جِیندے جاگدے لوک

اسیں لکھ نمازاں نیتیاں، اسیں سجدے کیتے لکھ
کدیں ٹبیاں ریتاں رولیاں ، کدیں گلیاں دے وچ کَکھ
اسیں پَکھو وِچھڑے ڈار توں، اسیں اپنے آپ توں وَکھ
اسیں ویکھیا دِل مخلوق دا، دِل بُوہے بُوہے رَکھ

اسیں راتاں کٹیاں جگ کے، لگ باریاں نال کھلو
ساڈی اکھیں رستیاں ساڑیاں، دل دِتّا دَرد پَرو
ساڈی ساہ وِچ صبر دی چاشنی، ساڈی رگاں وچ خشبو
ساتھوں ہار کے ساڈے حوصلے، پئے کدّگاں نَپ نَپ رو

اسیں گھبرُو سِک دے شہر دے، ساڈے خاباں نال وِداں
اسیں خالی کھوکھے ذات دے، سانوں چُنجاں مارن کاں
اسیں موسم کچّے عشق دے، ساڈی دُھپ بنے نا چھاں
ساڈے متھّے بھرے لکیر دے، ساڈی قسمت مُول نا تھاں

اسیں مجرم عشق دے جُرم دے، اسیں سُفنے لَے اُڈیک
ساتھے لگّن روز عدالتاں، سانوں پئے جَئے روز تَریک
نِت آساں لا لا بیٹھیئے ، نِت دِل تے مارئیے لیک
کدیں چھِکّے چَن اَسمان تے، کدیں مِٹّی لَوے دَھریک

اسیں جمدیاں نال دے گھابرے، اسیں قسمت نال خفا
کدیں پتھراں دے وچ کھیڈدے، کدیں ٹُردے دُھوڑ اُڈا
اسیں بھولے وانگ کبوتراں ، اسیں پاگل وانگ ہوا
اسیں اپنے آپ عبادتی، اسیں اپنے آپ خدا