لوڑ لدّھا دروازہ اوڑک، سنگل کُنڈی جڑیا
ہتھ اپڑایا اپڑے ناہیں، اپراں جائے نہ چڑھیا
قوّت پیش نہ جاندی کوئی، کرن لگّاتدبیراں
جِندریاں نُوں مار اُڈاواں، جے چلاواں تِیراں
پھیر کہے مت ویکھے کوئی، خفا ہووے نُقصانوں
تولے فحش تے بولے مندا، لگدا خؤف جہانوں
اوڑک ایہہ تدبیر بنائی، کیتا راس کمانے
اگلے سِرے اُتّے چابدّھے ،تِیر دلیر جوانے
اُچّی کرکے جِندرے تائیں، تیروں کُنجی پائے
جِندرا لاہ لیا شاہزادے، برکت اِسم خُدائے
سنگل کُنڈی لاہ شتابی، کھول لیا دروازہ
اگّوں دُھم پئی خُوشبوئی، رُوح ہویا خُوش تازہ
جُھلی بُوء سجن دے والی، مِٹّھی واء پیاری
جان جثُے وِچ قُوّت آئی، لتّھی سُستی ساری
جیؤنکر واءصباءدِی لگّے، دُکھّیں گُھٹیاں کلیاں
دے مُبارک مُنہ کھلائے، کِھڑ کِھڑ ہسّن کھلیاں
تِیویں سیف ملُوکے تائیں، واؤ چِت کھلایا
بِسم اللہ کراوس مکانوں، پَیر اگیرے پایا
بنگلے وِچ اگیرے ہویا ،نظر چؤپھیرے مارے
آدم ذات نہ نظرِی آوے، لُگّے محل چُبارے
پِھر پِھر تھکّا آپے یکّا ،کوئی نہ پؤندا تکّا
نہ گھر والا تے نہ پاہرُو ،نہ کوئی چوراُ چکّا
بیٹھ اُڈِیکے مت کوئی آوے، پِھیر تکّے ہر پاسے
کِدھرے کوئی نہ نظرِی آوے ،پیندا جیؤ چوراسے
بہت اِچرج تعجب ہویا ،آکھے ایہہ کے بھانا
ایہہ قِلعہ ایہہ بنگلہ ایسا، کوئی نئیں وِچ تھانا
ہُونجے کُوچے جاء ٹِکانے، سُچے مِثل کٹورِے
سجرے بِستر مجِلس خانے، دِسدے کور نکورے
اوہ کوہ قاف اُجاڑاں برّاں، اوہ قِلعہ اوہ جائیں
ہِک ہِکلّا ویکھ نہ ڈردا، آدم باجھ سرائیں
دِل وِچ فِکر تمیزاں کرکے، لوڑے سِرّاس گل دا
ہر ماڑی ہر بنگلہ ویکھے، سیر کرے ہر ول دا
تِیر کمان ٹکا شہزادے ،دھروہ پھڑیا ہتھ کھنّا
بنگلے اندر بنگلہ جیہڑا، اُس نُوں ویکھن بھنّا
پڑھ کے اِسم مُبارک ربّ دا، جا اندر وِچ وڑیا
بہت عجائب حد شماروں، بنگلہ نظرِی چڑھیا
بہت صفائی تے رُشنائی، بہتا سوہنا سُندر
لعل جواہر رُوئے زمیں دے، سبھ پئے اِس اندر
فرش صفائی شیشے نالوں ،کندھاں تے خود شیشے
سوہنی صورت نقش بنائے، حسن کمال بے ریشے
شِیش محل سُنہری سارا، چھت بوہا بِھت پِسماں
جِت ول تکےّ پیا چمکدا، جیؤں سُورج دِیاں رِسماں
وِچ اِس دے ہِک تخت سُنہری، لعل جواہر جڑیا
پر کوئی شاہ امیر نہ اوتھے، لُگّا اوہ بھی اڑیا
