میرے حق ربا ،جاساں پاس سجن دے
درد بخار اندر دے پھولاں، پھٹ دسالاں من دے

کے کجھ اوس میرے سنگ کیتی، ٹریا سٹ اکلیّ
دُکھ ابال نہ ٹِکن دیندا، کیکر بہاں نچلیّ

کیتا حکم چُہفان منگایا، پے ڈولی اُٹھ وگیّ
جا کر قبر کلاوے لیوس، وانگ سجن گل لگی

چہرہ زرد مٹی پر ملیا، رتو نیر چلائے
دلبر نوں آزار دلاں دے، درداں نال سنائے

کدی سرہاندی کدی پواندی، چُمے خاک قبر دی
کوکاں تے فریاداں کر دی ،نامراد نہ مردی

جیکر موت ہوئے ہتھ میرے، بندی تُرت قبولے
سیف ملوکا حال تتی دا، ویکھاں ہے کت رُولے

کیوں منہ کج اساں تھیں بیٹھوں ،بات نہ پچھیں مُولے
اوہو بدیع جمال پیاری، سر تیرے پر جُھولے

تسیں زمیں وچ اوہلے ہوئے، جیونکر بوند اسمانی
میں وچ مٹی گھٹے رُلدی، ککھاں وانگ نمانی

جس صورت دا وال تینوں سی، لکھ جانی دے مُل دا
اوہو حسن پری دا شاہا، خاک تیری وچ رُلدا

جس کارن تدھ کارن کیتے، جھلےّ دُکھ ہزاراں
جاں اوہ پھُل ارم دا لدھا، آیاں عیش بہاراں

شاخوں تروڑ گھٹے وچ سٹ کے ،آپ گیوں نس باغوں
کولا ہو گیا اس داغوں، بدن مثال چراغوں

سیف ملوک بندوق لگائی، کوک نہیں ہُن کاری
غم میرا غم خوار نہ پُچھدا، کون کرے غم خواری

جلیا بلیا جیؤ تتی دا ،اگ لگی جیوں رُونواں
بھانبڑ بھڑک اٹھے بھڑکارے، زمیں زمن تک دُھوواں

لوہو بھریا مُکھ تتی دا، یار ہوندا تد دھوندا
اج میرا ایہ درد وچھوڑا، جو تکدا سو روندا

گگن چڑھن دا راہ نہ کوئی، ویہل نہ دیندی دھرتی
شالہ بھاء نہ پوے کسے دے، جو سر میرے ورتی

لد گئے دلدار دلے دے، پھیر نہیںمُڑ آئے
پھُل دا بھار نہ جھلیا آہا، رب پہاڑ سہائے

جاں قبروں کجھ خبر نہ لبھے، صبر قرار نہ رہندا
ونج گھراں وچ ڈھونڈے جائیں، جِتھے شاہ سی بہندا

دونی بھڑک لگی اگ سینے، خالی ویکھ ٹکانے
سُنجے تخت سُنجے گاؤ تکیے، سُنجے پلنگ سرہانے

کدے گھریں منہ پلےّ پاندی، رتو نیر چلاوے
کدے قبر پر جاء شتابی، لیندی گور کلاوے

آئی باجھ نہ مردی جیوے، بِن پیتے بن کھادے
درد فراق محمدبخشا، دن دن ہوندا وادھے

نہ اوہ رنگ نہ دنگ حُسن دی، بدن کرُنگ ہویاسی
تروڑے ہار سنگارنینہ چھوڑے انگ ملنگ ہویا سی

کھاون پیون یاد نہ رہیوس، ہویاں زہر خوراکاں
دل دا شہر اجاڑ کریندی، سٹے پاڑپوشاکاں

منہ پر خاک سرے پر گھٹا، گھٹ دسدا وچ نیناں
گھٹ وچ درد مقامی ہویا، آکھے کدے نہ وینا

پانی اَنّ نہ چھکے مُولے، اکھیں پلک نہ لاوے
روندے نین نبینے ہوئے، نظریں کجھ نہ آوے

سُجّیاں اکھیں لوہو سِجیاں، لاسن گیاں لاسوں
سٹریا نور ہنجھوں دھو کھڑیا، ہڈ وچھنے ماسوں

چین آرام گئے لد سارے، گل کلام نہ بھاوے
انھّی موُرا رہے حیرانی، دین وجھاپ الاوے

دیدے دلبر ویکھن کارن، بِن دلبر کیوں رکھاں
جہینیں اکھیں یار نہ دسے، بھٹھ پیاں اوہ اکھاں

اکے تے ایہ منوّر دیدے، روشن سان دیداروں
جاں چھپیا دیدار محمد، بس تمام سنساروں

اَٹھے پہر ہویا کم اس دا، روون دھون آہیں
پِٹ کُرٹے وچ محمد، گذری اک چھماہیں

اک دن پھیر قبر دے اُتے، درداں گھیر لیاندی
چہرہ پاک ملے وچ خاکو، کونج جویں کرلاندی

دن دن بھار ہجر دا ودھدا، زور تحمل گھٹیا
جے چاہے تاں توڑ پُچائے، راہ نہ جاندا سٹیا

اوہ پری سی اُڈن والی، اُڈدی جے چِت چاندی
اوہ ناری ایہ خاکی بندہ، خاک ہویاں چھڈ جاندی

دلبر آپ جنہاندا ہویا ،پھیر نہیں سَٹ جاندا
دوہاں جہاناں وچ محمد، خوب پریت پکاندا

بابے نانک بانی اندر، بات کہی یک رنگی
وس ہویا مڑ جاندا ناہیں ،رِیت سجن دی چنگی

روندی روندی نوں غش آئی، ڈھہٹھی نال ہلاکی
نبضاں چھُٹ گیاں رنگ بھریاں، چائی ساہ چلاکی

خدمت گاراں نال شتابی، محلاں وچ پُچائی
دتیوس جان سجن دے دردوں، نیک گھڑی جدآئی

آ خوشبو سنیہا دتا، کھِڑے گلاب بُلاندے
بلبل مست چمن ول اُڈی، درسن لین گلاں دے

حسن سَمند حقان وچوں سی، قطرہ صاف نورانی
ندی مجازی اندر آیا، بن کے شکل زنانی

باغ مجازی اندر آہی، بوند سچی شبنم دی
سورج ویکھ ہوئی اُڈ اُچیّ، رلی آندی جنم دی

حق اپنے سنگ ملحق ہوئی، جیوں بو وچ گلاباں
شیری شہد اندر جیوں رچے، مستی وچ شراباں

خویش قبیلے خِذمت گاراں، پایا شور ککارا
اج بدیع جمال پری دا، ہویا کوچ نقارہ

جو سُندا سو ہنجوں بھردا ،ہر کوئی ہاہکامارے
عورت مرد مصر وچ رُنے، شور ملک وچ سارے

ہنجو نیر وگے پر نالے، نالے آہیں نالے
اتھرواں جل پاء نہائے، آہیں دُھکھن جالے

شاہ پری دے دردوں ناریں، زلفاں پٹ پٹ سٹن
سخت طمانچے منہ پر مارن، چکیں باہاں کٹن

جیونکر اوہ کریندی آہی، سیف ملوکے کارن
تیویں ہون سیاپے اس دے، درد تپایا آرن

رون پٹن دے جاں ہو چکے، غوغے کتنی واریں
رو رو غسل پری نوں دتا ،نیک اصیلاں ناریں

جیونکر مینہ بہاری دھوندا، روشن پھُل گلابی
تیویں بدن پری دا کیتا، جوبن دات جنابی

انگ گلابی تے رنگ کیسر، رنگ عجائب بندا
سجرے پت چنبے دے وانگر، بانا سبز کفن دا

تہ بہ تہ پہنائے پردے، کلیاں وانگ لپیٹی
چلی دوالے بند عشق دی، بنھ کمر نوں پیٹی

سیف ملوک شزادہ آہا، دفن ہویا جس جائی
قبر اوہدی دے نال برابر، اس دی گور بنائی

چنگا گور جنازہ کر کے، دفن پری نوں کیتا
عاشق تے معشوق محمد، وصل پیالا پیتا

ماتم بہت مصر وچ ہویا، روندے مرد زنانی
کئی دہاڑے انّ نہ پکا، خلق رہی حیرانی

بند بزار رہے کوئی مدت، کوئی نہ آوے جاوے
نہ دربار کچہری لگی، ہر کوئی رووے ڈھاوے

سیف ملوک بدیع جمالے، کر کر یاد لوکائی
آہیں ڈھاہیں بھر بھر روندی، جیونہ رہندا جائی

واہ وا بھاگ تنہاں دے جیہناں، دلبر کول وسیرا
جیوندیاں بھی رہن اکٹھے، مویاں ہووے اک ڈیرا

واہ عاشق معشوق جیہناں دے، ہوئے پار اتارے
جیوندیاں نت واہ دے وادھے، مویاں بی قول نِہارے

اِس پچھے اُس سفر کٹے سن، اُس پچھے ایہ موئی
واہ پریت محمدبخشا، دوہاں ولاں تھیں ہوئی

ایس پچھے اُس شاہی چھڈی، اوس پچھے اس اکھیں
خاکو رَلے محمدبخشا، وال جیہناں دا لکھیں

پاوے لاکھاں فیض اوہناں دے، جان سمیت بدن دے
دیدے دلدے روشن ہوئے، نال جمال سخن دے

قطرہ عشق محبت والا، پاون خیر جنابوں
پُر کر دیون ٹھوٹھا میرا، خاصے شوق شرابوں

دنیا تے دل لان نہ چنگا، بھٹھ اس دی اشنائی
سبھ جگ چلن ہار ہمیشہ، نہیں نباہو کائی

جت ول ویکھو قید غماں دی، کس خلاصی پائی
کرے خلاص محمد بخشا، رحمت لطف خدائی