جادو اثر دور کرن دا اپرالا

سیف ملوکے عقل دوڑایا ،ایڈی نیند نہ کسے
نہ ایہ زِندی نہ ایہ موئی، جادو ماری دسے

سوہنی صورت ویکّھ کسِے نوں، لگا عشق کُڑی دا
اس شہدے غم دھایا ہوسی، قسمت سخت جُڑی دا​

اس عاشق دے کہے نہ لگی، تاں اس جادو پائے
ایہو سِرّ عقل وچ آوے، اِس نوں کون جگائے

شاہزادہ اٹھ لوڑن لگا،تختے دے چوگردے
سجے کھبے لوڑ پواندی ،ہیٹھ تکے پھر سردے

سر ہیٹھوں ہِک تختی لدھی، چاندی دی جیوں برفاں
اوس اُتے کجھ لکھیا ہویا ،سبز سیاہی حرفاں

جے کجھ اس تے لِکھیا آہا، بولی سی سُریانی
خوشخط سی حرفایت ساری، لِکھی قلم یونانی

شاہزادہ ہر عِلموں واقف ،طاق آہا ہروسبوں
منتر جادو سحر کڈھن دے، تکڑاسی اس کسبوں

تختی کڈھ لئی سر ہیٹھوں، باہر گھروں لیایا
دُور ٹکا پھر آپوں مڑکے، کول کڑی دے آیا

جادو سحر ہٹاون والی، پڑھی کلام زبانوں
اس لڑکی دے سرتے پھُوکی، کرم ہویا سبحانوں

جلدی ماری نِچھ کڑی نے ،پڑھیا شکر خدائی
تخت اُتےّ اُٹھ بیٹھی او، نویں ہوش ٹکانے آئی

شاہزادے اوہ تختی اوتھوں، رکھی چاپریرے
آپوں پھیر کڑی ول آیا، مُڑکے دوجے پھیرے

پھیر گیاں تاں تختے اُتے، بیٹھی وانگ امیراں
ویکھ شہزاداہ ہویا سلامی ،نال ادب تدبیراں

آکھ سلام لگا پِھر آکھن ،طالع میرے جاگے
ساعت نیک بھلے دن آئے، نحس ستارے بھاگے

تدھ جیسی محبوب شکل نوں، ڈٹھا میں غریبے
پھیر سلام تیرے ول کیتا ،کھلے اَج نصیبے

چُماں قدم مُبارک تیرے، سر صدقے کرسٹاں
نفربناں ان ملا تیرا، لاہ گھنیرا کھٹاں

جاں شاہزادے ایہ گل آکھی، لڑکی اس نوں ڈٹھا
دے جواب سلام اوہدے دا ،بول زبانوں مٹھا

صورت وِیکھ ہوئی متحیر، کہندی بار خدایا
ایہہ جوان جہانوں سوہنا ،کیہڑے دیسوں آیا

جھنڈ کہی کستوری بِھنّی، کالی کنڈلاں والی
نورانی پیشانی کھلی ،ابرو شکل ہلالی

اکّھیں اندر حُسن خماری، یا ایہہ نیندر بھریاں
جے ایہ نظر بھڑاکے تکے، جھال نہ جَھلن پریاں

شیراں جیڈ زوراور دسے، نازک پھل گلابوں
نیکو کار فرشتہ صورت، وافر حُسن حِسابوں

بجلی دے چمکارِے وانگوں، اِس دِی اکّھ چمکدی
الف ازل دے نوروں لِکھیا، صِفت کراں کے نَک دی

چہرے اُتے رنگ عجائب، جیوں کِھڑیا گل لالہ
پر اندر وِچ ہوسی کوئی ،داغ محبت والا

بدر منیر اگاس حُسن دا ،بے نظیر شاہزادہ
تک کے اُٹھ کھلوتی لڑکی، کرکے ادب زیادہ

جان پچھان نہ اٹھی تختوں ،ہویا جیوبے وسا
ستی جاگی ملی وراگی، جیوں پانی نوں تسا

بھیناں بھایاں وانگر دوہاں، ہک دوجے گل لایا
اوہ ویرا اوہ بھینو کہندا، غیر خیال نہ آیا

دوئے دُکھاں والے آہے، اگ غماں دی ساڑے
ہِک کوکاں ہک ڈھائیں مارے، ہکدوئے تھیں چاڑے

آکھن ربا اسیں نمانے، کس شامت نوں جمے
نازاں دے پروردے آہے، پئے قضیے لمے

رب سہایا کٹھا کر کے، دُکھ اسانوں جگ دا
مدت گُزری سِک سِکیندیاں، آدم منہ نہ لگدا

آہیں ڈھاہیں رجن ناہیں، باہیں دین کلاوے
رتوں نیر دوہاں مُکھ دھوتے، رورو ہوئے پھاوے

لڑکی آکھے گھول گھمائی ،جس رستے توں آیا
میں تتی دے طالع جاگے، مولیٰ وِیر ملایا

کِتّھوں میں اِس دولت جوگی، خبر نہیں کے ہوسی
اِیس خُوشی دے بدلے سانوں،کیڈی اوکڑ پوسی

شاہزادہ کرہائے ہائے، رنا گھت کہانواں
کہندا ہک ہک وال تیرے توں ،میں قربانے جاواں

کوہ قافاں وچ مُدت گزری، جنگل باریں بھالے
کئی سمندر ٹاپو گاہے، ڈٹھے شہر ُاجالے

باغ بہاراں پھل ہزاراں ،باس لئی ہر پاسے
کِتوں نہ آئی بو سجن دی، عمر گُزاری آسے

صورت تیری وچوں آئی، مینوں بو سجن دی
تیر جیہی تاثیر کلیجے، تیرے راست سخن دی

جھلے جِند نمانی میری، قہر نزول ہزاراں
بھل گئے سبھ تینوں ملیاں، دم دم شکر گزاراں

دِتا درد اُبال دوہاں نوں، پکڑے سنگھ سنگھٹاں
ہڈکورے دم تُرن نہ دِیندے، یادپیاں سبھ سٹاں

آپو اپنے دکھاں رونون ،کُس کُسے بھی روندے
ربّا اسیں بے چارے کدھرے، سنگ اپنے وچ ہوندے

سیف ملوک اِس کارن رووے، شاہزادی کوئی ہوسی
سیاں دے وچ ہسدی رسدی، قید ہوئی بے دوسی

ایسی سُندر صُورت لڑکی، جادو مار سوالی
اس بن ماپے بھیناں بھائیاں، ہوگ پیا گھر خالی

جس شاخوں ایہ پھل تُرٹا، شاخ ہوسی اوہ سکی
جِس باغوں ایہ سروپٹایا، رونق اس دی مکی

جس لڑیوں ایہ موتیں کِریا، ہوگ لڑی اوہ ترٹی
رنگ بے رنگ ہووے گا پیلا، نرد جوڑی جس پُھٹی

ہن اس بندوں کیونکر چُھٹے، پھیرملے سنگ سنگاں
پوئے دوئے پنجے چھکے، قید کیتے بد رنگاں

کون لئے ہن ساراں ایتھے، پیش نہیں ہتھیاراں
شہ آوے کوئی واہ نہ لبھدا، داء منے پرچاراں

سخت مہیم غنیم سرے تے، ہک یتیم ہکلے
رب رحیم کریم چھڈائے، قید قدیم اولے

کر اندیشے روئی لڑکی، سیف ملوکے تائیں
ایہ جوان رنگیلا ربا، آندوئی وچ بلائیں

اوڑک دیو کرے گا پھیرا، ہک دن پاسے میرے
اس نوں نسن مول نہ دیسی، اُچا کوٹ چوپھیرے

کول میرے جد بیٹھا تکسی، اس شہزادے تائیں
عیب صواب نہ تکسی کوئی، کرسی مار اضاعیں

دیو آدم دے دشمن مڈھوں، ناہیں تک سُکھاندے
جے چھپے تاں مُشکے لگ کے، ہر حیلے پھڑکاندے

جِس دن مہتر آدم اگے، رَب سجود کرایا
سبھناں ملکاں سجدہ کیتا، دیو نہ سیس نوایا

خاوند دا فرمان نہ منیوس، آدم دلوں نہ بھایا
لعنت دا شیطان کہا کے، طوق گلے وچ پایا

آدم ونج بہشتیں بیٹھا، خوب مقام سُکھایا
دیوے دا کوئی داء نہ لگدا، لوڑے وَیر مکایا

جنت وچ نہ وڑنا پاوے، ہو مردود سدھایا
نال اوہدے کجھ پیش نہ جاندی، اس نوں رب ودھایا

جس ویلے وس لگا آہا، اوڑک ویر کمایا
جنت تھیں کڈھوایا آدم، رو رو حال گوایا

آدم نال ایہناں دا، رہیا مچیا وِیر قدیمی
ایہہ جوان بچے تد ربّا، جے توں کریں کریمی

کے جاناں ایہ ایسا سوہنا، کِن سہاگن جایا
ایس قلعے وچ آن پُچایا، کس شامت نے چایا

ایسا چودھیں دا چن سارا، جھڑیا جِس آسمانوں
پیا ہنیرا ڈبا ہوسی، چانن اوس جہانوں

جس تاجوں ایہ لعل چمکدا، جھڑیا اندر گھٹے
شاہاں دے سررہیا نہ ہوسی، طالع اس دے گھٹے

شاہزادہ تے لڑکی دونویں، زاری کرکر ہُٹے
خالی مغز ہویا ناقوّت، اکّھیں نیر نکھٹے

تخت اُتے ہو بیٹھے دونویں، کرن لگے پھر باتاں
لڑکی تھیں شاہزادہ پچھدا، پتے نشانی ذاتاں

سیف ملوک کہے اے لڑکی، کون کوئی تُوں بندی
کے نانواں کے ذات تساڈی، کیہڑے شہر دسندی

آدم ہیں یا حور فرشتہ، یا کوئی پری پیاری
آدمیاں وچ حُسن اجیہا، ڈٹھا نہ ہک واری

نام خدادے سچ دسالیں، کوڑ نہ بولیں اِتھے
ایسا جوبن نازک دیہی، آدمیاں وِچ کتھے

لڑکی کہیا سچ سناواں، ڈاہڈی قسم خدادِی
آدمیاں دی ذاتے وچوں میں، ہاں آدم زادی

پرتوں بھی سچ دسیں مینوں، بھائی نیک سرشتا
صُورت تیری دا کوئی ہوسی، جنت وِچ فرشتہ

صُورت مند جوان زمیں تے، تدھ جیہا کِس ڈِٹھا
جادوگر دونین سپاہی، بول مُونہیں دا مٹھا

جِس جِس پاسے ٹردا جائیں، ٹھگیں رخت دلاں دے
جت ول ویکھیں سانگ اکّھیں دے، چیر کلیجہ جاندے

تیرے قد برابر سوہنا، باغیں سرو نہ کائی
جس دے پیٹوں پیدا ہویوں، دھن تیری اوہ مائی

آدم ہیں یا حور بہشتی، کیہڑی ذات تساڈی
مینوں بھی کجھ ہووے تسلی، پُچھاں بات تساڈی

سیف ملوک شاہزادے کیہا، خطرہ رکھ نہ ذرہ
آدمیاں دی ذاتے وچوں، میں بھی ہاں مقرہ

لڑکی کیہا آدم ہوکے، کیوں کرپُہتوں اِتھے
آدم ذات نہیں پُج سکدے، ملک اوہناں دا کتھے

پریاں دا ایہ ملک ٹکانا، دیوتیاں دے تھانے
آدم سوئی پُجے جس نوں، دیو کوئی چا آنے

آدمیاں وچ میں ہی تتی، ڈِٹھے پربت کالے
ایہ ولایت ہور کسے نوں، نہ رب پاک دسالے

سیف ملوک کیہا، گل میری لمی بہت کہانی
دس برس میں پھر دے ہوئے، مشکل سخت وہانی

ظالم عشق پری دے والی، پیڑ کلیجے جاگی
سُکھ سلامت گھر دے چھڈے، سفر ملامت جھاگی

جنگل تے کوہ قاف سمندر، کتنے ٹاپو بِیلے
بُھکّھاں تساں دھپاں پالے، جھلے تاں اُس ویلے

عجب عجائب جاء ٹکانے، ڈِٹھے بے تحاشے
آدمیاں جو سنے نہ کنیں، ویکھے شیئں تماشے

بحراں برّاں شہراں اندر، جو میں نظری آئے
وچ حساب نہ آون توڑے، گِندیاں عمر وہائے

بھلیوں بھلیاں چیزاں تکیاں، انت نہیں کجھ رہیا
پر کوئی چیز تماشا ناہیں، ڈٹھا تیرے جیہا

تیرا سِرّ عجائب ڈٹھا، پتہ نہیں کجھ لگدا
ایسی بار غبار جنگل، وچ سُدھ سنکار نہ جگ دا

غول اُجاڑے وسدے ایتھے، یا کوئی راشک ظالم
ہور نہیں کوئی جُون وسندی، ملکوں باہرا عالم

تینوں کس نے چاء لیاندا، دوجا کول نہ کوئی
مائی باپ کِتھے ہن تیرے ،کِتھے جمی ہوئی

کِس دے پیٹوں پیدا ہوئیں، کِس نے ممے پالی
صُورت سیرت دی توں اِیسی، صِفت خداوند والی

سدا گلاب تیرا مکھ تازہ، کھڑیا سی کِس باغوں
کِس دا خانہ روشن آہا، تیرے روپ چراغوں

لڑکی کیہا سن وے بھائی، پُچھ نہیں گل ساری
تیرے وانگن میں بھی آئی، وخت قضے ماری

دور دراز میری گل لمی، بے انداز کہانی
بھائی کجھ نہ پُچھ میرے تھیں، میں ہاں درد رنجانی

جے میں دکھ قضے پھولاں، بھڑک لگے اگ چھاتی
توں بھی جھل نہ سکسیں، مُولے بلسیں وانگر باتی

سیف ملوک کہیا میں اگے، سڑ سڑ ہویا سَجی
بلنے دا نہیں صَرفہ مِینوں، رکھ نہیں گل کَجی

نام نشانی حال حقیقت، کھول سنائیں میں نوں
درد ونڈے گل کُھولے مِلدا، دردِی ساتھی جیں نوں

دُکھیے دی گل دُکھیا سُندا، قیمت قدر پچھانے
کے دُکھیا جو دُکھیے اگے، دسے نہیں وہانے

جیوں دُکھیے نوں دُکھیا مل کے، ہنجوں بھر بھر روندا
سُکھیے تائیں تک کے سُکھیا، ایسا خوش نہ ہوندا

ماتم والے دے گھر ناریں، جا مُنہ پلے پاون
دُکھیا تکن تاں دکھ اپنے، پُچھے باجھ سناون

لکڑ اپنے رُکھوں وچھڑی، تار وُچُھنّی سنگوں
دونویں رلیاں دسن لگیاں ،کوک سناون چنگوں

پہلاں اپنا نام دسالیں، سُوکھے گلاں کریئے
ہک دوجے دے واقف ہوکے، نال اتفاقے مریئے

لڑکی کہیا ہن میں دساں، کن دلے دے لاتوں
میرا نام بلاندے آہے، گھر وچ ملکہ خاتوں

میں ساں بیٹی بادشاہے دی، بہت لڈکی گھر وچ
باپ میرا سلطان ملک دا، سرامذیپ شہر وچ

اوہو تاج تخت دا سائیں، کردا حکم چوپھیرے
فوجاں لشکر مال خزانے، رکھدا گھنے گھنیرے

تریوے اسیں اوہدے گھر دھیاں، ہک اساڈا بھائی
عیشاں خوشیاں موجاں اندر، چارے ساں ہک جائی

کُس کُسے تھیں گھڑی نہ وِسدے، نہ بھیناں نہ بھائی
اچن چیتی پیا وچھوڑا ،ڈاہڈے قلم وگائی

نج جنیندی ماں تتی نوں، یا جمدی مرویندی
کاہنوں دُدّھ پلائیوس مینوں، زہر گُڑُہتّی دیندی

بھیناں ویر وچھنے میں، تھیں بابل مائی سیّاں
لڑوں ترٹی کونج نمانی، پنجریاں وچ پیاں

گل سناندی ملکہ خاتون، ہنجوں بھر بھر رُنّی
کہندی ویرا بھیناں نالوں، ایوں کرمیں وچُھنّی

ساڈا سی اک باغ ہزاری، خوب طرح دا بنیا
سدا رہے رنگ لایا اوتھے، گلاں پھلاں گھنیاں

چوہے پاسے باغ بغیچے، جا آہی وچ باندی
اس جائی وچ بنگلہ بنیا، صفت نہ کیتی جاندی

چتر کاری بے شماری، خوب سبھے تدبیراں
تِتّر مُور چکور لکھائے، ہور کئی تصویراں

بہت صفائی تے رُشنائی، رونق باہر انتوں
دنیا اُتے سی اوہ گِردا، بنی نشانی جنتوں

اس بنگلے دے ہیٹھ اگیرے، حوض آہا اک بھائی
ترے سے ٣٠٠ اندر تریہاں سیاں دی چڑیائی لمیائی

اس حوضے دے چوہیں پاسیں، شیر سنہری چارے
شیراں والی صورت دَسدے، بہت زوراور بھارے

دونہہ شیراں دے مُوہوں پانی، وگ وگ ہوندا جاری
دوجے دوسن پِیندے جاندے، حکمت بنی نیاری

بنگلے اندر کھیڈن جایئے، سدا اسیں رل بھیناں
ہسن کھیڈن کم ہمیشہ، غم دا نام نہ لینا

حُوض اندر سی کشتی رکھی، پھیر اوہدے وچ تریئے
ہر ہر پاسے باغاں اندر، سیر خوشی دی کریئے

اک دن کرنا رب دا ہویا، مارے پر تقدیرے
ہارے طالع لیکھ متھے دے اُلٹائے تقصیرے

بھیناں نال ہمیشہ وانگر، پے کشتی وچ تُریاں
غیبوں بھاء تتی دے پیاں، آن کلاماں بریاں

اچن چیت ہک پنکھی چِٹا، اُڈدا اُڈدا آیا
وڈا پت زور آور بہتا، انت نہ جاندا پایا

رٹاں تے دھر زور پکھیرو، چھٹاں اُتّے آیا
دہشتناک ہویاں سبھ سیاں، خوفے نے جَھل پایا

کشتی اندر صحی سلامت، رہ گیاں سبھ سیاں
میں نکرمی بھیڑی جرمی، پنکھی دے ہتھ پیاں

دہشت خوف اوہدے نے مینوں، پایا جَھل اجیہا
مُردے وانگ ہوئی بے طاقت، ہوش سنبھال نہ رہیا

خبر نہیں اس کیکر چایا، کیہڑے رستے آندا
کتنا دور ایتھوں گھر ساڈا، کس طرفِے راہ جاندا

جِس ویلے میں اکّھ اُگھاڑی، ہوش نویں سر آئی
اپنا آپ اس تختے اُتے، ڈٹھا ایسے جائی

نہ اوہ کشتی نہ اوہ سیاں، نہ اوہ حُوض بغیچے
نہ اوہ پنکھی نظری آیا، دوس کہدے سردیچے

ہک جوان رنگیلا ڈٹھا، بیٹھا اگے میرے
صُورت سورج وَانگ نورانی، روشن کرے ہنیرے

جِس ویلے میں اس ول ڈِٹھا، لگا کرن سلاماں
ہتھ گُھمائے صدقے جائے، کردا ترت کلاماں

میں سلام نہ جھلیا اگوں، رہیوس چُپ چُپاتی
کہن لگا اے دلبر لڑکی، توں ہیں میں پچھاتی

مینوں بھی ہے تدھ پچھاتا، کون کوئی میں بندہ
کیہڑے دِیس مُلک دا راجہ، کیہڑے شہر وسندا

میں اگوں پھر بولی رُکھی، میں کے جاناں تینوں
نہ ڈٹھوں نہ بھاکھیوں اگے، نہ ہُن بھاویں مینوں

اوس جوانے ایہ گل سُن کے، چھوہی پھیر کہانی
کہندا مینوں نہ کر خفگی، سُن گل بی بی رانی

نیچ جوان نہیں کوئی میں بھی، قلزم دا شاہزادہ
باپ میرے دا باپ تیرے تھیں، راج اقبال زیادہ

نِکی سیں تدصُورت تیری، مینوں نظری آئی
ڈیناں وانگن ظالم نیناں، سانگ کلیجے لائی

بادشاہی دا ذوق نہ رہیا، شوق تیرے دل پھڑیا
عیش خوشی دا رہیا نہ چیتا، لوڑے تیری چڑھیا

مُدت ست برس میں ہوئے، طلب کمال تیری وچ
رات دہاں چھوہ بہندا رہیا، خواہش بھال تیری وچ

کھاون لاون کُجھ نہ سُجھا، نہ نیندر بھر سُتّا
چھت پرت بتیرے کِیتے، مَت کوئی چلے بُتّا

کِتنی وار وٹائی کایاں، ظالم عشق اکایاں
زہر پیا غم صبر نہ رہیا، تدھ تے چِت وکایاں

تینوں پکڑ لیاون کارن، کِیتے جتن بتیرے
ستاں برساں وچ نہ لگادا، میرا سنگ تیرے

ترلے ہاڑے بہتے کیتے، پیش نہ گئی آکوئی
توں معصوم نابالغ رکھیں، پاکی سر منہ دھوئی

میں بھی دیوتیاں وچ آہا، سپہ سالار کہاندا
نال تیرے کجھ زور نہ چلیا، اک گیوس غم کھاندا

دیواں تائیں قوت بہتی، کتنے آسن کردے
پل وچ ودھدے پل وچ گھٹدے، چُھپن وچ نظر دے

ہوروں ہور بناون صُورت، بن سَکدے کئی چیزاں
کدے ڈراون ویرِی دِسدے، کدے مثال عزیزاں

آدم ہے کے چیز بے چارہ، نال اوہناں دے پوٹے
جھٹ اندر چا کھڑ دے ایویں، اِل کھڑے جیوں بوٹے

پر ہک لیکھے آدم ڈاہڈا، پتہ تُسانوں دیواں
ظاہر باطن پاکی ہووے، پیش نہیں پِھر دیواں

ظاہر پاکی جُثے جامے، جے بندے نوں ہووے
ظاہر دے جِن بھُوت نہ پوہندے، جتھے جاکھلووے

باطن پاک ہووے جس نیت اندر وچ صفائی
ویری دیو ابلیس لعینے، پیش نہ جاندی کائی

ایہناں گلاں اندر وڑیاں، قصہ ہے ٹُٹ جاندا
سدھی صاف محمدبخشا، چلیں بات سناندا

ملکہ خاتون گل سناندی، سیف ملوکے اگے
اوس دیوے پھر مینوں کیہا، واہ میری کدلگے

جاں جاں جثہ جامہ تیرا، پاک آہا ہر میلوں
میرا زور نہ ٹریا کوئی، بچیئں اوس طفیلوں

جس ویلے ہن بالغ، ہویئیںآئی حیض پلیتی
داء لگا تد چاء لیائیوس، آس پوری رب کیتی

خاطر جمع تسلی کرتوں، خطرہ رکھ نہ جھورا
ماں پیو بھیناں بھائیاں والی، حِرص نہ رکھیں بھورا

توں معشوق میری میں عاشق، اس تھیں کون چنگیرا
شہر ولایت اُتے کرساں، راج حکم سبھ تیرا

دشمن تیرے گھائل ہوسن، خوشیاں عیشاں تینوں
ہور کسے دی چاہ نہ رکھیں، جان پیارا مینوں

جوڑی جُڑی کُڑی تے لوہڑا، یاری کیتی بھاگاں
میں راجا توں رانی ہوسیں، وسسیں سنگ سُہاگاں

چاء نہ رکھیں دیس وطن دا، ایہو وطن بنائیں
ووہٹی جدوں ویاہی جاندی، روندی پا کہائیں

بنّے نال بنے جد الفت، پیکے یاد نہ رہندے
دوئے جی اکٹھے ہوون، خوشیاں کر کر بہندے

ماپے بھائی بھیناں سیاں، نہ ہن مُکھ وکھاون
اوہ نہیں آسکدے ایتھے، نہ ہے تیرا جاون

ایہ ولایت پریاں والی، دیوتیاں دے خانے
آدمیاں دا آون ایتھے، ناہیں کسے بہانے

اصلوں آدم ذات اس جائی، نہ آیا نہ آسی
ہک آدم دا خطرہ مینوں، مت اوہ پھیرا پاسی

خوب جوان بہادر سوہنا، ہوگ شہزادہ کوئی
لمی بہت کہانی اس دی، ترت بیان نہ ہوئی

مینوں بھی ہے خوف گھنیرا، اوس دلیر جوانوں
علم کلاماں وچوں ایہو، آہی خبر اسانوں

جاں ایہ گلاں دیوے دسیاں، تاں میں بہتی رُنی
ہائے ہائے ربا بھیناں نالوں، رہساں کویں وچُھنی

ماپے پئے سیاپے کرسن، کے جاپے کے ہوسی
بھیناں ویناں کرکر مرسن، ویر پیا نت روسی

سیاں جس دن بھوہرے پیاں، جدوں پِڑی وچ گیاں
کرسن یاد صواد نہ رہسی، ہنجوں روسن پیاں

ایہو درد میرے دل آئے، رو رو کُوکاں ماراں
ماپے بھیناں بھائی باجھوں، نہ میں جھٹ گزاراں

اوہناں باجھوں صبر نہ مینوں، نہ توں دل نوں بھاویں
بھانویں رِنج میرے پر ہوکے، جانوں مارگواویں

جاں ایہ گل سنی اُس دیوے، چڑھیوس غضب ہنیری
اس تختی تے جادو کرکے، قید کیتی جند میری

مُردے وانگ اس تختے اُتے، پئی رہاں ہر ویلے
بوہے اُتّے رہن کھلوتے، پاہرو شیر مریلے

اوہو دیو مہینے پچھوں، پھیر میرے ول آوے
تختی کڈھ لئے سر ہیٹھوں، ہوش میرے تن پاوے

کھانے دانے چنگ چنگیرے، رنگ برنگی چیزاں
حاضر آن کریندا اگے، پُچھدا وانگ عزیزاں

کتنی مدت ہے تدھ سُتیاں، کتنے روز لنگھائے
میں کہندی ہک ساعت گزری، اوہ پھر ہاسا پائے

کہندا مینوں ستیاں تینوں، ہویا ہک مہینہ
تیرے بھانے ساعت گزری، سُن توں یار نگینہ

میں اگے پھر کھانے دھر دا، خوب طرح دے پکے
جتنی طلب ہووے میں کھاواں، خوش ہوندا اوہ تکے

جاں پھر مینوں تازی تکے، کرکر منت زاری
کہندا مینوں ہے معشوقا!، نال میرے کر یاری

اوہ گل اُس دی یاری والی، موہرا لگدی مینوں
سدھے منہ نہ بولاں کہندی، بھس سر پاواں تینوں

پھیر میرے تے غصے ہوکے، جادو پاء سُنوالے
تختی وچ ہنر کجھ کرکے، ہوش سنبھالا ٹالے

آپوں جاندا پا مہینہ، پھیرا اِت ول مارے
ایسے ڈولے قیدے اندر، میں دس برس گزارے

ملکہ خاتوں دی گل ساری، سیف ملوک شہزادہ
سُن حیران تعجب ہویا، کردا فکر زیادہ

ہک تھیں ہک چڑھندی ڈاہڈی، مشکل میں سر آوے
ایہ قلعہ اوہ دیو مریلے، کیویں رب بچاوے

جاء نہ اپنے چھپن جوگی، کت ول چھپاں نساں
دیوے نے ہن جان نہ دینا، مارگ دے دے کسّاں

اپنی گل رہی اک پاسے، خیر جیویں کجھ ہوسی
پر ایہہ لڑکی قیدے اندر، پئی ہمیشہ روسی

ملکہ خاتون نوں چھڈنسن، ہے نمردی خاصی
یامیں بی مرجاساں ایتھے، یا اس ہوگ خلاصی

ایہ بھی آدم میں بھی آدم، نالے ویر بلائیوس
رب سبب بنایا کائی، تاں اس جائی آئیوس

دیوے نال لڑائی کریئے، جس دیوے تِس اللہ
ہمت اندر فرق نہ رکھیے، آپ کرے مت بھلا

مرداں دے کوئی پچھے پوندا، اوکڑ اوسر ویلے
مرد ونگارے کدی نہ ہارے، وانگر شیر مریلے

ہک شاہزادی، دوجا لڑکی، ترِیجا ذات زنانی
چوتھا روکے حال سنائیوس، چھڈ نسن شیطانی

مشکل والے دے سر اُتے مرد جدوں آچکا
زاری سن کے یاری کرسی، چھوڑ نہ جاسی سُکا

دیوے کولوں مرساں ناہیں، جے زندگانی میری
ملکہ خاتوں نوں چھڈ نساں، کے جوانی میری

سیف ملوک دلیری کرکے، بیٹھا رکھ ہوشیاری
ملکہ کہندی ہے شاہزادے، دسی میں گل ساری

توں بھی اپنی گل سناوِیں، جے کجھ ہے سرورتی
کتھوں آئیوں مطلب کیہڑا، چلیوں کیہڑی دھرتی

نازک بدن شاہزادہ دِسئیں، صُورت وانگ ملوکاں
سوہنا دانشمند اکابر، سالک سلک سلوکاں

رُستم وانگ بہادر لبھیں، نادر لوتھ بدن دی
سبھ ہتھیار سنگار سُہاے، انگ پوشاکی بندی

عمر اوائل روپ زیادہ، باغ بہار چمن تھیں
کس مصیبت بھاری تینوں، آندا کڈھ وطن تھیں

آدم زاد نہ پُجدا ایتھے، باجھوں پری وسیلے
کِس آفت نے چا لیاندوں، آپہتوں کِس حِیلے

سیف ملوک کہیا اے مَلکہ، آہے لِیکھ اولے
پچھن تھیں کے حاصل تینوں، چھیڑ نہیں گھاء الّے

پُچھ سرود نہ مستاں کولوں، ہندوستان نہ فیلوں
سڑیاں نوں نہ ساڑِیں ملکہ، باز آء ایس دلیلوں

لمی گل کہانی میری، باہر اَنت حِسابوں
چھیڑ نہیں کے لینا ملکہ، اِیس سوال جوابوں

تھوڑی مُدت وچ نہ مُکدا، لما قِصہ میرا
دیو آوے تک تینوں مینوں، کرسی بیرا بیرا

وخت قضیے گِندا ہویا، میں رہاں وچ زاری
اچن چیتی آوے سِرتے، بنے مصیبت بھاری

مینوں ویکھ سڑے کھا غیرت، بھڑک لگوس اگ سینے
یا مارے یا پکڑ وگاوے، ہوری کسے زمینے

ملکہ پُچھدی کے دہاڑا، چنوں ہے دن کتنا
کہیا شاہزادے روز فلانا، گیا مہینہ اتنا

ملکہ کہندی نہ کر خطرہ، رہندے پنج دہاڑے
ایہناں دِناں وچ آوگ ناہیں، توڑ مہینہ چاڑھے

جس دن ہوگ اوائی اس دی، میں دسساں اس ویلے
تیرے نال برابر اس نوں، سچا رب نہ میلے

رکھ تسلی پکی دل وچ، کھول حقیقت ساری
بید اگے پھر دسن لگا، اپنی مرض ازاری

مِصر شہر دا میں شاہزادہ، پلیا بہت لڈِکا
ماؤ پیو گھر پُت پیارا، آہا مہییں ہِکا

شکل بدیع جمال پری دی، لِکھی ہوئی ڈِٹھی
اگ لگی کُجھ آب نہ رہیم، ویہہ ملیا جو چٹھی

بیڑا ٹھیلھ سمندر میرا، ماپے گھر نوں پرتے
اگوں صاعد یار وُچھنا، قہر میرے سرورتے

ستر ہزار جو بیڑے آہے، غرق ہوئے وچ پانی
بَھلے بَھلیرے یار وَچھنّے، لگی کلیجے کانی

صاعد یار پیارا بھائی، خاصہ دل دا جانی
سوہنی صُورت سبھنیں گلیں آہا میرا ثانی

اُس نالوں جَد پئی جُدائی، تیل پیا وچ اگی
پھٹے اتے لون لگائیوس، سانگ دوبارہ لگی

اول آخر تیک کہانی، ذرہ ذرہ کر دَسے
گلاں کردا آہیں بھر دا، ہنجوں بدل وسے

باغ ارم کوئی جا سُنیندی، اوتھے اس دا ڈیرا
باپ میرے کئیں وس لگائے، دس نہ پئی چوپھیرا

مِینوں بھی ہن مُدت گُزری، اِسے لوڑے چڑھیاں
اَج توڑی کُجھ پتہ نہ لگا، پانی پیا نہ سڑیاں

عشق کرُٹے سُکھ چھڑائے، دیس وطن گھر ماپے
شاہزادے تھیں وحشی بنیوس، ڈاہڈے پئے سیاپے

میرے مگر پیا اوہ ظالم، لین نہ دیندا ساہی
ہر ہر پاسے جھوٹے دیوے، پاء گلے وچ پھاہی

مورت والی نے کر جادو، میں نمانا مُٹھا
کیتوس ظلم قصائیاں وانگر، لتاں دے دے کُٹھا

بن آئی جند نکلے ناہیں، کوئی جہان نہ جَھلدا
ڈاہڈے دے ہتھ قلم محمد، وَس نہیں کُجھ چلدا

بھنَبل بُھوسے کھاندا پِھردا، ہر جنگل ہر غارے
چُھٹے شہدی جان عذابوں، جے کوئی آفت مارے

سَنگی ساتھی سبھ کھڑائے، جو بھنجَال غماں دے
اپنا ساس کرنگ نہ چھڈیا، رہے شمار دَماں دے

عشق مہار پھڑی ہتھ پکی، وتے جھل چراندا
نَک نکِیل نہ ہٹن دیندائے، منّاں جو فرماندا

راس ستارہ راس نہ ہوندا، نت اوساس چلاندا
ساس اداس نہ باس سجن دی، بہتر جے مرجاندا

کیا گناہ کبیرہ کیتا، شامت جِس دی بھاری
بھاہ النبے دوزخ والے، سڑدے عمر گزاری

کتے بدیع جمال پری دی، جیوندیاں دس پوندی
لوڑن دا وسواس نہ رہندا، آس ملن دی ہوندی

مینوں بے وفائی اِسدی، بہتر لکھ وفایوں
وڈی خطائی کول سجن دے، بننا پاک خطایوں

توڑے عشق پری دے اندر، کیتی نہیں خطائی
پھر بھی پر تقصیر کہاواں، کرے کیویں اشنائی

جیوندیاں کوئی سُکھ سنیہا، آیا نہیں پری دا
پتہ نہیں سُجھ ہوسی اُس نوں، میری رنج جرِی دا

آس سَجن دی رحمت اتے، مویاں متےِ سنبھالے
سِرمنگے تاں حاضر کریئے، ہتھیں پکڑ حلالے

وانگ شمع دل روشن عِشقوں، جاں سِرشمع کِپیندا
سِرکپن دا درد جھلن تھیں ،نور زیادہ تھِیندا

در یاراں دے مرنا بہتر، اِس بِن جیون نالوں
طرف پری دی راہ نہ لدہا، اتنی دوڑوں چالوں

نال پری دی مورت ڈردے، نہ دُکھ کُھول سنائے
نازک اَنگ پری دی مورت، مَت ایہ بھی اِک جائے

تپ تاثیر غماں دی کولوں، پیڑ سرِے نوں لگے
پیڑاں جُوگا ہے دم میرا، سے پیڑاں جِس اگے

پتہ بدیع جمال پری دا، یا اس باغ ارم دا
جے مینوں ہتھ لگدا کدھروں ،اوہ سِی داروں غم دا

دلبر کارن گھر درسٹے ،اٹک نہ رہیوس ڈرکے
جان تلی دھر لوڑکراں گا، کدِے تے مِلساں مرکے

سیف ملوک ایہ گلاں کرکے، ُرنا نَال غماں دے
ہو بیتاب پیا جیوں ہوندی، جان لباں پر ماندے