شام پوے تے بال کے دیوے، نھیریاں دے ساہ گھٹو لوکو
وس لگے تے ہسدے چانن، پردیسی نوں لٹو لوکو
بٹّ بٹّ تکدے، ودھدے گھٹدے، دسدے او پرچھاویاں وانگوں
کاہدی چپّ اے، سپّ سنگھیا جے، کجھ تے مونہوں پھٹو لوکو
اساں تے بلخ دی شاہی چھڈکے، روپ نگر دی لئی فقیری
بھاویں نینیں کجلا کر لؤ، بھاویں خاک سٹو لوکو
میں سدھراں دیاں قبراں نال ایہہ، دل دا حرم وسا لتا اے
پولے پیریں لنگھدے جاؤ، ربّ دا گھر نہ لٹو لوکو
جیوں وگدے دریا دی ہکّ تے، لہراں اک مک ہو ہو جاون
دو روحاں ایوں مل گئیاں نے، جسماں نوں پئے کٹو لوکو
میں اک ہسدی ہوئی حیاتی دے سپنے کیوں دیکھدا رہنا
سوچاں تے کوئی پہرہ لاؤ، فقراں دا گل گھٹو لوکو
