ਮੈਂ ਪੈਰਾਂ 'ਚੋਂ ਕੰਡੇ ਵੀ ਨਾ ਕੱਢੇ ਬਹਿ ਵਿਚ ਰਾਹਵਾਂ
ਹਿੱਕ ਦੋ ਪਲ ਦੀ ਦੇਰ ਹੋਈ ਉਸ ਬੰਨ੍ਹ ਲਏ ਗਜਰੇ ਬਾਂਹਵਾਂ
ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਰੱਬ ਚਾ ਦਿੱਤੀ ਲੇਖ ਨਾ ਸੋਹਣੇ ਲਿਖੇ
ਸੋਹਲ ਮਲੂਕ ਕਬੂਤਰੀ ਵਰਗੀ ਡੋਲੇ ਪਾ ਲਈ ਕਾਵਾਂ
ਨਾ ਮੈਂ ਫੜਨ ਦਾ ਸੋਚਿਆ ਨਾ ਉਹ ਤਿਤਲੀ ਹੱਥੀਂ ਆਈ
ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਰਹੇ ਉਹ ਉੱਡ ਗਈ ਵਿਚ ਹਵਾਵਾਂ
ਝੋਲੇ ਵਾ ਪੁਰੇ ਦੀ ਨੇ ਆ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਨੂੰ ਭੁੱਲੀਂ ਪਾਇਆ
ਫੁੱਲ ਵਿਚਾਰਾ ਸੋਚੀ ਜਾਂਦਾ ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਿਧਰ ਜਾਵਾਂ
ਇਸ਼ਕ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਰੋਗ ਮਮੂਲੀ ਆਪੇ ਈ ਘੁਲ ਜਾਸੀ
ਮੇਰੀਆਂ ਹਾਲੇ ਨਿਕਲਣ ਚੀਕਾਂ ਕਿਹਨੂੰ ਫੱਟ ਵਿਖਾਵਾਂ
ਦੋ ਕਦਮਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਨੂੰ ਚਾ ਦੋ ਸੌ ਕੋਹ ਬਣਾਇਆ
ਮੇਰੇ ਸਾਹਵੀਂ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਅੱਜ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਾਵਾਂ
ਹੀਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਝੰਗ ਕਿਸੇ ਦਾ ਚੱਲ 'ਕਮਰ' ਟੁਰ ਚੱਲੀਏ
ਬਣ ਕੇ ਰਾਂਝਾ ਚੂਚਕ ਦਾ ਮੈਂ ਚਾਕਰ ਕਿਉਂ ਕਹਾਵਾਂ
