رِحمت دا مینہہ پا خُدایا باغ سُکّا کر ہریا
بُوٹا آس اُمّید میری دا کردے میوے بھریا
مِٹھّا میوہ بخش اجیہا قُدرت دِی گھت شِیری
جو کھاوے روگ اُس دا جاوے دُور ہووے دِلگیری
سدا بہار دئیں اس باگے کدے خزاں نہ آوے
ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بُھکّھا پھل کھاوے
بال چراغ عشق دا میرا روشن کردے سینہ
دل دے دِیوے دِی رُشنائی جاوے وِچ زمیناں
نعمت اپنی وِی کُجھ مینُوں بخش شناساں پاواں
ہمت دے دِلے نُوں تیرا شُکر بجا لیاواں
لاہ ہنیرا جہل برُے دا چانن لا عقل دا
بخش وِلایت شعر سُخن دی یُمن رہے وِچ رُلدا
اوّل دے دِل جِس وِچ ہوون سُچے سُخن خزانے
لعل جواہر کڈھ کڈھ دیوے قُوّت بخش زُبانے
طبع میری دا نافہ کھولِیں مُلکِیں مُشک دُھمائیں
سُن سُن مغز مُعطر ہوون بُو عِشق دِی پائیں
سُخن میرے دِی شکروں ہوون مٹِھّے مُنہ قلم دے
شعر میرے دے عطروں کاغذ لاوے خال رقم دے
وؤہٹی نویں کتاب میری نوں، جوبن بخش سنگھاریں
پاک نظر دے ویکھن والے، ندی عشق دی تاریں
جے کوئی میلی اکھّیں ویکھے عیب دِھگانے لاوے
اوہ بھی عدل تیرے دے گھر تھیں کُجھ سزائیں پاوے
مر مر ہِک بناون شیشہ مار وٹّہ اِک بھندے
دُنیا اُتے تھوڑے رہ گئے قدر شناس سُخن دے
اوّل تے کُجھ شوق نہ کسے کؤن سُخن اج سُندا؟
جے سُنسی تاں قصّہ اُتلا کوئی نہ رمزاں پُندا
لد گئے اوہ یار پیارے سُخن شناس ہمارے
سُخن صراف مُحّمد بخشا لعلاں دے ونجارے
مجلس بہہ بہہ گئے سیانے کر کر ہوش سنبھالے
ہک دُوئے سنگ ورتی اُلفت جیؤں بھلیاں دے چالے
لے لے گئے سُخن دی لذّت پی پی مست پیالے
خالی رہ گئے مٹ مُحمد خانے مجلس والے
کدھرے نظر نہ آوے کوئی بھرے پیالے والا
جے دِسّے تاں ورتے ناہیں نہ ہِک گُھٹ نوالا
کہے اساں تھیں اوہلے ہوئے ساقی مٹ پیالے
ہائے افسوس مُحمّد بخشا کؤن کرے اُپرالے
یاراں باجھ شراب سُخن دا ورتن تے کد جیوسی
سُچا میلا کڈھ مُحمّد جو پیوسی سو پیوسی
