مورکھ کُڑئیے
کیہڑی کیہڑی ترٹی بانہہ دے دکھ روویں گی
اُٹھ کھرونی مورکھ کڑئیے چھت پور بہہ نہ رو
راہ وچ کچ قلعے اکبر نے جیہڑے ہتھیں پکے کیتے
لُکن میٹی دے دینہہ لنگھ گئے کندھ قلعے نی ہلے
اپنا ہک ہک ٹٹا تِیلا کٹھا کر
تے سِرکی وانگوں سنگنی ہو
ماملیوں انکاری سی
دُکھاں اُتے بھاری سی
رَت نال لِکھے ہوئے کھاتے دے اکھر چٹ جا
کاں کراڑ کتے دا، وسا نہ کیجے سُتے دا
