اک ہجر دی اگ ایہ سینے وچ
اک بھانبھڑ ایہ مجبوری دا
اک لانبُو لگا غربت دا
اک شعلہ تیتھوں دوری دا
اک آس دا دیوا بالیا ایہ
میں دل دے رکھ بنیرے تے
اک وَل چڑھائی سدھراں دی
میں اپنے چار چوفیرے تے
آ رَل مِل بیٹھیئے سجناں اوئے
پائیے لعنت اج ہنیرے تے
