مدح پیر

آء قلمے منہ لا سیاہی، چُم زمین نورانی
رت کالی چھنکا اکھیں تھیں، وانگ ہنجو دے پانی

پے سجدے نک رگڑ زمیں تے، کر کر عجز نیازاں
مہر پوے مت حال تیرے تے، اُنھاں غریب نوازاں

صفت مبارک پیر میرے دی، باہر حد بیانوں
پر توں بھی کجھ چکھ شیرینی، جاوے پھِک زبانوں

مرد بھلیرا مُرشد میرا، شاہ غلام محمد
اہل شریعت اہل طریقت، وانگ امام محمد

محرم حال حقیقت کولوں، واقف سی عرفانوں
پر تقصیراں نوں تاثیراں، ہوون اوس زبانوں

جیوں مہتر داؤد نبی سن، موم کریندے لوہا
پتھر دل نوں مومن کر دے، گل ایہناں دی اوہا

صحبت مجلس پیر میرے دی، بہتر نفل نمازوں
ہک ہک سخن شریف ایہناں دا ،کردا محرم رازوں

سینہ سِرّ الٰہی بھریا ،متھا چن اسمانی
چشماں شرم حیاؤں بھریا ،روشن دوہیں جہانی

رحمت حِلم وفا محبت ،چارے طبعاں رلاکے
ربّ اوہ شخص شریف بنایا، نیک صفاتاں پاکے

آب حیات کلام رسیلی، چہرہ خضر ولی دا
درد کنوں رنگ زرد ہمیشہ، آتش عشق تلیدا

تن من اندر راہ حقانی، اندر دین پیغمبر
سالک صوفی نالے زاہد، نالے مست قلندر

جیبھ مٹھی تے خوء سلونی، صورت اپن اپاری
راہبر راہ ہدایت اندر، کسب تواضع داری

چُبھی مار لیاون موتیں، وحدت دے دریاؤں
کھریاں گلاں کھریاں چالاں، دامن پاک ریاؤں

کھریاں دے لڑ لگا میں بھی، کھوٹا آپ جہانوں
شالہ کھوٹ میرے نوں کجّن، دائم شرم ایہناں نوں

پردہ پوشی کم فقر دا ،کرسن اللہ بھاوے
سدا امید محمدبخشا، زور دلے وچ پاوے

آسا وند نہ خالی جاون، سخیاں دے درباروں
ایتھے اوتھے دوہیں جہانیں، کرم منگاں سرکاروں

کِسے کِسے تھیں کِسے کِسے تھیں، کسے خضر الیاسوں
شعر کلام سخن دی بخشش، مینوں مرشد پاسوں

ہکو سخن نہ ہور تمامی، جو نعمت میں پائی
اوسے مرد سچے دا صدقہ، اپنی نہیں کمائی

خسخس جتنا قدر نہ میرا ،اس نوں سبھ وڈیایاں
میں گلیاں دا روڑا کوُڑا ،محل چڑھایا سائنیاں

سائنیا! رب وڈیائیاں دیوی، جس میرا ہتھ پھڑیا
عاجز رُڑھدا ڈُبدا جاندا، بیڑی تیری چڑھیا

اوس بیڑی دا پور ہمیشہ، شالہ صحیح سلامت
دنیا اتے موجاں مانے، سُکھی روز قیامت

ہر دم رہے ملاح سرے تے، رکھے ہر گردابوں
پار چڑھاوے پور اساڈا ،بچیئے سبھ عذابوں

سر ساڈے پر ہووے ہمیشہ، مہر اوہدی دا سایہ
پاون سبھ پیارے اس دے، یمُن برکت پایہ