دانِش مندو سُنو تمامی ،عرض فقیِر کریندا
آپو چنگا جے کوئی ہووے، ہر نُوں بھلا تکیندا
تک تک عیب نہ کردے واندے، چنگے لوک کداہیں
نُکتہ چِینی فِتنہ دوزی ،بھلیاں دا کم ناہیں
عیبوں پاک خُدا وند آپوں، کؤن کِسے نُوں آکھے
کاہنُوں گل کِسے دِی کرنی، میں بِھی شاعِر بھاکھے
میرے نالوں ہر کوئی بہتر ،میں ہی نیچ ایانا
تھوڑا بُہتا شِعر سُخن دا ،گھاٹا وادھا جاناں
جِتّھے جِتّھے گھاٹا وادھا، جے میں اُنگل دھردا
احمد یار مُصنّف وانگر ،تاں کوئی معلم کردا
تھوڑی بُہتی تُہمت کولوں، کؤن کوئی بچ رِہندا
پر میں آپوں اؤگن ہارا، دُوسریاں نہیں کِہندا
پڑدہ پوشِی کم فقر دا ،میں طالِب فقراواں
عِیب کِسے دِے پھول نہ سکّاں، ہر ہِک تِھیں شرماواں
جِس نُوں عِشق کِسے دا ہووے، تِس دِے عِیب نہ دِسدِے
سُخناں دِے جو عاشِق بندے، عِیب نہ ڈھُونڈن اُس دِے
کرم کرو تے عِیب چُھپاؤ، پڑھو سنبھالا کر کے
ڈُوہنگی نظرے مُڑ مُڑ سمجھو، لنگھ نہ جاؤ ترکے
نہ شیخی وِڈیائی کوئی ،جھول اڈّی کُجھ پاؤ
جے کوئی سہو خطائی ہووے، بخشو تے بخشاؤ
میں بھُلّا تے تُسیں نہ بھُلّو، سمجھ بناؤ معنے
چلدے گھوڑے نُوں مت مارو ،چابک مہنے طعنے
سُنیا میں جد حشر دِہاڑے، نِکّا لیکھا پڑسی
بُریاں نُوں ربّ نیکاں پِچّھے ،بخش جنّت وِچ کھڑسی
سُخناں وِچ تُسیں بِھی جے کر، وِیکھو سُخن اولّا
خُلق خُدائی کرکے کجّو ،گھت شرم دا پلّا
سیکڑیاں تِھیں جے ہِک آوے ،بیت پسند تُسانُوں
اوس ہِک چنگّے پِچّھے بخشو، سارے مند اسانُوں
شِعر میرے اِس مُلک اپنے وِچ ،مُول نہ پاندے قِیمت
دُور دُراڈے جِس نُوں لبھّن، جانے بُہت غنِیمت
کِیسر سستا ہے کشمیرے، پُچھّو مُل لہوروں
میوہ تے بادام مُحمّد ،سستے مِلن پشؤروں
کرے سوال فقِیر مُحمّد، پڑھنے والے تائیں
رؤنق کھڑیں نہ شِعر میرِے دِی، نال ادا سُنائیں
باجھ ادا آواز رسیلے، لگدا شِعر الونا
دُدّھ اندر جے کھنڈ رلائیے، مِٹّھا ہوندا دُونا
سُٹ پسُٹّا کرکے پڑھیاں، لذّت کُجھ نہ رِہندی
جِس دِے بیِٹے نُوں کوئی مارے، کد اُس دِی جِند سِہندی
جیؤنکر بیٹے تُساں پیارے ،تِیویں بیت اسانُوں
بیٹے نُوں کوئی انگل لائے ،لگدے بیت تُسانُوں
دُشمن وانگ دِسّے اوہ سانُوں، جے کوئی بیت تروڑے
بیٹے نازک لال سُندر دے، ایویں کن مروڑے
ربّا دئیں پناہ اوہناں تِھیں، جو ایسے کم کر دے
سیم سُچّےدا سِتم بناون، عم دا نیں غم کر دے
شُکر الحمد خُداوند تائیں ،باہِر حد شمُاروں
ایہہ فرمائش پُوری ہوئی، ویہل لدھّی سِر بھاروں
گادی والے دے نام اُتّے، نُسخہ ایہہ بنایا
صِلہ سُخن دا پایا لوڑاں ،ہر کوئی دیندا آیا
شاعِر اُتّے رہے ہمیشہ ،شاہ فرمایش کر دے
پر جاں وار صِلے دِی آوے، دے دؤلت گھر بھر دے
اگلے شِعر بناون والے ،آہے مرد آزادے
صِلہ سُخن دا کِسے نہ سُٹیا ،جو بخشن شاہزادے
ہِک ہِک سُخن میرےدِی قِیمت، پاؤ نال اِنصافے
دیؤ دُعائیں جے میں کھوٹا، تراں اگے صرّافے
اُمّت اپنی وِچ رلائے، پاک رسُول بندے نُوں
حضرت مُرشد دمڑی والا ،کرے قبُول بندے نُوں
سن مُقدّس ہِجری دسّاں، باراں سئے ست دا ہے
ست اتے دو ہور مُحمّد ،اُپّر اِس تِھیں آہے
ماہ رمضان مُبارک اندر، وقت بہار گُلابی
سفرُ العِشق مُکائی مؤلیٰ، ہویا فضل جنابی
عُمر مُصنّف دِی تد آہی ِ،تِن داہے تِن یکّے
بھین وڈّی فرماندی ایہو ،پتے ربّے نُوں پکّے
جہلم گھاٹوں پربت پاسے ،میر پُورے تِھیں دکھّن
کھڑی مُلک وِچ لوڑن جِہڑے، طلب بندے دِی رکھّن
پڑھنے سُننے والے بھائی ،شؤق دئے ربّ سائیں
برا خُدائی میں پر آکھو، فاتحہ خیر دُعائیں !
ہر وِچ ہر دا سِرّ نیارا ،متے کِسے دِی منّے
بیڑے چاڑھ نبی دے مینُوں ،تار لگاوے بنّے
میں شوہدا مر خاک رُلیساں، جھل ہِجر دِی کانی
جے ربّ سچّے رؤشن کیتے، رہسن سُخن نِشانی
جیون پُت تُساڈے بھائی، دیسن جے کُجھ سرسن
ماؤ پیو دِی قبرے اُتّے ،ہتھ کھلے ونج کر سن
آپو اپنے وِرثے اُتّے، قدم اگیرے دھرسن
خبر نہیں ایہہ سُخن مُحمّد، ترسن یا نہ ترسن
