واہ وا میراں شاہ شہاں دا ،سیّد دوہیں جہانی
غؤث الاعظم پِیر پِیراں دا، ہے محبُوب ربّانی
نانک دادک ولوّں اُچّا ،سُچّا حسبوں نسبوں
نبیاں نالوں گھٹ نہ رہیا ،ہرصفتوں ہر وسبوں
نبیاں نُوں ربّ ولّوں آندے، وحی سلام سُنیہے
وحی نہ محرم میراں تائیں، دَسّےبھیت اجیہے
نام نڑنویں اُس نوں بخشے، حُکم ایہو فرمایا
اعظم اِسم تُساڈا نانواں ،جس پڑھیا پھل پایا
آل نبی اؤلاد علی دِی ،سِیرت شکل اِیہناں دِی
نام لیاں لکھ پاپ نہ رہندے ،میل اندر دِی جاندِی
سے برساں دے موئے جوائے، سُکے نیر وگائے
کھُتھے رُوح فرشتے ہتّھوں ، لِکھے لیکھ مٹائے
غؤثاں قُطباں دے سِرمِیراں ،قدم مُبارک دھریا
جو دربار اِیہناں دے آیا، خالی بھانڈا بھریا
نبیاں تے جد اؤکڑ آئی ،رُوح میراں دا پُہتا
مُشکل حل کرائی ہر دی، قُرب شاہاں دا بُہتا
اُس محبُوب الٰہی جیسا ،جگ پر سخی نہ کوئی
مُشت نمونہ سُن خرواروں، ہکدن کیسی ہوئی
ڈیگر ویلے ہکس مُریدے ،کیتی عرض ضرُوروں
یا حضرت اج کوئی سخاوت، ڈِٹھّی نئیں حضُوروں
باطن اندر کیتی سائیاں ،سانُوں نظر نہ آئی
یا کوئی ہور اسرار اجیہا ،جس دیہاڑ لنگھائی
حضرت نے فرمایا شخصا، جے لکھ باطن کیتی
لیکن تُساں نہ ڈِٹھّی کوئی، جو بیتی سو بیتی
ظاہر بھی کُجھ دسّاں تینُوں ،پلک نہ جاندا خالی
ایہو جیہی ہمیش سخاوت ،کھڑدے روز سوالی
ست وِیہاں کوئی عاصی مُجرم، چُن چُن بُرے لیاؤ
نظر اساڈِی اگّے رکّھو، ساعت ڈِھّل نہ لاؤ
خدمت گاراں پکڑ لیاندے، اوگنہار نکارے
میراں نظر کرم دی کیتی ،غوث بنائے سارے
ہک کوئی ولی اللہ دا ہویا، رد کسے تقصیروں
چور اُچکاّ تے مُنہ کالا، ربّ بنایا پیروں
جِت ول جاوے نکِےّ وڈّے ،لوگ سبھو دُرکارن
ایہہ مردُود اِلٰہی سندا، آیا ہے کِس کارن؟
منگیا خیر نہ پیندا کِدھروں، نہ مِلدا گھُٹ پانی
بھُکھّا تے ترہایا وتدا ،پکڑی چال نِمانی
ترے سے سٹھ ولی دے قدمیں، لگا واروواری
اوہ تقصیر معاف نہ ہوئی ،دِن دِن ودھ قہاری
صاف جواب ولیّاں دِتّا ،تُوں مردُود جنابی
جے کوئی کرے شفاعت تیری، اُس دے باب خرابی
اوڑک ہکس ولی نے کہیا ،جا بغداد سُہاوے
اوہ میراں محبُوب خُدا دا، مت تینُوں بخشاوے
مُنہ کالا کر گیا نمانا ،حضرت دی درگاہے
حق اوہدے وچ رحمت منگی، میراں شاہنشاہے
ہویا حُکم جنابوں میراں ،نہ کر اس دی یاری
جو اُپرالا اِس دا کرسی ،اُس دے باب خواری
اِس گلّوں محبُوب الٰہی ،رُس ہویا مُڑ راہی
جاں ہِک قدم اٹھایوس اونویں ،ہویا حُکم الٰہی
ایہہ مردُود زیانی بخشاں، ہور ہزار اجیہا
رُس نہیں محبُوب پیارے ،منیم تیرا کہیا
دُوجا قدم اٹھایا حضرت، پھیر کہیا ربّ والی
دو ہزار اجیہا بخشاں، نالے ایہہ سوالی
تریجا قدم مُبارک چایا ،آیا حُکم حضُوروں
ترے ہزار اتے ہِک ایہہ بھی ،واصل کرساں نُوروں
تیرا کہیا کدے نہ موڑاں، اے محبُوب یگانے
اوہ سارے جد قُطب بنائے، پِیر پڑھے شُکرانے
ایسی عِزت خاطر تیری، ربّ دے خاص عزیزا
آس تُساڈی رکھّاں میں بھی، اوگنہار نچیزا
سیوا دار تساڈا حضرت ،کوئی نہ رہیا خالی
سخی دوار تساڈے اُتّے، میں کنگال سوالی
لَکھّاں خیر تُساڈے لیندے ،بِن منگے بِن لوڑے
دِین دوان سبّھو ہتھ تیرے، کوئی نہ ٹھاکے ہوڑے
میں پاپی شرمندہ جھُوٹھا، بَھریا نال گُناہاں
ہِکّو آس تُساڈے در دِی ،نہ کوئی ہور پناہاں
میں انّھا تے تِلکن رستہ، کیونکر رہے سنبھالا
دھکّے دیون والے بہُتے، تُوں ہتھ پکڑن والا
تُوں پکڑیں تاں کوئی نہ دھکے، پہنچ شتابی کر کے
گُھمّن گھیر اندر انتارُو، لگھ نہ سکّاں ترکے
تِلک تِلک کے مُنہ سِر بھریا، گندی گلی گیاہاں
تکدا لوک تماشے حضرت ،میں بے حال پیاہاں
پاک نہیں ہتھ پکڑ اُٹھاندے، بھریوس نال پلیتی
یا میراں کے حال بندے دا، جے تُدھ سارنہ لیتی
چوراں نُوں تُوں قُطب بنایا، میں بھی چور اُچکّا
جِس درجانواں دھکّے کھانواں، ہِک تیرا درتکاّ
سُن فریاد پیراں دے پیرا ،دھکّا دئیں نہ میں نُوں
بے کساں دا والی تو ہیں، شرم دِتّی ربّ تیں نُوں
آپ مُہاری پِچھّے پئیاّں، سٹ نہ جائیں مردا
عرض کرن دے لائق شاہا، سُخن نہ میں تھیں سردا
عرض کراں شرمِندہ تھِیواں ،کے میں کراں کُکارا
مُنہ میرا کد عرضاں لائق، ناقص عقل بیچارہ
مت کوئی سُخن ان بھانا نکِلے، عاجز مُفت مریواں
رکّھو قدم میرے سر حضرت، سدا سُکھالا تھیواں
بچیاں دا سر صدقہ میں ول ،نظر کرم دی پاؤ
شاہ مُقیم مُحمّد پچھّے ،پاک جمال دِکھاؤ
میں بے جانا او گنہارا، لائق نہیں جمالاں
تینُوں سبھ تؤفیقاں حضرت، نیک کرو بدحالاں
