جھلئیے کُڑئیے !
اپنے اتھرُو پُونجھ
لعل زمیں تے ڈگ کے
مِٹی نئیں ہو جاندا
رات دی رانی
کِھٹری پئی اے
اِنہوں کمرے وِچ سجا
مینوں میرے شِعر سُنا
فیر دونویں ایس گزری کل دی
نویں کہانی لِکھاں گے
اپنیاں اپنیاں قبراں دے وِچ
ہس کے رہنا سِکّھاں گے
حوالہ: شیشہ اک لشکارے دو، اپنا ادارہ چکوال لائل پور؛ صفحہ 53 ( ویکھو )
