اتھرُو سُکے جُثے رُکھے مندری کنگن کُجھ نہ رئے لوبھ دے مارے لوکی میرے گھر دیاں اِٹاں پُٹ دے رئے تیرا سایا جد نہ رہیا دُھپاں سر توں فیر نہ گئیاں تو کی جانے باپو تینوں کِنیاں واجاں ماردی رئیاں کھِلری چادر کیندے نیں، اُس پگ نوں ہُن ول پیندے نئیں گھر دے میریاں نِکیاں گلاں دوجی واری سہندے نئیں تیرا چگّا سینے لاکے بلدیاں ساہاں ٹھار دی پئ آں، تو کی جانے باپو تینوں کنیاں واجاں مار دی رئیاں۔
