سی حرفی

ا اگھم بوٹا من لائیوس، صدقے واری جاواں وو
اوگنہاری گن اوس دتا، کیوں میں نام بھلاواں وو
بردے بھلنہارے سارے، بھلن ناہیں شاہواں وو
خاک کبیر دوار دی تھیواں، ایو میں شوہ رجھاواں وو

ب بالک دے مستک کالک، آکے دھوئی میراں جی
گر پایا جس پار لگایا، معاف ہوئیاں تقصیراں جی
تخت ہزارے بھاگ جگائے، دھن دھن بھاگن ہیراں جی
نام پکا گر والا داس، کبیر بنایا پیراں جی

ت تندور عشق دا بھکھیا، پکدی اندر گولی ہے
نانہہ ایہہ کوک پکار کریندی، نہ کجھ شکوہ بولی ہے
تدھ قبول کریں گن ونتا، ہس ہس تیتھوں گھولی ہے
کبیر نوں حال حضوری بخشو، ہن تاں قالی قولی ہے

ث ثالث وچ یاری کیدو، من خناس رلاوے نی
ہیر پیر نوں وکھ کرنے نوں، سو سو چال چلاوے نی
لہہ مگروں ابلیس شیطانا، کیدو کوڑ بلاوے نی
کریں کبیرا عشق سلامت، لئے کے وچ کلاوے نی

ج جنم سبھ ناویں تیرے، عاشق لاندے آئے نیں
یاد سجن دی اندر ہر دم، نچدے گاندے آئے نیں
عبدیت وچ معبودی دی، چس مناندے آئے نیں
جگ جگ پیر وسن کبیرا، آہندے باہندے آئے نیں

ح حیران ہوئی جند جس دم، پایا بھید نیارا سی
جس نوں سبھ جگ لبھدا پھردا، من وچ اوہ پیارا سی
مسجد مندر گرجا در در، سارا کوڑ پسارا سی
حج کبیر ہویا سچ کعبے، لبھیا گر دا دوارا سی

خ خشبوئی وچے گوئی، تاں بنیا ایہہ خاکا ہے
باہر جانے صاحب اپنا، جو حیوان نپاکا ہے
منن تے ایہہ جی نانہہ چاہوے، ایویں تیرا جھاکا ہے
جیو کبیر ہے سنگ چنگیاڑی، تیو بندے وچ آقا ہے

د دلدر ہستی چمبڑے، گر جی کرو دھوائیاں رے
گندیاں مندیاں پاکی بخشو، تیریاں کل صفائیاں رے
دھیان تیرے دی طلب ہمیشہ، منگاں وچ دعائیاں رے
کبرن داس کبیر بناؤ، سو سو عرضاں پائیاں رے

ذ ذوق گل طوق بنایا، وچ ہاں عشق اسیری وو
اوہ بخشندہ صاحب ساچا، ایہہ پاپن تقصیری وو
کام کرودھ ہنکاری پاتھی، روڑی ڈگی ہیری وو
سار کبیر دی پیر جی لینا، وسے شہر فقیری وو

ر رفتار سمے دی ویکھو، خبرے کیہ بیا لبھدا جے
ہسدا کھیڈدا اس نانہہ بھاوے، ویری لگدا سبھدا جے
مقصد خلقت جانن والا، رکدا تکدا پھبدا جے
کبیر پیر معراج دے ویلے، مستی ہیٹھاں دبدا جے

ز زاہد تےعینی شاہد، ہویا فرق نمایا ای
اک ظاہر اک باطن والا، رکھ رکھ نال گھمایا ای
اک قالی اک صاحب حالی، کس نے کیہ کمایا ای
اس نوں یار کبیر سدیندے، جیہڑا وچ سمایا ای

س سمجھ نیں اوکھا کیتا، پندھ قدیمی والے نوں
گھٹ حقیقت والی مئے دا، مست ہے کیتا بالے نوں
ازلاں دی اس سنجی کوٹھی دے لاہیا اس جالے نوں
گر کبیر نوں ساچا ملیا، لاہیا عقل دے تالے نوں

ش شکر دا درجہ اچا، ٹانویں ٹانویں کردے نیں
رب توں علم تے عقلاں والے، ہی تے اکا ڈردے نیں
ہر ہر قدمے اگے ودھ کے، شکر کریندے تر دے نیں
کبیر جو عشقوں جنداں وارن، مر کے وی نہ مردے نیں

ص صبر کر صابر والا، جس فرید پچھاتا ہو
قول فرید دا وارد کرکے، تن من راہ وچھاتا ہو
کھاون پیون توں من چا کے، صابر پیر رجھاتا ہو
گرمکھ توڑ چڑھیا کبیارے، فقراں پیاس بجھاتا ہو

ض ضعیف عقل دا بندہ، برہا تیز روانی رے
عشق بڈھیپا اک پل ناہیں، ایہو اکتھ کہانی رے
اج تک جوبن بھکھدا اس دا، ازلوں توں تابانی رے
کر کبیر نواں گر اپنی کیتی نویں جوانی رے

ط طور دا جلوہ پایا، ہیر نے تخت ہزارے وو
جیہڑا لکدا چھپدا پھردا، دسیا وچ بزارے وو
سدھ بدھ درشن پا کے کھوئی، پائے ڈھیر نظارے وو
کبیر تجلیاں دے انبارے، ہر دے وچ اتارے وو

ظ ظلم اساں خود کیتا، ہستی اپنی اُتے سی
آ کے جال نفس دے وچ، کھادے سو لکھ جُتے سی
لوبھ موہ تے کام کرودھ دے پاروں ہو گئے کتے سی
ویلا سی اوہ درشن والا، بھونک کبیرن ستے سی

ع علم تے عقل ضروری، تاہیوں برہا رچدا ہے
ایہو یار حقیقی راہ ہے، رخت ایوں ای بچدا ہے
جس نے علم عقل نہ جانے، تس کد برہا پچدا ہے
عشق نانہہ باہجھ کبیر علم دے، ایہو رستہ سچدا ہے

غ غریب قریب خدا دے، نیڑے نیڑے وسئیے جی
اپنے اندر جریئے سختی، اچا بول نہ دسئیے جی
جتھے غیر غرور ہو رہندا، اوس تھاؤں بس نسئیے جی
کٹھن کبیر فقیری رستہ، نہ روئیے نہ ہسئیے جی

ف فرعون غرور دا پاندھی، عالم سور سداندا ای
موسی عاجز لاڈ لڈیندا، طور تجلی پاندا ای
باجھ غرور انالحق کیہڑا، آکھ کے نین لڑاندا ای
عشق امام کبیر اساڈا، چا منصور بناندا ای

ق قرآن بات گرو دی، پڑھ پڑھ لوکاں دسیئے ہاں
اتلی اتلی گلاں کرکے، پڑھنوں مول نہ نسیئے ہاں
چس منائیے بھیداں والی، لا لا چبھیاں دھسیئے ہاں
لبھ کے موتی داس کبیرا، درویشاں وچ وسیئے ہاں

ک کرم دی حاجت رکھاں، کلیر ولے تکدا ہو
راہ محبوب الہی والے، ٹردا مول نانہہ جھکدا ہو
چشت نگر ہر دم آبادی، بھورا وی نہ شکدا ہو
منگ فرید کبیر وسیلے، حق سچ اللہ پکدا ہو

ل لحد وچ جائے کافر، مومن کیہڑا مویا وو
غفلت موت فقیراں راہے، اوہ مویا جو سویا وو
جس نے مقصد جیون پایا، نہ ہسیا بس رویا وو
کبیر کرنگی توں لکھ توبہ، ڈونہگھا غفلت ٹویا وو

م مدینہ علماں والا، فقراں بوہا ملیا ری
رکھی سکھی کھا اس در دی، درداں والا پلیا ری
اس دا عشق سلامت ہویا، جو اس راہے چلیا ری
منگ کبیر علم رشنائی، رہوے دیوا بلیا ری

ن نصیحت یاد اسانوں، پر وچ مشکل پھاتھے ہاں
گرمت سبق نبھاون اوکھا، کر کر یاد نبھاتے ہاں
آپے نفس توں دیو آزادی، تاہیوں تینوں بھاتے ہاں
خوف کبیر اسانوں کیہڑا، دم دم اس دے کھاتے ہاں

و ورتایئے بھکھیاں ننگیاں، جلیاں تے دو گلیاں رے
ایو رجھاون پریتم اپنا، جو درشن تے تلیاں رے
چھڈ کے محل چبارے ہیراں، چاکاں قدمی رلیاں رے
لئے جا شیخ کبیر نوں واپس، اس جگ آئیاں بھلیاں رے

ہ ہمت نہ طاقت میری، صاحب نوں وڈیائیاں نیں
وچ وسیندا ڈھولن پیارا، تاہیوں ہمتاں پائیاں نیں
ہو معکم نال اساڈے، وچ قرآن گواہیاں نیں
گر دا کہن کبیر ہے اس دا، ایہو بھید الاہیاں نیں

ل لاہور گرو دا ڈیرا، صاحب سب دا داتا ہے
وچ وسیندا ساڈے ڈھولن، آپے یار بتاتا ہے
جس ڈھنڈایا تس نے پایا، پا کر ہوش گواتا ہے
آپے پیر کبیر ہے سائل، آپے کرم کماتا ہے

الف الست خماری ملدی، اصلوں چا اشنائی دے
اوس مشرب دا گھٹ چکھاویں، ہور دلے تشنائی دے
نورم نور فرید پکاریں، اتھ وی کجھ رشنائی دے
کبیر دوے منکر شیطانی تے کرشنا کرشنائی دے

ی یلغار عشق دی ہوئی، خس نہ بچیا میرا ہو
تن من شاہ اسوار نیں لٹیا، ایسا پایا پھیرا ہو
دوئی والی ہر شے مکی، تاں مٹیا اندھیرا ہو
چھٹیا کوک کبیر کریندا، میں تیرا میں تیرا ہو