خیر فقر نوں عقل دے نال دیجے
ہتھ سنھبل کے بُک اُلاریے نی
کیجے ایڈہنکار نہ جوبنے دا
گھول گھتیے مست ہنکارئیے نی
ہو مست غرور تکبری دی
لوڑھ گھتیوای انی ڈاریے نی
کیجے حُسن دامان نہ بھاگ بھریے
چھل جائیسی روپ وچارئیے نی
ٹھوٹھا بھن فقیر نوں پٹیوئی
شالا یار مری انی ڈارئیے نی
ماپے مرن ہنکار بھج پوے
تیرا انی پٹنے دئیے ونجارئیے نی
