میں پیراں چوں کنڈے وی نہ کڈھے بہِ وچ راہواں
ہکّ دو پل دی دیر ہوئی اس بنھ لئے گجرے بانہواں
سوہنی صورت ربّ چا دتی لیکھ نہ سوہنے لِکھے
سوہل ملوک کبوتری ورگی ڈولے پا لئی کاواں
نہ میں پھڑن دا سوچیا نہ اوہ تتلی ہتھیں آئی
میرے پیر زمین تے رہے اوہ اڈّ گئی وچ ہواواں
جھولے وا پرے دی نے آ خوشبو نوں بھلیں پایا
پھلّ وچارا سوچی جاندا میں ہن کدھر جاواں
اشک نوں سمجھیا روگ ممولی آپے ای گھل جاسی
میریاں ہالے نِکلن چیکاں کہنوں پھٹّ وکھاواں
دو قدماں دی دُوری نوں چا دو سو کوہ بنایا
میرے ساہویں رکھیا سی اجّ ہور کسے دا ناواں
ہیر کسے دی جھنگ کسے دا چلّ قمر ٹُر چلیئے
بن کے رانجھا چوچک دا میں چاکر کیوں کہاواں
