قبرستاناں وچ ہنگامہ شہراں وچ تنہائی اے
اج دے بندے نوں خودغرضی کہڑی تھاں لے آئی اے
تاریاں دی رتّ وچّ نہاکے چن وی پیلا لگدا اے
سورج چڑھیا تے اوہدی وی ڈبّ کھڑبّ رشنائی اے
سچ دا دیوا بال کے پھریاں رات رات آوارہ میں
لوء لگی تے شہر دے لوکیں لگے کہن شدائی اے
میرے گھر وچ درد پراہنے، کھلھے بوہے آؤندے نے
ایہہ کوئی بہتا ای سجن لگے، جس کنڈی کھڑکائی اے
سنگ دلاں دی اس دنیاں چوں، نس کے کدھر جاویں گا
کعبے تے بت خانے وچ وی پتھراں کول خدائی اے
اساں پنجابی خاطر مستقبل وی داء تے لایا اے
دوجیاں وانگوں فن دی ہٹی اساں نہ مول سجائی اے
