لِکھّے لِیکھ اوّل دے یارو، ہوندے نہیں کِنارِے
بادشاہاں نُوں پؤن قضیئے، کؤن اسیں بے چارے
بُہتے کم جگت تے جیہڑے ،بُرے ڈُھکن تقدِیروں
جے سؤ آپے ولّوں کرئیے، چنگے کر تدبِیروں
ہردل گھوٹ وسار بنائیے، لاون کان مصالحہ
مؤت آوے تاں وِچّوں پؤندا، گنڈھا مَؤہرے والا
عاصم شاہ پھِر شاہزادِے نُوں ،بھیجے وانگ عزیزاں
تُحفے بہُتے عجب عجائب ،پیؤ دادِے دِیاں چِیزاں
اگّے پیؤ عاصم دِے ہِک دِن، دِتّے عاصم تائیں
دو شاہ مُہرے تُحفہ کرکے، پِچھلی گل سُنائیں
اُس نُوں شاہ سلُیماں دِتّی، جِن آدم دِی شاہی
ایہناں دوہاں دِی اُلفت آہی، نال دِلاں دِی راہی
اوہ بھی شاہ شاہاں دا آہا، ایہہ بھی شاہ بہادر
ہِکدُوئے سنگ ورتن کر دے ،آہے دوئے اکابر
شاہ مہرے دِی گل سُناواں، اوہ شاہ مہرے کے سی
دُونہہ شکلاں دِی مُورت لِکھّی ،گوری کالے کیسی
قِسم حریروں ٹاکی سُچّی ذات، نہ اُس دِی لبھدِی
دُونہہ شکلاں دِی اُس تے صُورت، لِکھّی قلم عجب دِی
ہِک صُورت مرداوِیں آہی، آہی ہِک زنانی
سوہنے نقش حُسن دِیاں لاٹاں ،دسّن عُمر جوانی
وِچ صندُوقاں رکھّے آہے، عاصم اوہ شاہ مہرے
اوڑک اوہ بھی دیسی لیکن، دے تُحفے ہور موہرے
پِی کے مدھ کرے بخشِیشاں، بیٹے تے دِل ڈُلّھا
ہر ہر چِیز عجائب اُس نُوں، دیندا جاوے کھُلّا!
دِل وِچ کہندا اوہ سُلیمانی، تُحفہ بُہت اُچیرا
سیف ملُوک تائیں ہُن دیواں، اُس تِھیں کؤن چنگیرا
ہویا حُکم خزانچِیاں نُوں ،جلدِی قُفل اُتارے
اوہ سُلیمانی تُحفے والے ،آن صندُوق گُذارے
عاصم شاہ دھر اگّے اپنے ،چاء صندُوق کُھلایا
ہور صندُوق صندُوقے اندر، اوہ بھی باہر کڈھایا
اوہ بھی کھول کڈھّے شاہ باہر، اوہ شاہ مُہرے دوئے
سُندر شکل نُورانی چِہرے ،جھال نہ جھلّن ہوئے
بجلی دے چمکارے وانگن، ہر ہر نقش چمکدا
سُورج بی ہو ساہواں اُس دِی، جھال نہ سی جھل سکدا
تاب اوہدی تک آب نہ رہندی ،گؤہر لعل بدخشاں
دانشمند ہووے سؤدائی، جے ویکھے ول نقشاں
تن دی ویکھ صفائی رؤنق، چن بہے من مارے
کاغذ نُوں مت پوّے انگارِی، لکھّاں نہ بُہتی وارے
مُورت دِی تعریف لِکھن وِچ ،دِیوے لاٹ بُجھائی
میری بھی مت نظر نہ لگّے، لِکھّاں حرف خطائی
اوہ شاہ مہرے شکلاں والے، کرکے تُحفہ نادر
شاہزادے ول بھیجے آپوں، عاصم شاہ بہادر
نالے صاعد کارن ٹورے ،تُحفے وانگ ہُشناکاں
خُوب ہتھیار لڑائی والے، نالے عجب پوشاکاں
جس ویلے اوہ تُحفے پہتے، مست آہا شاہزادہ
نازک بدن اوائل عُمرے ،پیتوس نشہ زیادہ
ادھّی راتیں توڑی رہیا، سُتّا نیندر مِٹّھی
بعد اُس تھیں اُٹھ بیٹھا تاں پھر، چیز ٹِکّی اوہ ڈِٹھی
ہِک شاہزادہ دوجا صاعد، آہا کول حضُوری
لٹ لٹ لاٹ کرے چؤطرفے، شمع بلے کافُوری
اس گلّوں دِل تنگ شمع دا، کول پتنگ اج ہوندا
نالے ہسدی نالے روندی اتھرُ لہُو چوندا
ویکھ ہویا حیران شہزادہ، ہووے نہ معلُومی
یا ایہہ اطلس ہے خطائی، یا ایہہ دِیبا رُومی
نہ ایہہ قمشی چینی وانگر، مِثل نہ متعہ فرنگی
تِکلے نُوں ہتھ پا شاہزادے ،مُورت کیتی ننگی
کے تکّے اوہ صُورت کیسی، رؤشن چن فلک تھیں
نقش نگار بہار حُسن دِی ،بہتر حُور مَلک تھیں
جے مُنہ کرئیے ول اسماناں، سُورج پئے پچھاواں
جے کھڑئیے ظُلماتے مِلدا ،آب حیات سچاواں
ہر ہر نقش دئیے لشکارے، بہتر لاٹ چراغوں
دانّے ویکھ ہوون دِیوانے ،سڑدے ہوش دماغوں
مانی تے ارژنگ سیانے، جے ویکھن اک والے
کاریگریاں والے بھُلّن، سارے ہوش سنبھالے
جے لُقمان حکیم سیانا، ویکھے یا افلاطُوں
بُھلّن سبھ حساب عقل دے ،ہون شتابی مجنُوں
عالم جے پرہیزاں والے ،اَکھ چمکدی ویکھن
کفر اسلام نہ یاد رہن نیں، بُت ول متّھا ٹیکن
واہ نقّاش کریگر یارو، جس اوہ نقش لکھایا
واہ وا خالق سِرجنہارا، جس نقّاش بنایا
سیف ملُوک شہزادے جاں اوہ، مُورت ویکھی ساری
لگّی اگ ہویا دل اندر ،تپ کے وانگ انگاری
پہلی نظروں ہوش نہ بھُلّے جیو نہ رہیا ٹکانے
جیوں زلیخا پہلی خوابوں رکھّی شرم دھگانے
جادُوگر تصویر شہزادے ،چیر نہ کیتا ظاہر
جیؤنکر ڈائن نال نظر دے ،کھڑے کلیجہ باہر
اندر گُزری جے کُجھ گُذری، ظاہر حال نہ کیتا
دُوجی وار شراب پیالا، پھیر نویں سر پیتا
اچن چیت گئیاں کُھل اکّھیں، مارے عشق نقارے
لے ہتھیار لتّھا مل تھانے، کوٹ عقل دے مارے
ویکھ شہزادہ دؤلت والا، ظالم نے ہتھ پایا
بنھ لیاوے اؤج حُسن دِی سوہنا کیوں کہایا
اس تھیں کون چُھڈاوے یارو، ضامن نہیں وسیلہ
جے سؤمایا دؤلت دئیے ،کرئیے لکھ لکھ حیلہ
سر دِتّے بِن نہیں خلاصی، ایہو ایہدا ظُلمانہ
جے سؤ سر وٹاویں دئیے ،تردا نہ جُرمانہ
سر بھی اوس دہاڑے لیندا، جس دن آپوں منگے
نہیں تاں عاشق سر دیون تھیں، پہلی وار نہ سنگے
جے عشقے دی صفتیں آیوں ،رہسی دُور کہانی
دُشمن یار اپنے دی خُوبی ،کد تُدھ ترُت مُکانی
گھوڑا چرخ نہ مارچؤطرفی، سمجھ محُمدّؒ یارا
پندھ دُوراڈا قِصّے والا، رستہ پکڑ سوارا
سیف ملُوک شہزادے مُورت ،پھیر ڈِٹھّی دِل لاکے
ہو متفکّر کرے دلِیلاں، حیرانی وِچ جاکے
اس مُورت دِی صُورت رباّ ،ناہیں حد انسانی
یا ایہہ کوئی حُور بہشتی، یا کوئی سِرّ رباّنی
اس مُورت دا آدم کِتھّے،سُندر رُوپ گُمانی
نُور الٰہی ہے آ بیٹھا ،کایا دھار زنانی
دُوجی مُورت جو مردانویں، بیٹھی نال برابر
ہتھ اوہدے تے لال شرابوں ،دھریا کاسہ نادر
ایہہ مُورت شاہزادے تک کے، ہچھی طرح پچھانی
ہے تصویر ایہہ شکل میری دِی ،کر تدبیر سیہانی
دُوجی دا کُجھ پتہ نہ لگدا کؤن ،کوئی کس دیسوں
مت ہووے شاہزادی کوئی، ظن زنانے ویسوں
پھر مُورت ول ویکھ شہزادے ،جوش طبع نُوں آیا
جھلی گئی نہ جھال حُسن دِی، رُوح نِکلن تے دھایا
حُکمے باجھ نہ نکلن ہوندا ،جے سؤ کرے تیاری
پنکھی تنگ پیا وچ پنجرے ،جیونکر کرے اُڈاری
موری تھیں سر باہر کڈھّے، سارا نِکل نہ سکدا
سِرتوں چم لہے پر بھجن، پنجر نال پٹکدا
جاندا جاندا رُوح بدن وِچ ،رہیا پھیر اٹک کے
ہوش عقل دانائی ڈُبّی پے کے، پھیر اٹک کے
پاڑ پؤشاک سُٹّی شاہزادے ،آیا باہر گھر تھیں
ہو بیتاب ڈھٹّھا کھا گردی، گرمی سوز قہر تھیں
ساعت پچھے صاعد جاگے، پھیرے نظر چؤپھیرے
سُنجی پئی وچھائی دِسدی ،نئیں شہزادہ ڈیرے
صاعد اوّل خفگی کرکے ،پھیر جمعیت کردا
چھو کریاں وِچ سیر کرن نُوں، گیا ہووے مت گھردا
ایس دلِیلوں صاعد تائیں، آیا جیؤ ٹکانے
سیج اُتّے پر اکھ نہ جُڑ دی ،رہیا ٹکا دھگانے
شاہزادے دے پچھّے صاعد ستریں جا نہ سکےّ
رکھ اُڈیک سجن دِی بیٹھا ،دروازے ول تکّے
یاراں باجھ آرام نہ آوے ،جچر نہ بہیے جُڑ کے
کُکّڑ بانگ دِتّی نئیں آیا ،اجے شہزادہ مُڑ کے
دھمّی رات ہویا خُوش ویلا، ملیاں بانگاں شہریں
سیف ملُوک فلک دے غم تھیں ،کڈھیاں خُونی نہریں
قطرے اتھرؤاں دے پُونجھے، نال پیراہن نیلے
ماتم سبز پوشاکی ساری ،دامن رکھے پیلے
صاعد اُٹھ سویرے ڈھونڈے ،کر کے فکر زیادہ
جاں بُوہے تھیں باہر آیا ،ڈِٹّھوس پیا شہزادہ
نہ کجُھ ُسُرت سنبھال بدن دی، لعل پیا وِچ گھٹّے
وانگ کپوُر ہویا رنگ پیلا، سینہ سرمُنہ پھٹّے
دُھوڑ و دھُوڑ ہویا تن سارا، لِیرولِیر پوشاکی
نہ اکھ پٹّے پیر ہلائے، آئی بہت ہلاکی
سینہ سارا لوہو بھریا ،نہؤاں نال کھُروٹھا
غیبوں بجلی پئی قہر دی، باغ حُسن دا لُوٹھا
عِطریں بِھنے کیس رنگیلے، رُلدے اندر مِٹّی
صاعد دؤڑ گیا پھر سرتے ،ویکھ سِرو سِر پِٹّی
جھبدے ہتھ نبض پر دھردا، نالے ساہ سِہاڑے
جاں اوہ پتہ نہ دیون جا توُس ،ایہہ گل سرے سُراڑے
پاڑ پؤشاک سٹیندا صاعد، رووے گھت کہاواں
گھائل ہویا شہزادہ میرا ،میں ہُن کِدھّر جاواں
ڈائن ڈچھ لیا ازغیبوں ،چنگا بھلّا سُتّا
کِتّھے چلیوں آپ شہزادے ،دے اسانُوں بُتّا
رووے تے کُرلاوے صاعد، ڈھے ڈھے پوّے اَپُٹّھا
کر فریاد پُکارے اُچا ،مُٹّھا یارو مُٹّھا
صاعد دا سُن شور کُکارا ،ہوئی خلق اِکٹّھی
ویکھ شہزادے نُوں سبھ بُھجدے ،جیؤں دانے وِچ بھٹّھی
سارے ہنجُو بھر بھر روون ،جیؤں ساون دِیاں باراں
دم درُود دُعائیں کردے ،صالح لوک ہزاراں
شاہزادہ پھر چالیو نیں، روندے یار چؤپھیرے
صاعد نے اوہ جا لہایا، اوسے اپنے ڈیرے
خدمت گار غلُام بے چارے، مُنہ سُکّا تردیدے
رؤنق رنگ ہویا متغیر، آئے درد رسیدے
وانگ یتیماں جا کھلوتے ،عاصم دِی درگاہے
بیٹھا شاہ مُصّلے اُتّے کر دا یاد اِلہٰے
صاعد نے شاہزادے والا ،سارا حال سنایا
عاصم شاہ ہویا سُن گہلا، جھَب بیٹے ول آیا
شاہزادے دے سینے اُتّے عاصم نے ہتھ دھریا
تھوڑی جان جُثّے وِچ باقی ،جاتوس اجے نہ مریا
کؤن نہیں پھر رووے اوتھے ،عاصم شاہ جد رویا
مجلس اندر شور کُکارا، ودھ حسابوں ہویا
ماسی پُھُپھّی بھیناں مائیاں ،کٹھّا ہویا قبیلہ
روون باہاں ٹُک ٹُک کھاون، تک تک مندا حیلہ
لکھ ہزار دِتّے سِر صدقے، ہوون ردّ بلائیں
آکھ مُحمّد اینہیں گلیں، کیونکر ٹلن قضائیں
شاہزادے نُوں خبر نہ کوئی، سِر تے ہون سیاپے
عاصم شاہ حکیم سدائے ،کیویں مرض سیہاپے
عالم اتّے طبیب نجُومی ،رملی کول بہائے
شاہزادے دا حال سُناؤ، عاصم شاہ فرمائے
اس دے راس ستارے اُتّے ،کیسی گردِش آئی
کے کُجھ پُوجا لگدی جس تھیں، ایہہ نحوست جائی
کرن طبیب حکیم تمیزاں، ویکھن نبض قرُورہ
اربع عناصر وِچ نہ گھاٹا، دِسدا لیکھا پُورا
گرمی سردی بادی خُشکی ،نئیں بُخار لہُودا
ہور کوئی ایہہ واءنہ وگیا، کرنا اللہ ہُو دا
پڑھ پڑھ سورۃ جِن مُزّمل ،عالم بھی دم پاون
گٹ تعویذ بنھن گل ڈولے، بتیاں کول دُھکھاون
بھر بھر دارے ہٹّے سارے، دُور نہ ہویا سایہ
اس سائے کئی لوک نسائے، عشقے سایہ پایا
مشر برہمن پنڈت پھولن، شاستراں تے پوتھی
آکھ مُحمّد عِشق کچہری، سبھناں دِی گل تھوتھی
آئی وار نجُومی والی ،تکّے راس ستارے
طالع اندر نظری آئے ،ظالم روگ ہتھیارے
کردا عرض نجُومی شاہا، ہور نہیں ڈر کوئی
پر اوہ ساعت عشقے والی، آن برابر ہوئی
اگّے اوہ گل سفرے والی، جیہڑی اساں دسالی
ایہہ نشانی پہلی اُس دی، ٹلدی نہ ہُن ٹالی
لمیّ اجے حیاتی اس دی ،مؤتوں ڈرو نہ ذرّہ
پر ہُن راج کمانا مُشکل، کرسی سفر مقرّہ
ترے راتیں تے ترے دہاڑے، اوویں رہیا شہزادہ
ہِکّو ساہ کھڑاکے لگّا ،نہ کُجھ کمی زیادہ
حالت ویکھ شہزادے والی، ہر ہِک نُوں غم دھاوے
دانشمند عِلاج دسالن، جے کُجھ مُنہ درآوے
کر کے تھکّے جتن ہزاراں ،ہوش نہیں اُس پھِردی
ریت سُکّی دِی کندھ اُسارن، ہتّھوں جاندی گِردی
عاشق دا جو دارُو دسّے باجھ مِلاپ سجن دے
اوہ سیانا جان ایانا، روگ نہ جانے من دے
مندے من دے روگ محُمدّؒ مندے نہیں دواواں
بید ہووے جے دلبر تاں ای ،بیدن کھول سُناواں
چؤتھا روز ہویا تاں صاعد ،دوُر کیتے سبھ دردی
کہیوس راتیں خواب ڈِٹّھی میں ،چنگی خیر خبر دی
ہک دوگلّاں نال شہزادے ،کرن دیو کھاں اوہلے
سچّی خواب کرے ربّ میری، مت ایہہ اکھّیں کھولے
دُور ہویا سبھ کوئی اوتھوں، ہِک نہ رہیا نیڑے
صاعد بہہ سرہانے اُس دے، ہِک کہانی چھیڑے
عاشق تے معشُوق کوئی سن، سوہنے مرد زنانی
درد فِراق ایہناں دے والی، کردا گل ویہانی
جے میں بھی اس گل ول جاواں، ایہہ قِصّہ چھُٹ جاندا
شالا توڑ چڑھے فرمائش، جاندا وقت وِہاندا
درد فراق ایہناں دے والی ،جاں پڑھ آیا پٹّی
جاں پھر گل ملن دی آئی ،شاہزادے اکّھ پٹّی
مُوہوں بول کہے صاعد نُوں، پھرایہہ گل سنُائیں
صاعد ہور کہانی کردا، اوّل آخر تائیں
عاشق تے معشُوق ملن دی ،جِس ویلے گل آوے
شہزادہ دل تازہ ہوکے ،پِھر اوویں فرماوے
صاعد نے ست واری مُڑ مُڑ ،تک کے طبع سُکھاندی
عاشق تے معشُوق ملن دِی ،نویں نویں گل آندی
خُوش آواز زُبان رسیلی، بُہتا عِلم دانائی
اخفش وانگ بیان کریندا، اثر اندر وِچ دھائی
ہک حکایت اثرے والی، کہنے والا دانا
ختم انداز ہتھوں جد چلّے، مارے تیر نشانہ
صاعد دے دل درد سجن دا، گل کرے دل لاکے
شاہزادے نُوں چنگّی لگّی، آکھے پھیر بُلاکے
کہے شہزادہ صاعد تائیں، تُوں بھنجال غماں دا
مڑایہہ گل سُنا اساہیں ،میں ول ہوندا جاندا
کتنی وار کہانی کیتی تاں، اۃس سُرت سنبھالی
گلّاں کرن لگا اُٹھ بیٹھا ،ہوئی ذرہ خُوشحالی
وَل ہویا تاں صاعد کہیا ،قسم تینُوں اُس ربّ دِی
جس نے خلقت پیدا کیتی، روزی لائی سبھ دی
بھیت دِلے دا دسیں مینُوں ،غم تیرے تھیں سٹردا
جس نُوں یار بنائیے آپوں پھر، اُس تھیں کے پڑدا
سیف ملُوک کہیا میں تینوں ،بیدن کھول سناندا
پرجے ہور کسے دے اگے، ہر گز کریں نہ واندا
صاعد کہیا سن شہزادے ،کے طاقت میں بندے
بھیت شاہاں دا جو کوئی پھولے، حال ہوون اُس مندے
کہے شہزادہ حال حقیقت، سُن صاعد دل جانی
باپ میرے جو تُحفہ گھلیا ،شاہ مُہرے سُلیمانی
راتیں جاگ لدھّی اُٹھ ڈِٹھّی، تیر کلیجے لگّا
جھگا پاڑ ڈھٹّھا کھا گردی ،بُھل گیا اُسرگا
ہِک صُورت دِی مُورت اوتھے، لِکھّی نظری آئی
حکمت پاک خُداوند والی ،کرکے نقش سُہائی
آدم دِی کے قُدرت سرجے، ایسے رُوپ نیارے
قُدرت دے ہتھ نال بنائی، خالق اپن اپارے
جِگر کباب کرے تاب اُس دا، عقل دماغوں سڑدا
ہِک ہِک وال اُس مُورت والا، سؤ سؤ دِل کھُس کھڑدا
مائل کر دی شکل شمائل ،گھائل کرے جواناں
زینت زیب شہانہ سارا، دِسّے رُوپ زنانہ
ویکھن سات ہویا دل بِریاں ،لگاّ داغ کلیجے
لُوں لُوں لنب بلے سڑ اُٹّھے ، ماس ہڈی رَت بھیجے
دُوجی صُورت ہے مردانویں، اُس دے کول برابر
اوہ ہنوار میرے دِی مُورت ،کیتی نقش اکابر
اوہ شاہ مُہرے موہرے ڈِٹّھے، مہریں آندی گرمی
دُوجی وار تکّے تاں عشقے ،کیتی آن بے شرمی
کہے شہزادہ صاعد تائیں، توں بھی تک اوہ مُورت
مت مُورت دِی صُورت لبّھے، کر بھائی کوئی صُورت
جاں جاں اُس مُورت دِی صُورت، مینُوں نظر نہ آوے
صاعد بھائی صبر نہ دِل وِچ، مرساں ایسے ہاوے
صاعد کہیا باپ تیرے نُوں ،دسّاں ایہہ کہانی
اُس نُوں مت ہووے کُجھ معلم، دَسّے پتہ نِشانی
سیف ملُوک کہیا میں تینُوں، ورتی گل سُنائی
جے کُجھ عقل تیرے وِچ آوے، کرتُوں اگّوں بھائی
بھاویں باپ میرے نُوں دسّیں، بھاویں ہور کسے نُوں
کر تدبیر وزِیر اجیہی، صُورت دِسّے میں نُوں
صاعد نے شہزادے والی ،سمجھ حقیقت ساری
شربت ہِک بنایا جیہڑا ،آہا اُس دِی کاری
شربت دے شاہزادے تائیں، آپ گیا دربارے
عاصم شاہ اگّے اس جاکے ،حال سُنائے سارے
عاصم نُوں سُن گل عِشق دِی ،بُہت لگّی غمناکی
آپوں پَیر کُہاڑی ماری، کیتی آپ چالاکی
کر افسوس کہے میں آپوں ،کیتی بُہت نادانی
کاہنوں شہزادے ول بھیجے، اوہ تُحفے سلُیمانی
نبی سلیماں باپ میرے نُوں ،دِتّے ایہہ شاہ مُہرے
اُس بھی اگّوں تُحفے بھیجے، کیتے ورتن دوہرے
ہن اوہ دوئے گئے جہانوں ،کؤن نِشانی دسّے
کس دِی دِھی جہدی اوہ مُورت ،کس ولایت وسّے
عاصم شاہ سُن ایہہ قضیّہ ،بُہت ہویا درماندہ
ہتّھیں اگ لگائی گھر نُوں ،مُٹھا میں کرماں دا
فکر اندیشے صبر بھُلایا ،وِسّرگئیاں تدبیراں
ڈُبدا عقل اندیشے اندر ،جیؤں لوہا وِچ نیراں
کشتی ہوش ملاح عقل دِی ،گھُمّن گھیر فکر دے
بھجن ونجھ صلاحاں والے، پے گرداب نہ تر دے
نہ کجھ آوے جاوے چارہ، وانگ بیٹھا دلگیراں
عاصم شاہ دی ویکھ حیرانی، کیتی عرض وزیراں
شاہا شالادم دم ہوون، تیرے بھاگ سوائے
مولیٰ باغ خوشی دے تائیں، صرصر واء نہ لائے
دؤلت تے اقبال شہاں دے، دِن دِن ہون زیادے
سُتیاں چِرنہ لگّے شالا،سیف ملُوک شہزادے
یا قِبلہ غمناک نہ ہوویں، رکھ اللہ دی ڈھیری
بیٹے پاس چلو اُٹھ آپوں، اُس نُوں دِیو دلیری
ایہہ کہو شاہزادے تائیں، چنتا چِخا نہ بالے
سڑ دا عقل فِکر تے دانش ،بھانبڑ چنتا والے
یار تینُوں ربّ پاک ملانا، جے تُدھ قِسمت ہوئی
حیلہ وس میرا جو لگسی ،فرق نہ رکھساں کوئی
بھیجاں دانشمند وزیراں ،ہور مصّور دانے
عالم پھر کے صُورت ڈھُونڈن، ہر شہریں ہر خانے
اُس صُورت دِی حال حقیقت، جس جاؤں ہتھ آسی
حاضر آن کرن گے ایتھے، تاں تیرا غم جاسی
ایہہ صلاح وزیراں دِتّی، شاہ لگّی دل بھلّی
بیٹے نُوں جا دے دلیری، بچّہ رکھ تسلّی
کوشش بے شمُاری کرساں ،گھلّاں فؤج چؤپھیرا
مت مُورت دِی صُورت لبھّے ،ہووے مطلب تیرا
پرتُوں اپنا آپ سنبھالیں، ہوش رکھّیں وِچ جائی
کد شہزادے ناطہ دیندے ،جے نام پوّے سؤدائی
سیف ملُوک کہے سُن بابل، قسم مینُوں اُس ربّ دِی
ہوش عقل جیؤ جان نہ رہسی ،جے صُورت نئیں لبھدی
دھڑکے جان میری وچ جُثّے، تکّے ساعت گھڑیاں
عاصم حال بیٹے دا تک کے، ہنجُوں جھولی جھڑیاں
اوہ رُخسارے ارغوانی، ہوئے کیسر پیلے
نِمّوں جھان بیماری مارے ،نرگس نین رنگیلے
دھُوڑاں پے سُکایا خُشکی ،سُنبل ہریاں والاں
بدر مُنیر آہا جو چہرہ، دِسّے مِثل ہلالاں
حالوں پیا بے حال شہزادہ، باغ حُسن کُملایا
اُجّڑ گئی بہار پھُلّاں دِی، پتیاں رنگ وٹایا
لتّھے پیئے بوہٹے چھاپاں، کنگن باہاں والے
کلغی توڑے تاج اُتارے، زیور شاہاں والے
عاصم شاہ تک حال پُتّر دا، اگ لگّی بھڑکارے
اتھرُواں نے ساون لایا ،ٹھنڈیاں آہیں مارے
بیٹے نُوں لے جھولی بیٹھا، گھُٹ گھُٹ سینے لائی
آکھے سُن فرزندا تُوں ہیں، اکّھیں دِی رُشنائی
عُمر گئی غمناکی اندر، کر کر ربّ دِی سیوا
آئی باغ بہار خُوشی دِی ،لدھّوں مِٹّھا میوہ
کیسی واء غضب دِی جُھلّی ،ڈالی میوے والی
دھرتی نال پٹاک گوائی ،آئی خستہ حالی
دوہاں جہاناں اندر آہی ،تیری خُوشی گھنیری
تک تک مُنہ تیرا میں جیواں ،سُکھ حیاتی میری
تینُوں کے ہویا فرزندا، داغ لگائیوئی جانی
سدا بہار گُلاب حُسن دا، تیری نویں جوانی
کِس ڈائن نے ڈچھ لگایا، یا کِس نظر لگائی
دئے جہان دُعائیں تینُوں، پھڑیوں کِس بدُّعائی
اے سؤدائی بیٹا میرا، نہ کر بے قراری
آپ بی سڑدا میں بھی ساڑیں، چھڈ اِس کچّی کاری
نہ تُدھ کیتا ظُلم کسے تے ،نہ کوئی خُون کرایا
کیتا پاپ میرا کوئی بھارا، تینُوں دینا آیا
بُھل گئیاں سبھ کاراں تینُوں ،یا دنہ رہیاں بانکاں
ایسا غم نہ ڈِٹّھا ہوسی اگلیاں غمناکاں
دُشمن تیرے طعنے دیسن، کرسن بُہت ملامت
دوزخ سینے میرے تپسی، سجناں ہوگ قیامت
نہ کوئی صُورت والا ملیا ،یاری کسے نہ لائی
کہہ تُوں کس دے پچھّے بیٹا، اپنی آب گوائی
بیٹھ نچّلا کر خُوشحالی، چھڈ ایہہ جھورا من دا
ٹھنڈا لوہا کُٹیاں بیٹا، کوئی ہتھیار نہ بندا
کر کُجھ صبر تحّمل بیٹا، چھڈ ایہہ کھہڑاکیویں
خبر نہیں کوئی صُورت ہوسی، یا ایہہ مُورت اِینویں
لگّا روگ اَوَلّا تینُوں، دارُو نال نہ جاندا
نالے دِل تیرے نُوں کھا دُس ،جگر میرا بھی کھاندا
لاہ اُمِّید نہ ہُسّٹر جائیں، کرن دئیں کوئی چارہ
مت ربّ پاک سبب بنائے، میلے یارپیارا
نا اُمِّیدی وِچ اُمِّیداں ،رکّھیں آس کرم دِی
بہو مجلس داناواں والی، لوڑ کریں اِس کم دی
دؤلت مال نہ سٹّیں بیٹا، ہوئیں نہ ایویں بِیدل
دؤلت والے نُوں گھر اندر ،مطلب ہوندے حاصِل
دُنیا دِی ہر مُشِکل تائیں، دؤلت کرے آسانی
ڈاہڈے قُفل اُتارے ایہہ بھی، کُنجی ہے رحمانی
دؤلت تھیں مُکھ موڑ نہ بیٹا، چھوڑ نہیں ایہہ شاہی
دِن دِن لوڑ کراں گا میں بھی، دیگ مُراد اِلٰہی
صبر کریں تاں اجر ملے گا، آئی خبر کِتابوں
صبر اُتارے قُفل مُحمّد ہر ہر مُشکل بابوں
