بُہت مُصیبت سہہ کے لتّھا ،اُس کوہ قاف بُرے توں
اگّوں سخت اُجاڑیں آئیا، کس بُھرے تے ریتوں
میوے کھاندا پانی پیندا، کردا یاد اِلہی
نہ کوئی شہر گراں نہ آدم ،نہ مِلدا کوئی راہی
ہور درِندے اتے چرندے ،مِلدے ودھ حِسابوں
سیف ملُوک نہ رتّی ڈردا، مست پریم شرابوں
گورے پی شراب برانڈی، توپوں مُول نہ ڈردے
جِنھاں شؤق صراحی پیتی ، بھؤکِس تِھیں اوہ کردے
ہتّھوں ڈرن شہزادے کولوں ،آدم شیر بلائیں
جھال اِقبال کمال اوہدے دِی، ناہی ہائیں مائیں
عاشق عالم مرد زورآور، نالے سی شاہزادہ
خُوش آوازی برق اندازی ،نالے حُسن زِیادہ
نیا جوان شُجاعت بھریا، ہتھ سخاوت والا
دانشمند پؤشاکے ولّوں، دِسدا مرد اجالا
ایہناں صِفتاں وِچّوں جیکر، ہِک کِسے وِچ ہووے
اُس تے بِھی کوئی پے نہ سکدا، دِل کر جدوں کھلووے
ہِک ہِک صِفت ایہناں تِھیں ایتھے، خاصے سائے والی
جِس وِچ ایہہ تمامی ہوون، اُس دا سایہ عالی
عاشق اگّے تابع ہوون ،جیؤ جنتر صحرائیں
توڑے کر اِکٹّھیاں رکھّے، بکریاں شِینہ گائیں
مجنُوں کول پہاڑے اُتّے، ہر دم بیٹھے سُتّے
شِینہ بِگھیاڑ برڈّے گِدّڑ ،رہندے آہے کُتّے
جِس نُوں آکھے آون دیون ،کول اوہدے بہہ جاوے
دُوروں موڑ ہٹاون پچھّے ،جیہڑا اوس نہ بھاوے
تاہیں سیف ملُوکے تائیں، آفت کوئی نہ مارے
سِرنیواں کر چلّن اگّوں، جِس ول نظر گُزارے
اوس جنگل وِچ ٹُردے ٹُردے ،کتنے روز لنگھائے
ہِک دِن فجرے شہر چُبارے ،دُوروں نظری آئے
نالے شُکر بجا لیاوے ،نالے سی بھَؤکھاندا
خبر نہیں کے لِکھیا مِلسی ،ہوگ ایہہ شہر کِنہاں دا
تُردا تُردا نیڑے آیا، آپُہتا دروازے
ڈِٹھّا شہر وڈّا بے حدا، باغ چؤپھیرے تازے
ہر ہر جائی نہراں وگّن، پُھلّے پھل ہزاراں
ڈال اُڑا زِمیں پر آندے ،میوے سیب اناراں
خُوب طرح دِی رؤنق باغیں، زِینت زِیب تمامی
چؤک عِراق بنے وِچ عُمدے ،خاصے حُجرے عامی
سبھنیں گلّیں باغ چنگیرے ،آدم وِچ نہ کوئی
فِکر پیا جو سُجھدی آہی، شائیت اوہو ہوئی
آدم باجھوں دھرت نہ سوبھے، زِیب زِمیں دا اِیہا
جِس باغے وِچ جنس نہ دِسّے، اوتھے بہنا کیہا
شاہزادہ لنگھ گیا اگیرے ،باغاں وِچ نہ اڑیا
شہرے دِے دروازِے پُہتا، لوڑے اندر وڑیا
