کلام پِدر

عاصم شاہ سُن گل سفر دِی ،بیٹے دِی اُداسی
رو رو آکھے سر پر سہنا، جو کُجھ ربّ سہاسی

اللہ کولوں منگ منگ لدھّوں، کر کر بُہت دُعائیں
بُڈھّے وارے اؤکھے ویلے ،لاء فِراق نہ جائیں

بچّہ میری جان پیاری، کر کُجھ ہوش سنبھالا
اِس دُنیا تے سدا نہ رہنا، ہر کوئی چلّن والا

چار دِہاڑے عُمر جوانی، کرلے عیشاں مؤجاں
سدا نہیں ایہہ دؤلت دُنیا، سدا نہ لشکر فؤجاں

نہ تُدھ سُکھ ہنڈائیاں سیجاں ،نہ کُجھ کھادا لایا
نہ تُوں تخت اُتّے چڑھ بیٹھوں، نہ تُدھ راج کمایا

نہ تُدھ تاج سِرے تے دھریا، نہ سُلطان کہایا
نہ فؤجاں دِی لئی سلامی ،نہ دربار لگایا

نہ فؤجاں سنگ تیرے چڑھیاں ،نہ تُدھ دُھمّاں پائیاں
نہ رج میں تیرا مُنہ ڈِٹّھا، نہ رج ڈِٹّھوں مائیاں

نہ میں تیرا سہرا ڈِٹّھا، نہ ہتھ بدھّا گانا
نہ میں تیری جنج چڑھائی، نہ وجیا شدیانہ

میں ہاں اج قبر دے دندے ،کوئی دِیہاڑا رہساں
جے تُوں اکھّیں اگّے ہوسیں، سُکھ دا ساہ لے بہساں

جے تُوں سٹ گیؤں پر دیسیں، مرساں تیرے ہاوے
جے ربّ خیریں پھیر لیاندوں ،ایہہ افسوس نہ جاوے

مِحل چبُارے چھُوڑ پیارے، چلیوں وِچ اُجاڑاں
لِہر بہاراں سٹ کے ٹُریوں ،تکّن قہر پہاڑاں

ماگر مچھ سمندر اندر ،باشک ناگ مریلے
کھاسنسار سنسار نہ رجدے ،عضب اِلٰہی پیلے

جاں تُوں ہو ہِکلّا جاسیں، وِچ اُجاڑ پہاڑاں
چِترے شیر چؤپھیر پِھرن گے، خُوشی ہوسی بِگھیاڑاں

سیف ملُوک جِگر دا ٹوٹا، پؤسی وس غنِیماں
باجھ ربّے تِھیں کؤن اُس وِیلے، ہوسی یار یتیماں

توڑے کُتّے بن کے رہیے، وِچ وطن دِیاں گلیاں
در در جِھڑکاں سہیے تاں بی، پِھر پردیسوں بھلیاں

مُورت پِچّھے بھج بھج مرسیں ،خبر نہیں جے مِلسی
بِجلی مرگ جلاسی بُوٹا، یا باغیچہ کِھلسی

توڑے رُستم جیسا ہوسیں ،سخت جوان ہشتہاتی
ایس سفر دِی مُشکل اندر، سڑسیں وانگر باتی

نہ کرتتےّ تاء اجیہے ،ٹھنڈا ہو دِن کٹ کھاں
سڑچلیا جیو جامہ تیرا ،اِس کچیایوں ہٹ کھاں

لِکھّی مُورت ویکھ کدے وِی، بُھل نہ بیٹا بھولا
صابر ہوکے بیٹھ نچلّا، بھج بھج ہو نہ ہؤلا

لہندا چڑھدا دکھّن پربت ،پھِر سیں چارے طرفاں
کِدھرے گرمی دُھپّاں والی، کِدھرے ساڑن برفاں

پریاں ڈُھونڈے کد ہتھ آون ،مُورت تک تک جی کھاں
مت کوئی خبر گھلّے ربّ کِدھروں، صبر پیالا پی کھاں

ایہہ خُوشیاں جو گھر وِچ تینُوں ،ایہناں نال نہ رجّیں
لوڑیں عیشاں نال پری دے ،اوس خُوشی ول بھجّیں

خُوشیاں کان نہ ہویا بندہ، کرن عِبادت آیا
وقت پچھاتا چاہیے بیٹا، لبھسی نہیں کھڑایا

ویلا اج بھلیرا تیرا، نالے عُمر جوانی
کرو عدالت ہور عِبادت، اوڑک ہونا فانی

بھلکے مؤت آئی جِس ویلے ،سئے افسوس کریں گا
عملاں باجھ نہ تُلّہ شناہیں، کِویں سمند تریں گا

نہ کوئی روؤ مُلاحظہ اوتھے، نہ کوئی عُذر بہانہ
جو کُجھ کرسیں سویو مِلسی، ڈاہڈا عدل شہانہ

عؤرت کتسی تاہییں لاسی ،کُڑتا سُتّھن سلاری
مرد کپّے گا سویو کھیتی، جس دا بیج کھلاری

جتنا تُوں پری ول بھجسیں، اِتنا ربّ ول ڈہؤ کھاں
جے تُدھ عیش خُوشی نئیں بھاوے ،کرن عِبادت بہؤ کھاں

جے اج خؤف خُدا دِیؤں سڑسیں، اُس دِن ہوسیں ہریا
مؤتے دا کُجھ خؤف نہ اُس نُوں، جیؤندڑا جو مریا

مُوْ تُوْا قَبْلَ اَنْتَ مُوتُوْ،عمل ایسے تے کرنا
مرنوں اگّے جو کوئی مویا ،پھیر نہیں اُس مرنا

جدوں کوئی مر جاندا سجن، پِٹ پِٹ کرن اِشارت
آپوں اپنا مُنہ سِر بھنّن، دسّن ایہہ بُجھارت

یعنی آپ آپے نُوں ماریں، تاں اج کیوں مریویں
آپ مویوں جے آپ نہ مویوں ،آپ مریں اج جیویں

اوہ سفر نئیں سُجھدا تینُوں ،چلیں ایس سفر دا
اوس سفر دا خرچ بنائیں، غنی سفر سر کردا

لماّ پندھ نہ سنبھسی بیٹا، بہو کھاں ہو نچّلا
جوش خروش مِٹا پیارے ،جا نہیں ہو جھلّا

گھر سُٹّن کوئی کم نہ چنگا، آ ہلنا ہے ہر دم دا
نہ غم کر غم جاسی اوڑک، اوڑک ہے ہر کم دا

چُوہا چِڑا تے کُتّا بِلاّ، ہر کوئی وطن دھراندا
تُوں آدم شہزادہ ہوکے، چھڈیں وسّن گھراں دا

آدمی ہیں تاں آدم بن کھاں ،جِن ہیں تاں ہو ا وہلے
ایسا سُگھّڑشہزادہ ہو کے ،پیؤں غُولاں دے رولے

میں بُڈھّا مہمان گھڑی دا ،پاس تیرے کوئی دِن ہاں
کول میرے رہو خِدمت کرکے ،اجرجنابوں گِھن کھاں

جِنس تیری نُوں میں ہاں لائق، کؤن میرے توں بھلّا
دِل بِیتاب ضغیف میرے نُوں، دے کھاں خُوشی تسلّا

اج مینُوں چھڈ ٹُریوں آپوں، مویاں گئیاں جے لوڑیں
پھیر نہیں میں ملنا بیٹا، بیٹھا ہتھ مروڑیں

اج نصیحت میری تینُوں ،لگدی من دی کانی
ایہہ بھی دوس نئیں کُجھ تینُوں وؤڑھی قضاء اسمانی

وقت میرا ہُن ڈیگر ہویا، ایس زوال گوایا
پیشی آن کیتی ہُن مغرب ،خُفتیں سُفنا آیا

شالا تیری فجر مُبارک ،وقت قضاء نہ ہووے
چڑھدی کلا ستارہ رؤشن، سِرتے آن کھلووے

مینُوں سفر آیا تُوں رہؤ کھاں ،وِچ امان خُدا دِی
غم ہُن مارمُکایا مینُوں ،تُوں کیوں چھوڑیں شادی

ہے بیٹا تُوں ماؤ پیو تھیں، کیوں کویلے نسدا
جاں جاں جان میرے تن اندر، رہو گھراں وِچ وسدا

تاں پھر مؤت میری جد آسی، مرساں جِس دِہاڑے
مؤتے دا غم ہوگ، نہ ہوسن ،بادشاہی دے ساڑے

سجن دُشمن کِسے نہ بھاوے ،ایہہ گل کِس پسندا
میں مرساں تُوں کول نہ ہوسیں ،کہسن واہ فرزندا

دؤلت دُنیا میری جوڑی ،کھڑسن لوک بیگانے
مُلک تیرا کوئی ہور لئے گا، بادشاہی سمیانے

جے کُجھ پچھّے رہسی میرا، لشکر مُلک خزانے
جے بیٹے دِی کارِی آئے ،کرساں تاں شُکرانے

میرا اج کل کُوچ نقّارہ، سُن فرزند پیارا
جے تُوں اُس دم کول نہ ہویوں، برم رہے گا بھارا

جے ر بّ خیری آندا تینُوں، روسیں نال افسوساں
اُس ویلے دے روّن تیرے تھیں، میں دِلشاد نہ ہوساں

اُس دِن دے اُس روون کولوں، سَؤر نہیں کُجھ تیرے
اکھّیں اگّوں جا نہ بیٹا، اؤسر ویکھ گھنیرے