صاعد نوں نصیحت

کہندا سی شاہزادہ اس نوں، نہ کر بے قراری
رکھ تحمل صاعد بھائی، پکن دے کھاں یاری

اگ سلگی نوں مارنہ پھُوکاں، مت دیوے بھڑکارے
لگی اگے مینہ نہ برہدے، پیش نہ جاون چارے

عشق بُپار سُکھلا ناہیں، ہُن کھیوں بنجارا
اس سودے وچ عمر ونجاندا، جس نے سود پیارا

سودا کرکے سودا کرئیے، سودا ہے کے لیکھا
لکھ سودا لئیے دے ہوشاں، سردی بھی کر ریکھا

سجن کول نہ دور کوہاں تے، کے ایسی بے صبری
حِرص تیری دا اثر اوہنوں بی، نہ بدرہ بے خبری

صاعد کہندا سُن شہزادہ، توں ایہ کم ازمائے
ترہائے نوں پانی تک کے، صبر نہ کیتا جائے

پھیر جواب شہزادے دتا، نال حلیمی نرمی
سُتاّ جاگے تردا آوے، جُثّے ہووس گرمی

جلدی جان ندی تک جل دی، جلدی پیوے نہاوے
مغز زکام اندامے سُستی، تن دُرستی جاوے

بھارا مغز اتے سردردی، نک اکھیں جل وگدا
چِردا سنگھ آواز نہ پھردا، اچمی پالا لگدا

نِچھاں کھنگ ہلاوے چھاتی، چیرے جیونکر آری
بورے وانگ کھنگار نکلدے، رنگ کیتے نسواری

سینڈھ کھنگھا ر چوپھیرے، کردے ہر جائی ترکیرا
منہ کھُر اَتے کنارے وانگر، رلیوں مارے ویرا

منہ پر ہتھ مریندے تھکن، مکھیاں دے بھنکاروں
گوشت پوست دا ایہ دشمن، ایہو اس دا داروں

شربت مٹھے دین نہ لذت، نہیں سواد طعاموں
عطراں دی خوشبو نہ آوے، رکھے رب زکاموں

رحمت تھیں نامید نہ ہوئیے، تتے تاء نہ کرئیے
عشق خزانہ دوہاں جہاناں، جے لبھے تاں جریے

شاہزادے دے نال ولا ہے، صاعد ہویا ارامی
مجلس خاص رہی کجھ تھوڑی، اُٹھ گیاں سبھ عامی

سیف ملوکے دے دل آیا، ویکھاں حُب پری دی
ہے اس سہل جدائی میری، یا کہ نہیں جریدی

ملکہ ول اشارت کیتی، رخصت لے دے مینوں
گستاخی دی طاقت ناہیں، قدر اس گل دا تینوں

ملکہ ماں اپنی نوں کہیا ،عرض پری ول کر کھاں
ماں اوہناں دی کہیا پرئیے ،دھئیے توں کن دھر کھاں

سیف ملوک منگیندا رخصت، جا کر تخت سُہاوے
کے کجھ حکم اوہنوں فرمانا، کول رہے کہ جاوے

پری پیاری کُڑی کواری، عشق کٹاری کُٹھی
سمجھ گئی اس رمز گِجھی نوں، کہندی ہائے میں مُٹھی

اج مہمان میرا شاہزادہ، کولوں ہِلن نہ دیساں
خبر نہیں پھر کدوں محمد، نال نصیب ملیساں

شاہزادہ اس گلوں ہویا، ایسا خوش نہایت
گویا لبھ گئی سبھ اس نوں، شاہی ست ولایت

مَسند ملی فریدوں والی، جھنڈا چھتر تمامی
حکم لدھا جمشیدے والا، عیش لدھی بہرامی

مہر انگوٹھی حاصل ہوئی، تخت لدھا سلیمانی
ذوالقرنین سکندر والی، لبھ گئی سلطانی

جام لبھا کی خسرو والا، سر عالم دا پایا
رستم بہمن سام جیہاں دا، زور تمام ہتھ آیا

پھر اک ہو رہے رل بیٹھے، سُچی سیج سُکھائی
شاہ پری نوں نال لذت دے، نیندر مِٹھی آئی

سیاں سنگ سبھو جا سُتے، آپو اپنے ڈیرے
صاعد تے شاہزادہ نالے، بدرہ رہے پچھیرے

شاہزادے نے بدرہ تائیں، سد نیڑے فرمایا
صاعد نوں اج رات تسیں بی، رکھو کول سوایا

بدرہ کہندی سر تے منیا، جو تیرا فرمانا
خواہ مخواہ کراں گی اوہو، ذرہ عذر نہ آناں

بدرہ خاتوں صاعد تائیں، ڈیرے اپنے کھڑیا
اوہ بی جا اِک بھوہرے اندر، سیج سجن دی چڑھیا

عاشق تے معشوق اکلےّ، بیٹھے نال پیاراں
پین شراب کریندے موجاں، یار ملے گل یاراں

صاعد بدرہ دا منہ تکے، بدرہ اس ول ویکھے
لین پیار کرن جو باتاں، کد آون وچ لیکھے

سوہنی صورت حسن نرالا، جوبن دے متوارے
دُونا روپ دئیے وی لوئے، کجلا لہراں مارے

چودھیں دا چن رہیا کھلوتا، بدرہ دا منہ تک کے
دھرتی ہیٹھ گیا چھپ سورج، صاعد توں شرمک کے

راتیں لو دیئے دی اندر، روپ زیادہ دِسدا
دیہیں نالوں ودھ صفائی، ویکھو سوہنے جِس دا

ناگ ڈنگالے زلفاں والے، بہت دِسن کٹ کالے
بن پیتے متوارے دیدے، اوٹھیں سرخی نالے

نہ گورا نہ کالا چہرہ، دِسدا رنگ گلابی
راتیں دا رل بہنا یاراں، نعمت بے حسابی

وانگ کبوتر چوگ وٹاون، پِھرپِھر صدقے ہوندے
مِٹھیاں گلاں سنبھن ناہیں، کر دے خوشی نہ سوندے

لاڈ پیار محبت کر کے، پاون ٹھنڈ جگر نوں
کرن دعائیں جے اج سائیں، رکھے دفع فجر نوں

سیف ملوک اکلا رہیا، مجلس اُٹھ کھلوئی
سر عاشق دی جھولی دھر کے، شاہ پری بھی سوئی

عاشق وہلا کرے نظارہ، تکدا حسن پری دا
نال ادب دے لئے نہ بوسہ، نہ جو لاڈ کریدا

باغ بہار حسن دی اندر، ہرن نیناں دے چردے
رجن کد محمدبخشا ،بھُکھے سان عمر دے

اچن چیت بدیع جمالے، نین متے نندرائے
نیند مٹھی تھیں باہر آندے، عاشق نال بھڑائے

ڈٹھا یار سرہاندی بیٹھا، کردا روپ نظارا
حُسن اندر حیران پشیماں، روندا زار بے چارہ

ناز نیاز رلے اس ویلے، رنگ عجائب بنیا
جیونکر وقت بہار چمن تے، بدل نِکا کنیا

مِثل گلاب پری دا چہرہ، بھنےّ وال پھلیلوں
آنسو نال شزادے کیتا ،جیونکر پھُل تریلوں

جدوں بدیع جمال پری نے، حال ڈٹھا دُکھیارا
عاشق تائیں دے دلاسے، ہے جانی دلدارا

سینے ٹھنڈ مینوں تدھ ڈٹھیاں، سِکدے جیوں ملیدا
توں میرا تعویذ گلے دا، منکا ہول دلی دا

قسم کراں میں روح نبی دی، نام سلیماں جس دا
پھر سوگند پیو دی چاواں ،جے توں گھڑی نہ دِسدا

جان کندن دی تلخی وانگر، روح رہی وچ تنگی
دو جگ اندر چیز تیرے تھیں ،کوئی نہ دِسدی چنگی

دل اندر وسواس نہ رکھیں، نہ کجھ خفگی تنگی
جے میں پریاں دے وس آئی، کار ہوسی کد چنگی

نہ کر غم اندیشہ کوئی، جے چاہیا رب والی
ہوگ مہم آسان ملاں گے، کر عشرت خوشحالی

خواہش طلب مراد دلے دی، مقصد ہوسی حاصل
جاسی فکر وچھوڑے والا، جاں رب کرسی واصل

کرو سواس ہر اس نہ کائی، آس سائیں ورلیا سی
لنگھی عمر وچھوڑے والی، جھب ہن رب ملاسی

پُر کر پھیر شراب پیالا، کجھ پری نے پیتا
کجھ شاہزادے دے منہ لایا، کہندی پی لے میتا

عاشق تے معشوق دوہاں نے، نال پیار اتفاقے
ساری رات لنگھائی خوشئیں، چڑھیا روہ فراقے

عاشق ہو کے خوشیاں کر دے، مانو موج وصل دی
سخت سزا تسانوں دیساں، کڑک مینوں اس گل دی

دھّمی صبح ہویا خوش ویلا، جھُلیّ واؤ صبا دی
نیندر مست جواناں لذت، پیراں ذکر دعادی

باغیں پنکھی محلیں کُکڑ، کردے کوکاں چانگاں
گجی نوبت بادشہانی، مسجد مِلیاں بانگاں

کمراں کس پدھانو اُٹھے، راہ نپے کرواناں
کالی رات گئی لو لگی، سوہیا جگت زمانہ

زاہد صوفی پاک نمازی، خوش ہو ڈاہن مصلے
شکر عبادت پوری کر کے، اسی گھراں ول چلے

عاشق دا دل کھُسدا جاندا، رو رو کرن نیازاں
پل جھل گذری رات وصل دی، اگے سان درازاں

کیویں رات گھڑی کوئی ودھے، دن ہو جائے تھوڑا
لوکاں لو لگی تے ایہناں، پیا ہنیر وچھوڑا

خبر نہیں پھر کد ملے گی، رات اجوکی بیتی
ہئے ہئے ربا صبح نکاری، کاہنوں پیدا کیتی

اس صادق تھیں کاذب ہوندی، ہور ہوندا رل بہنا
جس سچوں دل جانی وچھڑن، بھٹھ پیا اوہ کہنا

سِک سِکیندیاں یاراں تائیں، دئے وچھوڑ ملاکے
صبح نہیں ایہ ظالم آیا ،لاء سفید پوشاک اے

چھوٹی رات نہ پھولن دتے، لمےّ بھیت دلاں دے
عاشق ودعا ہوئے محمد،صبح ہوئی جدباندے

شاہ پری نے ودعا کیتا، سیف ملوک شہزادہ
گل لگے تے سر منہ چمےّ، لاھیا برم زیادہ

لین پیار سجن دے موہوں، اس ویلے کے لاہا
ملدا ہی چا رخصت کیتا، برم نہ لتھا آہا

ڈیرے آ ڈٹھا شاہزادے، صاعد بیٹھا اگے
آہ چلاوے تے دُکھ گاوے، ہنجو بھربھر وگے

طاقت تاب تے آب نہ دیہی، ہویا بے ترانا
سیف ملوکے پُچھیا بھائی، کے تدھ حال وہانا

دس مینوں کے ہویا تینوں، کس تھیں گریہ زاری
راتیں خیریں مہریں گھلیوں، ہن دِسیں آزاری

صاعد نے فرمایا اگوں، اے صاحب شاہزادہ
ساری رات پیاّ سنگ گزری، الفت نال زیادہ

یار سنگوں ایہ ہن ساں کِریا، وچھڑن دی حیرانی
صبح نہیں کوئی ظالم آیا، کیتوس شہر ویرانی

صاعد درد رنجانے تائیں، شاہ دتیاں دلبریاں
رکھ دھیان میرے ول بھائی، جس سودا سنگ پریاں

اوہ جے ناری لوک نیارے، آدم نال نہ مِلدے
آس ربے دی سفر سدھاواں، رکھ تحمل دل دے

یاری تیری نال انسانے، جنس جنس نوں چاہے
نالے گھر سجن دے بیٹھوں، مل رہسی ہر راہے

میں جس بھاری مشکل سر تے، اوہ بھی جھٹ گزاراں
اج بھلکے اُڈ جا سن پریاں، جا لہسن گھر باراں

کیونکر میرا پُہچن اوتھے، کیکر پھیر ملیساں
باجھ دلیری سادھن اوکھا، دیو پریاں دے دیساں

صاعد نوں پکڑائی دلیری، کرکے خوب تسلی
کیتا وضو شہزادے سوہنے، جاء نماز اُٹھ ملیّ!

آکھی بانگ نماز گزاری، دوہاں یاراں رل کے
ورد وظیفے پورے کیتے، مسند تسبیح مل کے

ملکہ خاتوں، بدرہ خاتوں، نالے ماں اوہناں دی
اوہ بی بہت حدوں خوش ہویاں، لج پت رہی اساں دی

سُرخرو کیتا رب سانوں، سیف ملوکے ولّوں
قول قرار ہن پورا ہویا، سچیاں اپنی گلوں

شاہزادے دی شرموں چھُٹیاں، تاں دنیا پر آیاں
واصل ہویا روح محمد، دل نے خوشیاں پایاں

جانوں دلوں بہوں خوش ہویا، شاہ پری دے ملنوں
دم دم حمد ثنا گذارے، دے دِلاہیاں دل نوں

ست دن گذر رہے جد پورے، کیتی پری تیاری
باغ ارم ول تُرنا آیا، بنی مصیبت بھاری

ہوئے تغیئر خوشی دے تھانے، کوٹ دلے دا سٹ کے
مارے دھونسے ڈھول وچھوڑے، چڑھ آیا لے کٹکے

پری شہزادہ کول بلایا ،خبر نہ ہووے پریاں
غور دلاسا کرے مدارا، دین لگی دلبریاں

ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، اوہ بھی سد بہایاں
نا محرم کوئی رہیا نہ اوتھے، سنگ سیاں تے دایاں

چارے رل مصلاحت بیٹھے، پری پُچھے ہے ماتاں
اے ملکہ ،اے بدرہ خاتوں ،تساں سُنا کے باتاں

سیف ملوک شزادے تائیں، میرے نال ملایا
صورت سیرت ذات صفاتوں، بہت پسندے آیا

عقلوں، عِلموں ،ہر ہر ہُنروں، خوب طرح ازمایا
عشق وفا شرافت تک کے، نیونہہ ایہدا میں لایا

رات دِہاڑ اکٹھیاں گزری ،جی ایسا ہن رلیا
موتوں برا وچھوڑا سجُھدا، کیکر جاسی جھلیا

میرے آن ہوئے دن پورے، کوچ کریساں اِتُھوں
چھاتی داغ سجن دا لگسی پوسن لمیاں وتھوں

عشقے جوڑ دوئے دل سِیتے لے قُدرت دی سوئی
اکو جند اکو دل بنیا ،دور ہوئی سب دوئی

اک پل سیف ملوکے باجھوں، جیون مشکل ہویا
ایدھروں دھونسے مار وچھوڑا، سر پر آن کھلویا

میرے نال نہ جاون اس دا، نہیں چھپا یا پچدا
کیویں میل اساڈے ہوندے ،جیؤ عذابوں بچدا

سُکھاں نال لگائی یاری، کرکے پریت پیاری
فوج دُکھاں دی بن تن آئی، ماری جان بے چاری

ست دہاڑے ایتھے گذرے، اوہ بھی موج نہ مانی
درداں آن وکھالی دتی، وچھڑن لگا ہانی

اتنے دن اِک گھر وچ وُٹھےّ، سینے لاء نہ سُتیّ
یار نکھیڑ پیا ہن جانا، کاہنوں آء بُگتی

لاون سوکھی پالن اوکھی، آ فکراں جند گھیری
ملنے ساتھ وچھڑنا آیا ،ہوئی تیاری میری

عقل فکر دے لشکر نٹھے، مارے ڈھول وچھوڑے
پورا ہویا قرار رہن دا ،کون چھڈے دن تھوڑے

سیف ملوکے باجھوں مینوں، دوزخ باغ ارم دا
ایتھے بھی کوئی رہن نہ دیندا ،مشکل بنی محمدا

کیونکر پیر اگیرے رکھاں، چھوڑ وچھوڑ پیارا
مڑ آون وچ وِتھ مہینہ، ایڈا نہیں سہارا

توں مائی ایہ بھیناں دوئے، سجن کون اجیہا
بنو طبیب کرو کوئی کاری، روگ اپنا میں کہیا

سیف ملوکے باجھ نہ لنگھدی، ساعت اک سُکھلی
پیا وچھوڑا دل دا چوڑا ،میں ہن گھر نوں چلیّ

کرو کوئی تدبیر اجیہی، ملے اساڈا جوڑا
ساری عمر اکٹھے رہیے، مول نہ پوے وچھوڑا

سبھناں ہتھ کناں پر رکھے، کے مقدور اساڈا
اس تدبیروں عقل بے چارہ، ہیگا دور اساڈاسِ​

تیری کجھ صلاح ٹُرے گی، توں واقف اسراروں
دیو پریاں دی مرضے اتے، تدھ معلم کوئی داروں

خو مزاج طریقہ چالا، بھاکھا تدھ اوہناں دا
عقل ہنر کجھ آدمیان دا، ایتھے پیش نہ جاندا

جے کجھ عقل تیری وچ آوے، کھول دسال اسانوں
جو کم ساڈے وساّ ہوسی، کرساں دین ایمانوں

توڑے کم تساڈے لگن ،جانی سر گھرساڈے
والے جتنا عذر نہ کر دے، مطلب ہون تساڈے

ایہ صلاح میرے دل آئی، شاہ پری فرماندی
کرساں عمل اسے پر جیکر، تساں پسند لیاندی

سیمیں شار ستانے اندر، رہندی دادی میری
شفقت اتے محبت میں پر، کر دی بہت ودھیری

پاس اوہدے شاہزادہ جائے، کر ہمت ہوشیاری
میں دادی ول عرضی لکھساں، کر کر منت زاری

عرضی پڑھ کے معلم کرسی، خواہش میری ساری
نالے صورت سیرت اس دی، لگسی ویکھ پیاری

ہے امید مینوں رب سچا ،مہر اوہدے دل پائے
باپ میرا گل مندا اس دی، جو مونہوں فرمائے

دادی ول فریادی گھلاں، داد مراد پُچائے
عاشق تے معشوق دوہاں دی ،جوڑی راس بنائے

ہے توقع بہتی ساری، آکھ نہیں کجھ سکدی
اللہ بھاوے آہر کرے گی، عرضی میری تکدی

ایت سبب ہوویگا مطلب، ہور صلاح نہ پھبدی
سیف ملوک روانہ کرئیے، آس پکی کر رب دی

اک عفریت اعتباری اپنا، نیت جس دی بھلیّ
حکم اوہدے دی تابع کرساں، لے کے قسم تسلی

ایتھوں چا اوتھے کھڑ لہسی، امن امان سُکھالا
اگوں بھی اوہ مولیٰ حافظ، پچھوں آنن والا

رکھ توکّل آس ربے دی، بھیج دَیے شاہزادہ
اگوں قسمت وَیہہ ملے گی ،جے کجھ رب ارادہ

ایہ صلاح پسندی آئی، سبھناں جیاں تائیں
اِسّے اُتے ختم کیتونیں، کہہ کے خیر دعائیں

پھیر پری فرماون لگی، سیف ملوک صنم نوں
لے سجنا! میں ودعا منگدی، چلی باغ ارم نوں

تینوں رب سُکھالا رکھے، روگ میرے تن لائیو
اچن چیت پرم دا بھانبڑ، سینے بال جلائیو

گھڑی ارام نہ تیرے باجھوں، روندی دھوندی رہساں
وانگ زلیخا طلب یوسف دی، ہو سووائن بہساں

پل پل دے وچ سے برساں دے، لنگھسن آہیں ڈھائیں
توں بھی یاد اسانوں رکھیں، منوں دساریں ناہیں

دم دم نام تیرا میں لیساں، صورت حاضر کر کے
کرکے سانگ ہجر دی سینے، تُری نمانی مرکے

اُچےّ چڑھ کر ودعا مینوں، رہیں میدان کھلویا
پچھوں مڑ مڑ تکدی جاساں ،جے دم باقی ہویا

اے جانی روحانی میرے، اکھیں دی رُشنائی
نال ضرورت اساں تساں وچ، لگی پون جدائی

تیرا میرا اللہ بیلی ،سونپ دتوں اس تائیں
صحیح سلامت مینوں تینوں، پھیر ملاوے سائیں

رکھ دلیری کریں نہ جھورا، مت قوت گھٹ جائے
مرداں دے سر بنن قضیےّ، اوڑک پہُچن جائے

جھورا فکر گھٹاندا قوت، نالے نور عقل دا
تدھ پر کم اجے کئی بھارے، ہار نہ جاویں چلدا

باز ہوائے اُڈن والا ،جدوں پٹی وچ اڑدا
سے کوہاں دی تاری کردا، آن منجی تے چڑھدا

باہاں جنگھاں بنھن نالے، شاہپر سارے سِیڑن
سیڑ اکھیں گل پان جگولی، بُھکھاں نال نِپیڑن

دے جگر اتے نو دس ساتے، پلک نہ لاون دیندے
کڈھن تراہ نگاہ نہ آون، ہَکاّں سخت مریندے

رہے دلیر نہ ہمت ہارے، نابر نہیں شکاروں
بادشاہاں دے ہتھ پر بہندا، بعد رنجوں بسیاروں

پیریں گھنگرو گل حمائل، سر پرتاج شہانہ
گوشت کھاوے پٹ ہنڈاوے، بیٹھ کرے شکرانہ

مرداں دا کر جگرا دائیا، ہُسّڑ مول نہ جائیں
عِشقوں لکھ بلائیں پیارے، ہر گز خوف نہ کھائیں

شاہزادے فرمایا روکے، اوّل تورو مینوں
پچھوں آپ ترو نہیں ویکھاں، میں تر جاندی تینوں

ہور بلائیں سر پر سہیاں، خطرہ نہیں کسے دا
اک وچھوڑا جھلن اوکھا، دائم خوف اسے دا

جس دا خوف میرے دل آہا، اوہو دشمن آیا
کرم کریں تے پھیر ملاویں، رکھیں شرم خدایا

ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، بابل شاہ نگر دا
شاہزادے نوں ٹورن لگے، کر سامان سفر دا

صاعد دی پھڑ بانہہ شہزادے، ہتھ اوہناں دے پائی
کیتی بہت سپرد تسانوں، ہے ایہہ میری جائی

اکھیں دی رُشنائی وانگر، رکھنا بہت پیارا
خسخس جتنی خار نہ پُہنچے، تاں احسان تمہارا

ایہ وزیر میرا دل جانی، دوست بھائی چارہ
کسے گلوں دلگیر نہ ہووے، کرنا بہت مدارا

بہت اصیل شریف سیانا، صاحب علم دانائی
اوّل رب کراوس ناہیں، اس تھیں عیب خطائی

پر ویکھو بے عیب خدا ہے، بندہ اوگنہارا
جے کوئی عیب تکو تاں پھر بی، کرنا لطف سہارا

میرے تھیں کجھ گھٹ نہ جانو، ہے ایہ میرا بھائی
خاطر داری خدمت اس دی، کرنی میری جائی

مال اسباب ملازم سارے، نقد جنس جو آہی
صاعد دے حوالے کیتی، آپ ہویا اُٹھ راہی

اک دوجے گل لا وچھُنّے، صاعد تے شاہزادہ
آہیں ڈھائیں روون نالے، ہویا شور زیادہ

روندا ودعا ہویا جانی، لے کے دیس نکالے
گِریہ زاری بے شماری، چُھٹے آہیں نالے

سیتے مول نہ سیتے جاون، گھاہ وچھوڑے والے
سجناں باجھوں پِینے آہے، بھر بھر زہر پیالے

اک وچھوڑا ماں پیؤ والا ،ہور افسوس وطن دا
پندھ برا اوس دیس پرائے، خطرہ راہ چلن دا

دوجا پری وچھنی مل کے، ملنوں بعد جدائی
جس سرورتے سوئیو جانے، سب درداں دی مائی

وچ کلیجے رڑکے سُنبا، جڑی وچھوڑے کانی
پھیر وچھنا توڑوں ساتھی، صاعد دل دا جانی

ملکہ بدرہ سبھ وچھُنیاں، تُریا اک اکلا
ستھ بیگانی کوئی نہ محرم، نہ کجھُ خرچے اے پلاّ

لنگھنے پئے پہاڑ اگے دے، چایاں سخت مہیماں
عاجز بندہ وس پیاسی، راکس دیو غنیماں

سبھ دُکھاں دی سر پر چائی، عاشق نے بھر کھاری
یار ملے بن بہن نچلے، کے اوہناں دی یاری؟

اتنے روگ مٹائے جتنے، نہ مٹدے وچ طباں
لوں لوں چھلن تِیر محمد ،دھن سریر محباں

اس ملاپ سجن دی اُتّے، ذرہ ہر اس نہ کردے
سپاّں شیراں دے منہ اندر،پیر دھگانے دھردے

صاعد بھائی نوں فرماندا ،پھیر شاہزادہ روکے
حق میرے وچ کریں دعائیں، پنجے وقت کھلوکے

پریاں دیواں دے وس پیوس، خبر نہیں کے کرسن
جیوندیاں مڑ آون دیون یا ،کدھرے کھڑ دھرسن

آدمیاں دے دشمن دائم، پریاں دیو مریلے
یا ہن جان گئی اُس منزل، یا جانی رب میلے

اک دوجے نوں روپِٹ بیٹھے، آکھ دردد دعائیں
جیؤندڑے ساں آن ملائے، پھیر میلے اوہ سائیں

صاعد نالوں رخصت ہویا ،جاں سردار مصر دا
اوہ دن دوہاں دلاں دے سِرتے، آیا روز حشر دا

صاعد ڈھائیں دے دے رُناّ، لاہ شرم دا پلاّ
ہئے ہئے ایہ کے کیتو شاہا، ٹریوں چھوڑ اکلاّ

اس پردیس وطن وچ میرا، تدھ بِن کے کم آہا
اوکھی گھاٹی منزل اندر، پیوں اکلا شاہا

میں ہاں تیری خدمت والا، نال نہیں کیوں کھڑدا
اگ فراق تیری دے اندر، کچرک جالاں سڑدا

جمےّ پلے اکٹھے آہے، مصروں ٹُرے اکٹھے
کیویں موت اکٹھیاں ہوندی، چھوڑ تسی کیوں نٹھے

میں ہن مجلس کس دی بہساں، سنگ کِسدے مدھ پیساں
تدھ بِن سیف ملوک پیارے، کس نوں تک تک جیساں

کون میری دلداری کرسی، کون لئے گا خبراں
کس نوں دُکھڑے پھول سناساں، پڑھ پڑھ زِیراں زَبراں

کس دی انگل پھڑ کے ٹُرساں، کون سنا سی باتاں
روز قیامت نالوں مینوں، آیاں لمیاں راتاں

کس اگے احوال کہاں گا ،کون کرے غم خواری
کون کریسی صرفے میرے، شفقت خدمت گاری

جوڑی ساڈی رب تروڑی، دوس دیاں سرکِس دے
ٹریا گھت فراق عمر دا، جس بِن گھڑی نہ وِسدے

اکھیں وچ بنبول ہجر دے، سوئیاں وانگر پُڑسن
چت اُداس تیرے ول رہسی، پلکاں پلک نہ جُڑسن

کے احوال بندے دا ہوسی، باجھ تیرے دلدارا
رکھیں یاد محمدبخشا، چلیوں چھوڑ بے چارہ

سنگ بناں دل تنگ ہووے گا، وانگ کلنگ اکلے
سیف ملوک نہ کوک سُنے گا، پھاتھی جان کولےّ

کس پیغام اساڈے کھڑنے، کون لیاسی تیرے
سیف ملوک پیارا ٹُریا، بھاگ ڈُبے اج میرے

صاعد دے سُن ہاڑے ترلے، شاہزادے دل سڑیا
دوہاں ولاں تھیں مشکل ڈھکی، جیؤ غضب نوں پھڑیا

ٹُرنا خواہ مخواہ سفر نوں ،ہرگز رہن نہ ہوندا
لوں لوں لنب غماں دی لگی، ویکھ پیارا روندا

صاعد نوں فرماندا بھائی، جلیاں نوں کیوں جالیں
چھُرئیں چھلیں گھاء اندر دے، لون پھٹاں پر ڈالیں

اک مینوں بھا پیا وچھوڑا، دوجا سفر اولاّ
تریجا رو رو تسیں ستاؤ، کرن لگے کیوں جھلاّ

مشکل سخت میرے سر آئی، سفر پیا جس بھارا
نہ ہمراہ نہ محرم اگےّ، ٹریا اِک اکارا

ہر کوئی جان میری دا ویری، کوئی نہ چاہون ہارا
دُکھیے لکھ محمدبخشا، ساجن اک پیارا

اک سجنوت اسے دی اُتے، ٹریوس رکھ دلیری
نہیں تاں اوس مکان پُجنّ دی، کے ہے قدرت میری

ملکہ بدرہ رو رو دیون، رونق چلی اساڈی
شاہزادے بن سُنجی دِس سی، کوچہ گلی اساڈی

کون رہول اساڈی ہوسی، کس سنگ جیوں بَھلاساں
کس آسے تے باغے اندر، خوشئیں خوشئیں جاساں

خارو خار تساں بن ہوئی، اج گلزار اساڈی
دل وچ لکھ افسوس ہزاراں، چلی بہار اساڈی

نال تساڈے دِہیں عیداں، راتیں سن شب قدراں
لاء افسوس چلے لد سوہنے، مُول نہ لتھیاں سدھّراں

شاہ پری شاہزادہ چلے، سانوں چھوڑ اکلیاں
ہئے ہئے عیش خوشی دیاں جائیں، آن غماں ہن ملیاں

ملکہ بدرہ ماؤ اوہناں دی، نالے شاہ نگر دا
رکھ رومال اکھیں پر روون، بھانڈابھن صبر دا

جان توں آئیوں سیف ملوکا، خوشی کیتوئی آکے
اج اساں تھیں کوئی نہ پچھدا، ٹُریوں برم لگا کے

سر اندیپ ہویا تدھ آیاں، سارا گہماں گہماں
تیرے باجھ اجاڑ دسے گا، سُٹ چلیوں بے رحما!

عاصم شاہ مصر دے تائیں، آئیوں تخت چھڈا کے
سانوں بھی ہن اوہو جیہا، ٹریوں داغ لگا کے

اوہلے بیٹھ بدیع جمالے ،رو رو نین سجاُئے
کانگ لہو دی اندر ڈُبے، اوہ معصوم سُجائے

ٹریا شاہ سجن دے آکھے، سنگ وسار تمامی
خاص سجن دے خانے اندر، نال نہ جاندے عامی

سنگ وسیلے رہن اُریرے، جاں نزدیک بلاندا
صاعد جیسا محرم جانی، سو بھی نال نہ جاندا

سیف ملوک بدیع جمالے، بار دوئی گل لایا
لئے پیار موہوں اک دوجے، الوداع بلایا

شاہ پری نے سر اپنے دے، وال پٹے کجھ کالے
نالے جیبوں منکے کڈھے، دوہاں رنگاں والے

اوہناں والاں وچ پروتےّ، پوہنچی وانگر کر کے
شاہزادے دے ڈولے بدھے، اپنی ہتھیں دھرکے

تاں عفریت تے غول کسے دے، شرّ مکر نوں ٹالے
اے شاہا ایہ پوہنچی میری، رکھیں نال سنبھالے

پھر اک قسم دیواں دی وچوں، سد عفریت وڈیرا
دے انعام اس نوں فرمایا، کم کریں اک میرا

بہتی دولت دنیا دتی ،خلعت تے وڈیائی
نالے اگوں ہور دیون دی، آس اوہدے دل لائی

عفریتے ہتھ بدّھے کردا، بندگیاں تعظیماں
عرض کرے فرماؤ خدمت ،کرساں سر مہیماں

جے کر حکم خدا دا ہویا، نبیاں مدد پہنچائی
مشرق مغرب توڑی پجساں ،آکھو جیہڑی جائی

شاہ پری نے کہیا اس نوں، سن فرمان اساڈا
بہت مِٹھا ایہ آدم زادہ، ہے مہمان اساڈا

ہر ہر وال اوہدے وچ میری، ہے جند جان پروئی
درسن اس دے جیہی میرے، دل ہورمراد نہ کوئی

خیر خواہی دا ظن تیرے، تے توں جاتوں اعتباری
تاں ایہ کم تیرے پر سُٹیا، چھوڑ لوکائی ساری

نبی سلیماں جی دی تینوں، قسم گھتاں سو واری
دغا فریب نہ کرنا کوئی، کرنی خدمت داری

والے جتنا فرق نہ کرنا، میں جے کجھ فرماواں
شاہزادے نوں پیارا جانِیں، سکیاں وانگ بھراواں

اٹھے پہر حکم وچ رہنا، وانگ غلام حلالی
آپوں اوکھا ہوکے رکھیں ،اس دی جان سُکھالی

سیمیں شارستانے اندر، چا اس نوں لے جانا
دادی میری کول شتابی، امن امان پُچانا

جاں جاں پھیر میرے تک پجُدا، ایہ آدم دا جایا
خدمت اس دی حاضر رہنا، بن کے گولا دایا

بدھاّ لک حکم وچ رہنا، درد اس دا بہوں کرنا
دیوں پریاں دے شراں کولوں، راکھی کرنی ڈرنا

جاں ایہ پھیر میرے سنگ ملیا، صحیح سلامت خیری
اس خدمت دا بدلہ تیرے، دور کریساں ویری

جس پری پر توں ہیں عاشق، نہیں تینوں ہتھ لگدی
اوہ حوالے تیرے کرساں، جلدی وہندی وگدی

ایہو شرط اساڈی تیری، ایہو عہد مسلّم
آنیں کھڑیں سکھلاّ رکھیں، ایہ اساڈا آدم

عفریتے ایہ گلاں سُن کے، لگی آس مرادوں
دھرتی اتے بل بل پوندا ،خوشیوں تے دلشادوں

شاہ پری ول سیس نماوے، آکھے'' حکم قبولے''
شاہزادے دی خدمت اندر، فرق نہ کرساں مولے

ساہ وساہ نہ بھناں بی بی، کیتے قول نہ ہاراں
اِک اک وال اوہدے دی جائی، توڑے سرد ھڑواراں

جاں جاں ساس بدن وچ ہوسن، خاص غلام رہاں گا
جے ایہ کھلا سُکائے سُکساں، حکمے نال بہاں گا

دیوے قسم تسلی دے کے، کیتی دل جمائی
اس ویلے پھر شاہ پری نے، کاغذ قلم منگائی

عاماں وچوں بیٹھ کنارے، خط دادی ول کیتا
سیف ملوکے دے ہتھ دتا ،دیویں جا چُپیتا

آہو خاطف نام دیوے دا ،نال کیتا ہمراہی
عفرتیاں پر کرے سواری، عشق دلیر سپاہی

دیوے شاہ کندھاڑے چایا، کہیوس میٹ دو اکھیں
سر میرے دے وال ہتھاں وچ، محکم کر پھڑ رکھیں

پک توکّل رب دی رکھیں، سوریں نام الٰہی
شاہزادے نے اوہو کیتی، جو اس دسی آہی

اُڈ پیا دیو آہو خاطف، شاہزادے نوں چاکے
نظروں اوہلے ہویاشتابی، زور پراں دا لاکے

جاں جاں پہنچ نظردا آہا، نین رہے سن لٹکے
شاہ پری دے اُت ول اٹکے ،مول نہ رہندے ہٹکے

کوکن کونجاں وانگ کھلوتے، پچھے سبھ پیارے
گردن اُچی کر کر ویکھن، درد وچھوڑے مارے

ہائے ہائے باز قضا قدر دے، اجلی کونج اڈاروں
اچن چیت محمدبخشا، پکڑ کھڑی وچکاروں

جدوں شاہزادہ اوہلے ہویا، پری گئی مڑ ڈیرے
جت ول ویکھے یار نہ دسے، پیا غبار چوپھیرے

محل چبارے دوزخ دسّن، گہنے ڈنگن والے
سپ اٹھوئیں ہار حمیلاں، کن کرلاں جیؤں والے

باغ ہوئے سبھ داغ برابر، چشم چراغ نہ دِسدا
جس باغوں دلدار سدھاون، چت لگے پھر کس دا

داروں اُپر پین مہوٹے، تک تک تھاں ٹکانے
سیجاں سیخاں ہون محمد، درد منداں دے بھانے

بلبل بھور اُداسی ہوئے، پھل گئے جد باغوں
کد پتنگ رہے پھر جتھوں، بُجھی لاٹ چراغوں

کوئی دن موجاں وچ گزارے، کر خوشیاں جس جائی
اوہ جائیں ہُن دلبر باجھوں، کھاون آون بھائی

جیہناں گھراں وچ عیش کیتے سن، رل کے نال پیارے
اوہ گھر خالی کیونکر بھاون، کھاون طرفاں چارے

جتھوں کوچ کریندے سوہنے، لُگیاں چھوڑ سرائیں
عاشق تائیں نظری آون، بھریاں نال بلائیں

شاہ پری شاہ پیا وچھوڑا، زیر کیتی رل دُکھاں
اپنے آپ پیارے تائیں، سونپ دتے پندھ مُکھاں

جیہنیں جائیں دسدا آہا، پھردا سیر کریندا
جاں اوہ جائیں سُنجیاں دِسن، غم اُبال مریندا

تخت تکے غم سخت مریندا، اُلٹی رخت صبر دی
ڈیرا ویکھ ہنیرا اکھیں، تاب نہ رہس نظردی

جت ول ویکھے نظر نہ آوے، محرم یار یگانہ
سر اندیپ پری دے بھانے، ہویا بندی خانہ

سنگ سیاں دی گل نہ بھاوے، تنگ پئی گھبرائے
خفا ہووے جس ویلے کوئی، لوڑے گل کرائے

چت دھیان آرام خوشی نوں، گھلیا مگر سجن دے
لے کے داغ محمدبخشا، آئی وچ وطن دے