عاصم نُوں سُن گل پُتّر دِی، جھورا پیا فِکر دا
ہو حیران بیٹھا دل بِریاں ،گوڈے تے سِر دھردا
اندیشے چڑھ ہاٹھاں آئے، وُٹھّارتھ غماں دا
مارے کھیت خُوشی دے سارے، پالا پیا کماندا
چؤدھیں طبقیں پیا ہنیرا ،کِدھرے لؤ نہ دِسّے
ہنجُوں بدّل وانگ وسا وے، مت ایہہ بھانبڑ ہِسّے
