گُھنڈ مُکھڑے توں لَاہ اُو یار
گُھنڈ تیرے نے اَنّھے کِیتے، کئی پِھردے نے چُپ چَپیتے
کَئیاں زہر پیالے پِیتے، کئیاں خُون جگر دے پِیتے
کئیاں اپنی کَھلّ لہوائی، کئی چڑھے نے اُتّے دار
گُھنڈ مُکھڑے توں لَاہ اُو یار
چار دِیواری اِٹّاں دی اے، بُرج اٹاری اِناں دی اے
کھیڈ کھڈاری اِٹّاں دی اے، سبھ اُساری اِٹّاں دی اے
اِٹّاں دے نال اِٹ کھڑکّا، مَیں مَیں وِچّوں مُکا او یار
گُھنڈ مُکھڑے توں لاہ اُو یار
وَید کِتاباں پَڑھ پَڑھ تَھکّا، کُجھ نہ بَنیّاں کچّا پکّا
اوڑک رہِ گیا ہَکّا بَکّا، مکّے گیا تے کُجھ نہ مُکّا
اینویں مُک مُکّیے کاہدے، مُکدی گلّ مُکا او یار
گُھنڈ مُکھڑے توں لاہ اُو یار
مَسجد مَندر تیرے لَئی اے، باہر اندر تیرے لَئی اے
دِل قلندر تیرے لَئی اے، سِکّ اک اندر تیرے لَئی اے
میرے کول تے دِل ای دِل اے، اوہدے وِِچ سما او یار
گُھنڈ مُکھڑے توں لَاہ او یار
مُکدی گَل مُکا او یار
