قبرستاناں وچ ہنگامہ شہراں وچ تنہائی اے

قبرستاناں وچ ہنگامہ شہراں وچ تنہائی اے
اج دے بندے نوں خودغرضی کہڑی تھاں لے آئی اے

تاریاں دی رتّ وچّ نہاکے چن وی پیلا لگدا اے
سورج چڑھیا تے اوہدی وی ڈبّ کھڑبّ رشنائی اے

سچ دا دیوا بال کے پھریاں رات رات آوارہ میں
لوء لگی تے شہر دے لوکیں لگے کہن شدائی اے

میرے گھر وچ درد پراہنے، کھلھے بوہے آؤندے نے
ایہہ کوئی بہتا ای سجن لگے، جس کنڈی کھڑکائی اے

سنگ دلاں دی اس دنیاں چوں، نس کے کدھر جاویں گا
کعبے تے بت خانے وچ وی پتھراں کول خدائی اے

اساں پنجابی خاطر مستقبل وی داء تے لایا اے
دوجیاں وانگوں فن دی ہٹی اساں نہ مول سجائی اے

سلیم کاشر دی ہور شاعری

• ⟩  تیتھوں وی کوئی گلّ نہ ہوئی، میں وی دل دی کہہ نہ سکیا
• ⟩  جو بول زبانوں نکل گیا
• ⟩  ذکر تیرا چِھڑ گیا موسم شرابی ہو گیا
• ⟩  شام پوے تے بال کے دیوے، نھیریاں دے ساہ گھٹو لوکو
• ⟩  غم کاہدا جے دل ٹٹن دی، ذرا آواز نہ آئی
• ⟩  قبرستاناں وچ ہنگامہ شہراں وچ تنہائی اے
• ⟩  وچّ ہنیریاں لبھدی پھر ہن، کر کر لمے ہتھ
• ⟩  سلیم کاشر دی ساری شاعری