رستہ فیر گوا دِتا ای
کہڑی راہ تے پا دِتا ای
ڈُبے ہوۓ پیار دے چن نوں
چنّاں! فیر چڑھا دِتا ای
جو کجھ تینوں کہنا نئیں سی
میرے توں اخوا دِتا ای
عشق دی تسبی کیتی جاواں
کہڑے آہرے لا دِتا ای
وصلاں ویلے دل نوں موہ کے
جذبے نوں چمکا دِتا ای
ایناں سوہنا ہسّیا نہ کر
پُھلاں نوں شرما دِتا ای
ماں بولی دی تان لگا کے
مست و مست بنا دِتا ای
جوبن والی جھلک وکھا کے
یار صفی نوں ڈھا دِتا ای
