رَت دے چار سفر

پہلا سفر

اوہدے لہو وچ رَل گیا آکے پار سمندروں زہر
نہاتی دھوتی اُتے پے گیا اِک ان ڈِٹھا قہر

قسمت دے پاٹے ورقے تے دکھ دے اکھر کالے
اوہدے جسم دے اجڑے باغ دے رکھاں اُتے جالے

دُدھ رنگے پنڈے تے وگیاں زہری نیلیاں لیکاں
لال یاقوتی ہوٹھاں اُتے چُپ چپیتاں چیکاں

مرمر ورگے گل وچ پے گیا طوق غلامی والا
سورج ورگا چہرہ اوہدا ہو گیا سڑ کے کالا

دُوجا سفر

اوسنے روکے آکھیا سجنا! سُن جا میری بات
فیر کدے جے ایدھر آیوں ایہہ نہ ہوسی رات

نہ ایہہ طوق گلاں وچ ہوسن نہ پیریں ایہہ سنگل
اجڑے شہر وسیندے لگ سن انج نہ لگ سن جنگل

نہ ہوٹھاں تے جندرے ہوسن نہ قلماں تے پہرے
نہ حق آکھن والیاں واسطے ہوسن موت کہڑے

نہ حق منگن والے دے سینے وچ وج سی گولی
نہ گلیاں وچ وگ سی موت ہنیری انھی بولی

نہ دودھاں لئی بالک ایتھے کدے وی روسن ہور
نہ مُڑ ایتھے بالڑیاں دیاں گڈیاں کھڑسن چور

مٹیاراں توں سفنے ایتھے کھوسی نہ کوئی ہور
نہ کوئی ایتھے کیدو ہوسی حسن عشق دا چور

نہ کوئی دلّے بھٹی دا سردھکے نال جھکا سی
نہ کوئی سُتے مرزے اُتے لُک کے تیر چلاسی

پیر پیر تے خوشیاں نچ سن گھر گھر دیوے بل سن
دھرتی سونا ونڈسی، شاعر سوہنیاں گلاں لکھ سَن

کالیاں کندھاں اُتے لہو نال لکھی اے ایہہ گل
دیکھ ہنیری دے وچ بلدے ایس دیوے دے ول

اوہنے آکھیا سوہنیا سجنا، سدا رہوے نہ رات
سدا نہ لیکھیں گھنجلاں ہووے سدا نہ بازی مات

تیجا سفر

سٹ کے اپنے بستے، چھڈ کے کھیڈاں دے میدان
اوہدے بال ایانے ہو گئے اوہدے توں قربان

اوہدیاں دھیاں شیشے چھڈ کے پھڑنی فیر تلوار
اپنا حُسن جوانی دتا اوہدے توں وار

ویراں اپنیاں کھلاں دے نال کیتی ایس تے چھاں
آپ بھاویں نہ رہے پر اُچا کر گئے اوہدا ناں

اوہدیاں پُتراں اوہدے مڑکے دی تھاں روڑھی رت
اپنا آپ گنوا کے شیراں رکھ لئی ماں دی پت

چوتھا سفر

مُکی رات تے پرت کے آئی گھر نوں فیر سویر
رُت بدلی، پیا ویہڑا، جاپے پُھلاں بھری چنگیر

آساں والے سورج چڑھ کے اکھیں پائی ٹھنڈ
اللہ پاک نے ہتھیں کجی ننگی ہوئی کنڈ

چہرے اُتے ڈلھکاں مارے اندر والا رنگ
والاں وچ پیا صندل مہکے بانہہ وچ کھڑکے ونگ

اوہدی مہک ہوا وچ تردی پھردی چار چوفیرے
اوہدے روپ دی دُھپ اگے نہ ساہ وی لین ہنیرے

اوہنے ہس کے آکھیا ویرا، پلّے بنھ لے گل
ہر بندے نوں زندہ رہن دا آونا چاہی دا اے ول