رُکھّا ! تیرے ٹِیہن کیڈے بھُگے نیں
کچے امبھ میں مٹی وچوں چُگے نیں
اوہناں ہوٹھاں گل کیتی اے مِلنی دی
پُھل پوسَت دے برفاں اُتے اُگے نیں
ویلا اکھیں کڈھ کے لُٹّی جاندا اے
لوکی اپنے ویہڑیاں وچ وی لگے نیں
اس وستی دا ناں ای "دل" ہو سکدا اے
اینے ایتھے جی نئیں جِنّے جُھگے نیں
کیہ میں کھیڈاں لُکّن میٹی ساہواں دی
اوہ نہ مڑ کے دِسے جیہڑے پُگے نیں
