اپنی اپنی لَد نوں ڈھوئی بیٹھے آں
اج تے دوویں رل کے روئی بیٹھے آں
جتھے دُھوڈ وی ہِکّے پاسے اُڈدی اے
اوسے راہیں گھل کے کوئی بیٹھے آں
مَوتاں ترسن جیہڑی اکھ دے پانی نوں
اُوہا تِرکھی ہرنی چوئی بیٹھے آں
بیٹھے آں سر گھت کے گھٹّا سوچاں دا
کیہ ہونا سی تے کیہ ہوئی، بیٹھے آں
ساہنک سانوں سسّاں وانگوں ویہدی اے
کیوں ہک پیڑا وادھوں لوئی بیٹھے آں
