شہزادی نال ملاقات

شؤکت شان ڈِٹّھا شاہزادے ،ہویا تُرت سلامی
اوہ بھی اُٹھ کھلوتی تختوں ،کر تعظیم تمامی

بی بی دا دل ویکھدیاں ہی ،ہوگیا بے وسّا
اُٹھ مِلی گل لگ شہزادے، جیؤں شربت نُوں تسّا

تختے اُپّر چاڑھ بہایا ،آپوں بیٹھی جُڑکے
شاہزادے نُوں ویکھ نہ رجدی، نظر کرے مُڑ مُڑ کے

خِدمتگاراں نُوں فرمائیوس، جلد طعام لیاؤ
اِس مہمان پیارے تائیں، میرے نال کھواؤ

حاضر آن ہوئے اُس ویلے، کھانے بادشہانے
کُلیے تے فالُودے سُچے ،ہور پلاء زردانے

مغز بادام منقّیٰ پِستہ ،میوے ہور بھلیرے
خُوب اچار مُربّے مِٹّھے، کھانے چنگ چنگیرے

کھانے کھا ہوئے جد فارغ ،آیا جیو ٹِکانے
شاہزادے تِھیں پُچھدی بی بی، کرسُخن من بھانے

دِسّیں تُوں شہزادہ کوئی، ہوسیں بھی شاہزادہ
سچ سُنا کِس پاسیوں آئیوں، کدھر جان اِرادہ

سیف ملُوک کہیا سُن بی بی، سوہنی شاہ زناں دِی
غلط کہیا میں شاہ زناں دِی ،حاکم مُلک مناں دِی

شاہ عاصم سُلطان وڈیرا، مِصر شہر دا والی
میں ہاں بیٹا اُس دا بی بی، گل دسّاں سچ والی

حال حقیقت جتنی آہی، ساری کتھا سُنائی
آس مِلن دی جھاگ قضیے ،آ پُہتا اِس جائی

سُن کے گل کہانی ساری، بی بی نے دِل لائی
شاہزادے دِی خاطر کارن ،مجلس خُوب سُہائی

ہر ہر جائے عُود دُھکھائے، بوء گئی وِچ کوہاں
بھر پیالے مدھ پیالے، ہِکس دُوئے نُوں دوہاں

راگ سُہاگ بی بی من بھاندے ،کُڑیاں سوہلے گاون
چُٹکی تاڑی ماہنگا پؤندا، ساز آواز سناون

عین شہانہ چین مچایا، خوشئیں رین گُزاری
بی بی شاہزادے سنگ کیتی، اُلفت بے شمُاری

بُہت مُحبّت تے دِلداری، جاں کِیتی اُس بی بی
سیف ملُوک ہویا دل کھلا، ڈاہڈا سفر غریبی

بی بی کولوں پُچھن لگّا، نال زُبان کراری
کے کُجھ نام اِس دیس مُلک دا، کِس دِی ہے سِرداری

بی بی کہیا سُن شہزادے، تیری جان سلامت
حُسن اِقبال چڑھاوے ہونِیں ،تِیکر روز قیامت

نام مُلک دا شہر زناں دا، وسّن اِس وِچ ناریں
میری ہے سرداری ایتھے، دھروئی شہر بازاریں

سیف ملُوک کہیا ایہہ نگری، دیس ملک ہِک واری
سیر کرن دِی خواہش مینُوں ،تکّاں پھِر کے ساری

جو جو ایس زمیں وِچ ہووے، سِرّ عجائب کائی
جاواں تک افسوس نہ لگّے، جاں کوئی گل سُنائی

بی بی تُرت منگائے گھوڑے، خاص سواری والے
چؤکڑیاں تِھیں رجّن ناہیں، وانگوں ہرن غزالے

پویئے وِچ نہ پہُنچن دیندے، واؤ پُرے دِی تائیں
پیراں نال نہ لگن دیندے، دُھوڑ کُھرے دِی تائیں

بی بی تے شاہزادہ دوئے، ہوئے سوار شتابی
خِدمتگاراں بنھ قطاراں، کُنجکے پھڑی رکابی

شہر بزاراں جاء مکاناں، ہر کُوچے ہر بل وِچ
شاہزادے نُوں پھیرے بی بی، باغ بہار جنگل وِچ

جِت ول نظر کرے شاہزادہ، دِسّن ُسندر کُڑیاں
ہر جھاکے ہر محل چوبارے، واہ شکلاں دِل پُڑیاں

ہرغُرفے وِچ طُرفے تکدا، ہر ہر قدم صنم نُوں
ہر کُوچے سئے سُچّے سوہنے، تُم کرن جو غم نُوں

ہر ہٹی ہر ویہڑے اندر، ہر ہر گلی بنیرے
حُوراں جیسی صُورت ناریں، تکیاں شاہ چوپھیرے

ناریں کھٹّن ناریں کھاون، ناریں سبھ کم چائے
اوہو خریدن اوہو ویچن، خوب بازار سُہائے

ہِک نڈھیاں ہِک وڈّیاں ناریں، ہِکناں خُوب جوانی
بیک بیکاں دِی صُورت وافر، تارے جیؤں اسمانی

ہر ہِک عجب جمال شہزادہ، تکدا جاوے کھُلّا
ثابت عِشق پری دا آہا، یار ولّوں نئیں بھُلّا

جِس دِل اندر عِشق سمانا، اوس نئیں پِھرجانا
توڑے سوہنے مِلن ہزاراں، ناہیں یار وٹانا

غزنی دے سُلطان ہزاراں، سوہنے آہے گولے
وال ایاز نفردے اُتّوں، سبھناں تائیں گھولے

چنّوں رُوپ زیادہ دِینہہ تے، ویکھ چکور نہ پِھردا
بھانبڑ بلدے ویکھ پتنگا، دیوا چھوڑ نہ کِردا

لیلیٰ نالوں گوریاں کُڑیاں، مجنُوں نُوں دس چُکّے
اُس تے جان کرے قُربانی ایہناں ول نہ تُھکّے

لوہا پتھر مقناطیسے، اُٹھ مِلدا کر دھائی
موتی ہیرے ویکھ نہ اُٹھدا، قِیمت رنگ صفائی

پِیلا منکا نیڑے کھڑیئے ،ککھ اُس نُوں اُڈ مِلدے
لعلاں نال نہیں اُڈ چمڑن ،راہ نیارے دِل دے

یار کمینہ جِس دِل پُڑیا، چنگا ویکھ نہ بُھلدا
جِس دا سبھ تِھیں بہتر ہووے ،سو کیوں دردر رُلدا

حِرص مجازی شہوت بازی، جِس اندر وِچ ہوندی
ہر ہِک صُورت اُجلی تک کے، پئی طبیعت بھؤندی

جِس سِرسِرّ عِشق دا اوتھے ،شہوت مُول نہ وِسدی
جِس دِل حُبّ سجن دِی اُس وِچ ،حُبّ نہیں ہر کس دی

اگ نہ ساڑے ککھ جِنہاں تے، رحمت بدلی وسدی
ایویں صِدق نہ ہار مُحمّد، ویکھ طبیعت ہسدی

شہوت باز مجاز حِرص دے، ناز نیاز نہ جانن
راز گواون باز نہ آون ،ہتّھوں باز رنجانن

کامل عِشق خُدایا بخشیں، غیر ولّوں مُکھ موڑاں
ہِکّو جاناں ہِکّو تکاں، ہِکّو آکھاں لوڑاں

آوے مستی جاوے ہستی، بُھلّے شکل پرستی
پِیر اکسیر گھتّے ہو سونا، ایہہ کُٹھیالی جَستی

کِدھر رہیا گھاٹ مُحمّد کِدھر آئیوں ترکے
قِصّہ سِدّھا صاف سُنائیں، خُوب سنبھالا کرکے

سیف ملُوکے شہر مُلک دا، کِیتا سیر بھلیرا
ڈِٹّھاہِک وِچکار شہر دے ،گُنبد بہت اُچیرا

چوٹی اُچّی چنّے توڑیں، پَیر زمیں پر پکّے
رنگ صفائی نظر نہ ٹھہرے ،سُورج مِثل چمکے

شیشے پُھل زرودی تارے، انبر جیسا گِردا
اوہ قائم سی دِینہاں راتیں، انبر ہتّھوں پِھردا

جیؤنکر انبر اُتّے کردے ،گردش بُرج ستارے
کہن نجُومی اِس گردش تِھیں، ظاہر ہون پسارے

اِس وِچ بھی ہِک آہا یارو ،گُجّھا سِرّ اجیہا
اوہ بھی آکھ سُناساں اگّے، جے دم زندہ رہیا

اوس گُنبد دے اندر آہے ،بی بی تے شاہزادہ
سیف ملُوک ڈِٹّھا وِچ چشمہ، پانی بہت کُشادہ

نہ ٹھنڈا نہ تتّا بہتا ،شِیر گرم اوہ پانی
چمکن ہارا جیؤنکر پارا ،صاف شکل من بھانی

تھوڑی تھوڑی نظری آوے ،گرم ہواڑھ نکلدی
ایوں معلوم ہووے جیؤں مِٹّھی، ہیٹھ ہوندی اگ بلدی

سیف ملُوک بی بی تِھیں پُچھیا ،کیسا ہے ایہہ پانی
کے کُجھ صِفت اِہدے وِچ بی بی، دسّیں کھول کہانی

بی بی کہیا سُن شہزادے، ایتھے مرد نہ مِلدا
جاں ایہہ کُڑیاں بالغ ہوون، مطلب لوڑن دِل دا

شہوت آن کرے جد غلبہ، اِس چشمے وِچ نہاون
لذّت مرد زنانی والی، پانی وِچّوں پاون

نالے حمل ایہناں نوں ہوون ،پیدا ہوون دِھیاں
حُکم ربّے دے نال ایہہ صِفتاں، اِس پانی وِچ پئیاں

سُن کے گل عجائب مُنہ تِھیں، شاہزادہ فرمائے
واہ واہ قادر قُدرت والا، جِس ایہہ کھیل بنائے

پھیر شہزادہ بی بی تائیں ،کہندا کر تاکیداں
بی بی ایہہ دِن پاس تُساڈے، گُذرے وانگن عیداں

جِس دے عِشق رُلایا مینُوں ،کڈھ گھراں تِھیں آندا
لوڑاں اُس نُوں مطلب میرا ،وقت وِہاندا جاندا

عِشق بدیع جمال پری دے، دسیاں جائیں سانُوں
دیہو پتا نِشانی اُس دِی، جے کُجھ خبر تُسانُوں

باغ اِرم کوئی دیس سُنیندا، اوتھے اُس دا ڈیرا
کِدھرے ہوئے تُساں مت معلم ،اوہ مکان بھلیرا

بی بی کہیا سیف ملُوکا، نام سُنے ایہہ تیں تِھیں
باغ اِرم بدیع جمالوں، خبر پچھیں کے میں تھیں

اِس وِلایت ساڈی اندر، باغ اِرم دا نانواں
نڈھّی وڈی کوئی نہ جانے، خبر کِتّھوں میں پاواں

نام بدیع جمال پری دا، اوہ بھی تُدھ سُنایا
اگّے اِتنی عُمرے اندر، سُننے وِچ نہ آیا

نئیں سُنی کوئی صِفت اوہناں دِی، نہ کوئی گل کہانی
ایویں آکھ خلاف شہزادہ، دس کِدھر میں پانی

ست دِہاڑے رہیا شہزادہ، نال بی بی رنگ رتّا
اوہناں عیشاں مؤجاں اندر، پھیر آہا دِل تتّا

رو رو عرض کرے ربّ سائیاں، میل میرے دِلبر نُوں
اُس بِن عیش نہ بھاوے کوئی، کراں قبُول سفر نُوں

اٹھویں روز منگی پھر رُخصت، ٹور مینُوں ہُن رانی
جِتول قدم لِکھّے میں دیواں، چُگاّں دانہ پانی

جاں جاں ساس نہ آس گواواں ،پاس سجن دے لہساں
یامِلساں یا مرساں تاہیں، ہونچلّا بہساں

ترساں نِیر سمند نہ ڈرساں ،جان جاں توڑی سرساں
ہمّت کرساں مُول نہ ہرساں، ملِنے باجھ نہ جرساں

بی بی کہیا سیف ملُوکا، بہت تکّی تُدھ سختی
پھر ہُن ربّ خُشی وِچ آندوں ،کیوں لوڑیں بدبختی

راج حُکم کر بیٹھا ایتھے، تیرے سبھ سلامی
میں بھی نؤکر ہوساں تیری، دعویٰ پکڑ غُلامی

ہر ہِک نار ایتھے جیؤں پریاں، چنن جیہی دیہی
جیہڑی چاہسیں حاضر ہوسی، پھر ایہہ خواہش کیہی

سیف ملُوک کہیا سُن بی بی، تُدھ جاتا کے رُکّھا
تخت ولایت چھوڑ بدیسیں، پِھراں رنّاں دا بھکھّا؟

حُوراں پریاں نارِیں تک کے، یار ولّوں نہیں ہٹساں
دوئے جہان لبھّن بِن یاروں، موڑ پچھاہاں سٹساں

بی بی جاتا سچّا پکّا، عاشق ہے دِلبردا
جھلّے غم صنم دِی خاطر، عیشاں چِت نہ دھردا

لگّی چِھک اُداسی ہویا، مُول نہیں اِس رہنا
رُخصت کریئے جِت ول جاندا ،کاہنُوں مُڑ مُڑ کہنا

خچّر خُوب سواری والی، کر تیار منگائی
زِینت زین سُنہری کرکے، ہچھّی طرح سُہائی

شیشہ اپنے ویکھن والا ،شاہزادے نُوں دتّا
کیہا جو کوئی مِلسی دسّیں ،جائیں چلا کنڈدِتّا

گولی ہِک جوان سُندر تک، نال شہزادے لائی
ہو اسوار خچّر تے ٹُریا، بی بی ٹورن آئی

کہیا حد اساڈِی توڑی ،خطرہ رکھ نہ کوئی
جِس ویلے ایہہ حد تُسانُوں، تُم تمامی ہوئی

شیشہ خچّر دے کے اوتھوں، موڑیں گولی تائیں
رکھ توکّل ہِک ہِکلاّ ،پھر اگّوں تُوں جائیں
زنانے شہر دی سلطانہ دا مقُولہ

دے کے خرچ روانہ کِیتا، وس نہیں کُجھ چلّی
آپ نہ رہندا نال نہ کھڑدا ،مُشکل بنی اولّی

غیبوں ربّ ملایا بنّا، خشیاں رہیا نہ بناّ
چھڈ ٹُریا ہن رہندا ناہیں، لکھ شیرینی منّاں

آپے آیا گھر سُہایا، مینُوں ربّ مِلایا
سٹ ٹُریا ہُن پھٹ اسانُوں، جاں گھٹ عِشق سمایا

نہ کوئی آس مِلن دِی مُڑکے، کؤن آنے اِس پاسے
چھوڑ گیا نیو نہہ تروڑ پیارا ،کرکے کُوڑ دِلاسے

سوہنا مِٹّھا رج نہ ڈِٹھّا ،چِٹھّا میرا گلیا
لعل پیارا اپن اپارا، لا چمکارا چلیا

ٹھگ گیا لاء اگ کلیجے، وگ تھکّی نہیں اڑیا
سُکھّاں کارن لائی آہی، آن دُکھاں لڑ پھڑیا

سیف ملُوک بندُوق لگاکے، کُوک نہیں ہُن سُندا
پھٹ نہ سیندا ظالم تھیندا، رت پیندا نہیں پُندا

صبر کراں گی دُکھ جراں گی، یا مراں گی ہاوے
کُجھ نہ کہنا سر پر سہنا ،جے کُجھ ربّ سہاوے

کرد کلیجے مرد لگائی، ظالم درد جُدائی
جاں شاہزادہ اوہلے ہویا، روندی مڑ گھر آئی

ساقی سوہنا مدھ کھری دا، دے پیالا بھرکے
پیواں تے پھر کھیوا تِھیواں ،مُڑ کے جیواں مرکے

ماراں دُشمن دیوے تائیں، قید کیتا جِس سوہنا
اوہ چُھٹّے تاں دِلبر میلے، ہور علاج نہ پو ہناں